Γνώμες

Η εθνική υπερηφάνεια είναι για τις χώρες ό,τι ο αυτοσεβασμός για τα άτομα, δηλαδή η αναγκαία συνθήκη για τη βελτίωσή τους (Rorty). Επομένως είναι αναγκαίο να βάλουμε συγκεκριμένα όρια εθνικής αξιοπρέπειας στις διαπραγματεύσεις που θα κάνουμε με τα Σκόπια για το όνομα του προκείμενου κράτους. Τα όρια τούτα δεν πρέπει να τα υπερβούμε και είναι […]

Ενα είναι το κυδώνι

Οι συχνές εκθειαστικές αναφορές διακεκριμένων ξένων μελετητών, αλλά συνάμα και μιας πληθώρας φωτισμένων πολιτικών ηγετών ανά την υφήλιο, στην ευκλεή αρχαιοελληνική μας παράδοση και κυρίως στις περιώνυμες αρετές του αθηναϊκού δημοκρατικού πολιτεύματος ως συντελεστικού παράγοντα αυτοσυνείδησης και πνευματικής ανάτασης ενέβαλαν στο νου μου προβληματισμούς σχετικά με τη διαιώνια λάμψη που εκπέμπει η πολιτική σκέψη των προγόνων μας, όπως αυτή πριμοδοτήθηκε και μνημειώθηκε στα λογοτεχνικά αριστουργήματα της κλασικής εποχής.

Το κείμενο της Απεύθυνσης του Διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος καθηγητή κ. Γιάννη Στουρνάρα προς τα στελέχη της τράπεζας - και κατ' ουσίαν urbi et orbi - επιβάλλει κάποιες υπογραμμίσεις.

Για να είναι πιο πλήρης ο τίτλος αλλά και πιο κοντά στο βιογραφικό του κ. Γαβρόγλου, πιο δόκιμο θα ήταν ίσως κάτι σαν «Ο υπουργός στο Λονδίνο, οι μαθητές στο... Βελεστίνο».

Λέμε συχνά ότι οι αρχές και αξίες της ισότητας και της ελευθερίας απαιτούν έναν βαθμό επιφυλακής από τους πολίτες. Οτι δεν είναι απλώς υπόθεση των θεσμών και των νόμων αλλά πεδίο καθημερινών, πολύπλοκων συνομιλιών και συγκρούσεων ανάμεσα σε άτομα, κοινότητες και δημόσιες εξουσίες.

Ενας ξένος ανταποκριτής μού ζήτησε να του καταγράψω τα βασικά αίτια της ελληνικής κρίσης. Του απάντησα ότι και οι πλέον ειδικοί ερίζουν περί αυτών, αλλά αν θέλει τη γνώμη ενός απλού πολίτη, μπορώ να του τη γράψω σε ένα κομμάτι χαρτί. Το έκανα και μετά σκέφθηκα πως θα ήταν ενδιαφέρον να το ανεβάσω και στο μπλογκ μου, σαν αφορμή για συζήτηση και (αναπόφευκτους) καβγάδες.

Υπάρχουν σταθεροί τόποι. Τόποι γης. Με χώμα και πέτρες. Με θάλασσες και κάμπους. Τόποι γενέθλιας αναφοράς. Υπάρχουν σταθεροί τόποι. Τόποι ιδεών. Βιωμάτων. Αγώνων. Ιστορίας. Τόποι συνείδησης.

Ξέρω μόνο πως δεν σωζόμαστε με το να λέμε συνεχώς

Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται τρία χρόνια από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία.

Η ελληνική οικονομία μπήκε στον αστερισμό των μνημονίων με δυσθεώρητα εσωτερικά και εξωτερικά ελλείμματα.

Για το ΚΚΕ εσ. πέρα από τον ακροδεξιό αυταρχισμό οι βασικοί αντίπαλοι ήταν ο σταλινισμός και, δεν πρέπει να ξεχνιέται, η αριστερίστικη λατρεία της «αυθόρμητης» βίας. Και οι δύο συντηρούσαν την κοινωνική ψυχοπάθεια του Εμφυλίου. Καλύτερα από κάθε άλλον αριστερό ο Λ. Κύρκος κατανοούσε ότι η μονομανία αυτή έπρεπε να ξεριζωθεί, αν ήταν ποτέ να βρούμε τη θέση μας μέσα σε μια προοδευτική Ευρώπη.

Διαβάστε:

Η ΣΚΗΝΗ πριν από εξήντα και πλέον χρόνια (26.7.1954) αν είχε αποτυπωθεί τηλεοπτικά (πόσω μάλλον κινηματογραφικά) θα ήταν ένα συγκλονιστικό δείγμα της γοητείας του Στίβου.

Δεν πρόφτασαν να ξεκινήσουν οι νιοστές διαπραγματεύσεις με τα Σκόπια και καλλιεργήθηκε ήδη το γνωστό από το παρελθόν κλίμα εθνικιστικής υστερίας, το οποίο είναι και η κυρία αιτία που όλα αυτά τα χρόνια δεν κατέστη δυνατό να βρεθεί κάποια λύση.

Καμπανάκι κινδύνου για ενδεχόμενη επιστροφή σε «παλιές συνήθειες» έκρουσε ο αναπληρωτής

Το αφήγημα της κυβέρνησης αρχίζει να θολώνει επικίνδυνα - για την κυβέρνηση…

Δεν έχει κλείσει μήνας αφότου αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον και οι διαπραγματεύσεις για το Μακεδονικό. Αλλά ήδη τα πράγματα είναι λιγότερο αισιόδοξα.

Κάθε ημέρα που περνά νομίζω ότι θα επιβεβαιώνεται ο υπέρτιτλος του κεντρικού θέματος του «Βήματος» της περασμένης Κυριακής «Καταλύτης πολιτικών εξελίξεων το παζάρι με τα Σκόπια».

Αν κάτι αποδείχθηκε αυτή την εβδομάδα σε σχέση με το μακεδονικό ζήτημα, είναι η προχειρότητα με την οποία ανοίγουν και κλείνουν εθνικά θέματα μείζονος σημασίας, τα οποία παραμένουν δυσεπίλυτα.