Γνώμες

«Χάρισμα» για έναν ηγέτη δεν είναι μόνο η ικανότητα της πειθούς, αλλά και η ικανότητα της μακροχρόνιας πρόβλεψης.

Η δυνατότητα σύμπτωσης των δύο ιδιοτήτων στο ίδιο πρόσωπο αφενός μεν είναι προβληματική από τη σκοπιά της αρχής της διάκρισης των εξουσιών, αφετέρου δε εξασφαλίζει την υποταγή αρκετών κυβερνητικών βουλευτών στις πρωθυπουργικές βουλές, καθώς σε εκείνους προσφέρεται το διαρκές δέλεαρ μιας πιθανής υπουργοποίησης.

«Μετά τη δεύτερη δεκαετία του αιώνα μας ένας άλλος κόσμος έχει αναδυθεί: ένας τυφώνας πέρασε πάνω από το σώμα της ελληνικής αρχιτεκτονικής αναθεωρώντας πολιτιστικές προτεραιότητες, φέρνοντας μια επανάσταση στους τρόπους προβολής και επικοινωνίας, καταργώντας ιεραρχίες.»

Είναι αδιανόητο να επινόησαν κάποιοι «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως ελληνικού κράτους», να διέσυραν δέκα αθώους ανθρώπους και να τη σκαπουλάρουν ατιμώρητοι.

Προς το παρόν πάντως είναι νωρίς να εξαχθούν συμπεράσματα για το αν η επένδυση στην ARIA αποδίδει καρπούς. Εκτιμάται ότι για αυτό θα χρειαστεί τουλάχιστον μία δεκαετία.

Ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ, Νίκος Ανδρουλάκης, καλείται να πετύχει το πιο δύσκολο από όλα όσα έχει μπροστά του ένας υποψήφιος πρωθυπουργός. Να βγει εκεί έξω και να κερδίσει τους πολίτες.

Η επιλογή του Τραμπ να ζει στο δικό του σύμπαν επιβραβεύεται από τις δημοσκοπήσεις που τον φέρνουν να ισοψηφεί με την Κάμαλα Χάρις.

Όσες αλλαγές κι αν γίνουν στη Δικαιοσύνη, δεν μπορεί να ανακοπεί το τσουνάμι των χιλιάδων υποθέσεων που φθάνουν κάθε χρόνο στα δικαστήρια. Ο,τι και να γίνει, θα θυμίζει την προσπάθεια του Σίσυφου...

Ο Ιλον Μασκ δεν είναι απλώς ένας καινοτόμος που παλεύει με την τεχνολογία.

Ο Αλέξης Τσίπρας για την οικονομία. Οπως βλέπετε, η κλασική κωμωδία εξακολουθεί να γεμίζει θέατρα. Αριστοφάνης, Σαίξπηρ, Μολιέρος, Τσίπρας δεν παλιώνουν ποτέ.

Η πρύτανις του Παντείου Πανεπιστημίου Χριστίνα Κουλούρη γράφει για την πρόσληψη της 28ης Οκτωβρίου.

Στη σημερινή, διχασμένη Αμερική το να μην υποστηρίξει «κανέναν υποψήφιο» μια μεγάλη εφημερίδα ισοδυναμεί με το να υποστηρίξει τον Ντόναλντ Τραμπ.

Αιχμές από τον Γιώργο Βέλτσο.

Η επάνοδος του Αλέξη Τσίπρα στην ενεργό πολιτική δυσκολεύει, γιατί όσες συγγνώμες και αν ζητήσει, το στίγμα Novartis έχει αλλάξει εδώ και χρόνια «στρατόπεδο» συμπαρασύροντας τώρα και τα απομεινάρια του ΣΥΡΙΖΑ.

Οπως στην πανίδα η προσαρμοστικότητα ή ο χαμαιλεοντισμός είναι όρος επιβίωσης για τα περισσότερα ζώα, ομοίως συμβαίνει και στην πολιτική.

Ο πατριωτισμός δεν απαιτεί κατ' ανάγκην ένα πλαίσιο σύρραξης για να ανθίσει. Απλώς αλλάζει εκφάνσεις.

Ποιος από τους γονείς, εκπαιδευτικούς, φίλους, συντρόφους αποδέχεται σήμερα το δικαίωμα ενός νέου να είναι …less; Να ορίσει τη ζωή του στις διαστάσεις που αποδέχεται ο ίδιος και όχι εκείνες που ξεχειλώνουν γύρω του οι άλλοι;

Από την εποχή των μνημονίων και μετά είχαμε συνηθίσει να μιλάμε για την κοινωνία των 2/3, όμως πλέον αυτό που αποτυπώνεται σε μετρήσεις είναι ότι μιλάμε για κοινωνία του 1/2!

Για να συντηρήσει τον πλούτο του, ο δημοκρατικός μας βιότοπος λιπαίνεται από τους «πρώην». Εναν «πρώην» της σιωπής. Εναν της εμμονής. Εναν κάποιας πιθανολογούμενης επιστροφής. Και έναν ακόμη μιας κάπως «λοξής» διαδρομής.

Αν τέτοιες μέρες χρωστάμε κάτι στο «έπος του '40» είναι πως πέρα από τα ευχέλαια στα διάφορα φασισταριά, είχαμε και μια γάτα. Εναν εθνικό στρατό κι έναν λαό έτοιμους να υπερασπιστούν την πατρίδα τους.