«Το Βήμα» ζήτησε από τους έλληνες εκδότες και τις ελληνίδες εκδότριες τα προγράμματά τους και παρουσιάζει ενδεικτικά στους αναγνώστες του ορισμένους τίτλους που θα βρίσκονται στα βιβλιοπωλεία (αν τα προγράμματα τηρηθούν) ως το τέλος της εφετινής χρονιάς ή στις αρχές της επομένης.
Είναι ελάχιστα γνωστό, γιατί δεν αποτελεί στιγμή δόξας για την Ελλάδα και άρα η επίσημη Ιστορία το υποβαθμίζει, ότι το 1919, δηλαδή πριν από 95 χρόνια, ο ελληνικός στρατός εκστράτευσε μαζί με γαλλικά και άλλα στρατεύματα στη Ρωσία για να συμβάλει στην ανατροπή των μπολσεβίκων, μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917.
«Μισώ την ιδέα των υψηλών ιδανικών, κι αν έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στο να προδώσω την πατρίδα μου ή να προδώσω τον φίλο μου, ελπίζω να 'χα τα κότσια να προδώσω την πατρίδα μου».
Πολιτιστική κληρονομιά και συμβολικό κεφάλαιο. Η σχέση των Νεοελλήνων με την αρχαιότητα υπήρξε πηγή υπερηφάνειας αλλά και βαρύ φορτίο, είναι η μονάδα με την οποία μετρούνται οι δικές μας ικανότητες, ο δικός μας πολιτισμός.
Η παιδική και η εφηβική ηλικία (καλή ή κακή, χαρούμενη ή κατηφής, ευοίωνη ή σκοτεινή) τροφοδοτεί μιαν αποθήκη της μνήμης που δεν θα κλείσει ποτέ, όσα χρόνια κι αν περάσουν, αν η πάροδος των ετών δεν θα έχει κι ένα προσθετικό αποτέλεσμα: να εντείνει και να επεκτείνει τη λειτουργία της.
«Παράσταση δρόμου» μονταρισμένη σε 37 σκηνές με φόντο γνωστές οδούς της σημερινής Αθήνας. Δίχως ιδιαίτερη πλοκή, με ένα και μοναδικό θέμα που ξεφυλλίζεται σε πολλαπλές παραλλαγές, αυτή η σπονδυλωτή νουβέλα έλκει την προσοχή με το στακάτο τέμπο και την αφηγηματική της λιτότητα.
Σε αυτή τη στήλη παρουσιάζονται κάθε εβδομάδα οι καλύτερες πωλήσεις που σημειώθηκαν σε ένα βιβλιοπωλείο το επταήμερο που πέρασε.
Ο πολιτικός λόγος περιγράφει μια κοινωνία αλλά και την αλλάζει. Ωστόσο η παλαιά πολιτική ορολογία της Μεταπολίτευσης αδυνατεί πλέον τόσο να αποδώσει τα συμβαίνοντα στην Ελλάδα όσο και να τα ερμηνεύσει.
Ο πρώτος έλληνας ηγεμόνας στις παραδουνάβιες ηγεμονίες της Μολδαβίας και της Βλαχίας, υπό τον σουλτάνο, ήταν ο Νικόλαος Μαυροκορδάτος (1680-1730),
Οσοι παρακολουθούν τον αστυνόμο Κώστα Χαρίτο γνωρίζουν καλά ότι σε στιγμές δυσκολίας και αμηχανίας καταφεύγει στο «Μέγα Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης» του Δ. Δημητράκου.
Οταν κυκλοφόρησε το πρώτο μυθιστόρημα του Μάρκου Κρητικού με τον τίτλο Απιστία μετά φόνου γράφαμε στα «Βιβλία» (23 Ιουνίου 2013):
Οταν ο Τ.Σ. Ελιοτ εξέδιδε το 1939 την ποιητική του συλλογή Εγχειρίδιο πρακτικής γατικής του γερο-Πόσουμ (Old Possum's Book of Practical Cats), ήταν αδύνατον να φανταστεί πως τα ποιήματα εκείνα θα ενέπνεαν τόσους και τόσους - μουσικούς κατά το πλείστον.
Για πολλούς ο Εμμανουήλ Κριαράς είχε πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια, αφού στη συνείδησή τους είχε καταστεί θρύλος. Κάποιος επώνυμος που τον συνάντησε σε μια κοινωνική εκδήλωση πριν από είκοσι χρόνια δεν έκρυψε την έκπληξή του και του είπε με δισταγμό:
Ως κριτικός ο Αλέξανδρος Αργυρίου (1921-2009) αφιέρωσε το σημαντικότερο μέρος του έργου του στην πεζογραφία και την ποίηση της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς.
Ο Καβάφης σχετίζεται με τις παρωδίες της χολιγουντιανής υπερπαραγωγής «Ο Τιτανικός» των χρηστών του YouTube και η ελιά με τα κόμικς, ενώ η περίφημη ασπίδα του Αχιλλέα, που οι μεγαλύτεροι χαιρόμασταν να τη ζωγραφίζουμε με ξυλομπογιές σε λευκό χαρτόνι στο γυμνάσιο, τώρα σχεδιάζεται ηλεκτρονικά στο Gimp και τελειοποιείται στο Photoshop.
Κάποτε οι υπότιτλοι είναι πιο αποκαλυπτικοί από τους τίτλους για την ταυτότητα ενός
«Είμαι ευχαριστημένος που το πιθανότερο είναι να πεθάνω από την καρδιά μου, το ευγενέστερο των ζωτικών οργάνων» έλεγε ο ιστορικός Μιχαήλ Β. Σακελλαρίου στο «Βήμα»...
Ο Λέοπολντ Μπλουμ αυνανίζεται χαζεύοντας τα σφιχτά πόδια της Γκέρτι Μακ Ντάουελ κάτω από τη φούστα της.