Η τελευταία ταινία του franchise Jurassic και δύο «μικρές» αλλά βαθιά ανθρώπινες παραγωγές από την Αγγλία και την Ισπανία, είναι οι ταινίες που αφήνουν το αποτύπωμά τους στη νέα κινηματογραφική εβδομάδα, από την οποία και πάλι δεν λείπουν οι θαυμάσιες επανεκδόσεις.

Βαθμολογία

5: εξαιρετική

4: πολύ καλή

3: καλή

2: ενδιαφέρουσα

1: μέτρια

0: απαράδεκτη

Jurassic World: Αναγέννηση (Jurassic World: Rebirth)

Παραγωγή: ΗΠΑ, 2025

Σκηνοθεσία: Γκάρεθ Εντουαρντς.

Ηθοποιοί: Σκάρλετ Τζοχάνσον, Μαχερσάλα Αλι κ.α.

Το πρώτο και (φυσικά) καλύτερο «Jurassic Park», όσο περίεργο και αν ακούγεται, φέτος γίνεται… 32 ετών. Έχουν δηλαδή περάσει 32 χρόνια από τότε που ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, έφτιαξε μια ταινία – θρύλο μετατρέποντας τους δεινόσαυρους σε κομμάτι της …pop κουλτουρας. Εκατομμύρια παιδιά ανά τον πλανήτη αγάπησαν τα γιγάντια και άκρως επικίνδυνα προϊστορικά πλάσματα, των οποίων οι μετοχές ανέβηκαν στον ουρανό με τις επιχειρήσεις κολοσσούς που στήθηκαν γύρω τους (παντός τύπου παιχνίδια, μπλουζάκια κ.λπ.).

Ωστόσο, όπως συχνά συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, όσο τα χρόνια περνούσαν τόσο οι ταινίες γύρω τους αυξάνονταν και όσο οι ταινίες αυξάνονταν τόσο το θέμα εξαντλούνταν. Oπότε σήμερα, τρία χρόνια μετά το «Jurassic World: Κυριαρχία» (2022), βλεπουμε την …εβδομη ταινία του franchise. Όμως να που στη νέα ταινία βλέπουμε επίσης ότι έχει γίνει μια στοιχειώδης προσπάθεια για το φρεσκάρισμα που εδώ και χρόνια είχε φανεί ότι ο μύθος χρειαζόταν.

Με σώμα Τομ Κρουζ α λα Επικίνδυνες αποστολές, η Σκάρλετ Τζόχανσον ηγείται μιας ομάδας (ας την αποκαλέσουμε μισθοφόρων) η οποία βρίσκεται στο αποκλεισμένο από τον υπόλοιπο κόσμο νησί του Ισημερινού προκειμένου να πάρει δείγμα από το αίμα των κατοίκων του, των δεινοσαύρων. Είναι μάλλον ειρωνικό που το DNA των προϊστορικών πλασμάτων, περιέχει ουσίες που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την κατασκευή σωτήριων φαρμάκων για τον… άνθρωπο – ειρωνικό αν λάβουμε υπόψη την ποσότητα του ανθρώπινου κρέατος που οι δεινόσαυροι έχουν καταναλώσει από το 1993 μέχρι τις μέρες μας…

Οπότε μέσω αυτής της ιδέας, προσαρμοσμένης πάντα στον επιδερμικό χειρισμό που χαρακτηρίζει το Χόλιγουντ απέναντι στα «μεγάλα θέματα» των καιρών μας, η ταινία του Εντουαρντς καταφέρνει να αποκτήσει κάποιο ενδιαφέρον συνδυάζοντας το «παλαιού τύπου» εξωτικό παραμύθι με ένα μεγάλο τραύμα των ημερών μας, των φαρμάκων και της εκμετάλλευσης των φαρμακοβιομηχανιών.

Εκτιμάς επίσης το γεγονός ότι η νέα αυτή ταινία έχει έναν αέρα νοσταλγίας. Στο πρώτο μισό της θυμάσαι τα «Σαγόνια του καρχαρία» (όλα γίνονται πάνω σε ένα σκάφος) και στο δεύτερο, μέσα στην άγρια φύση του νησιού, με τους καταρράκτες, το τροπικό κλίμα και τους γκρεμούς των απόκρημνων βουνών όπου δεινόσαυροι – πουλιά προσπαθούν να προστατέψουν τα αυγά τους από την ανθρώπινη απειλή, νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε Ιντιάνα Τζόουνς περιπέτεια.

Βαθμολογία: 2

ΑΘΗΝΑ: VILLAGE MALL – VILLAGE PARK – VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ – VILLAGE ΑΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ -OPTIONS ESCAPE ΙΛΙΟΝ – OPTIONS CINEMAS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΑΕΛΛΩ – ΝΑΝΑ – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ – ΦΟΙΒΟΣ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ κ.α.

Το μονοπάτι του Αλατιού (The Salt Path)

Παραγωγή: Aγγλία, 2024

Σκηνοθεσία: Μαριάν Ελιοτ.

Ηθοποιοί: Γκίλιαν Άντερσον, Τζέισον Αϊζακς

Στην Μεγάλη Βρετανία των καιρών μας, το ζεύγος Γουίν, o Μοθ και η Ρέινορ έχει χάσει τα πάντα. Επιχείρησή, χρήματα, σπίτι. Οπότε η υπέρβαση, την οποία μέσα σε λιγότερο από ένα λεπτό το ζεύγος αποφασίζει να κάνει, είναι, κατά κάποιο τρόπο δικαιολογημένη. Δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Είναι και οι δύο κοντά στα 60, δύσκολη ηλικία για περιπέτειες, όμως πάνω στην ώρα της κρίσης, την ίδια ακριβώς στιγμή που το ζευγάρι πετιέται (κυριολεκτικά) έξω από το σπίτι του, η γυναίκα (Γκίλιαν Άντερσον) θα έχει μια ιδέα: «Γιατί απλώς δεν περπατάμε;» λέει στον άντρα της (Τζέισον Αϊζακς).

Και αυτό θα κάνουν. Θα αρχίζουν να περπατούν. Για πολύ, πολύ καιρό. Που πάνε; Κανείς δεν ξέρει. Γιατί πάνε; Γιατί έτσι αντιστέκονται. Βασισμένη στο μπεστ σέλερ της Ρέινορ Γουίν που με την σειρά της στηρίχτηκε στη δραματική βιωματική εμπειρία που έζησε η ίδια με τον σύζυγό της Μοθ, αυτή η βαθιά ανθρώπινη ταινία, καταγράφει βήμα προς βήμα, ανάσα προς ανάσα, κακουχία προς κακουχία, χαρά προς χαρά το οδοιπορικό δυο φαινομενικά «τελειωμένων» ανθρώπων στο Μονοπάτι του Αλατιού, στη νοτιοδυτική ακτή της Αγγλίας. Θα συναντήσουν πολλά πρόσωπα, θα δουν πολλές καταστάσεις. Αλλά πάντα, μα πάντα θα είναι πιασμένοι χέρι χέρι. Μόνο έτσι.

Το «Μονοπάτι του αλατιού» είναι ίσως το πιο κοπιαστικό (για τους ηθοποιούς του) road movie που έχει γυριστεί ποτέ μετά το «Wild» του Ζαν Μαρκ Βαλέ και το «Ζαμπρίσκι Πόιντ» του Μικελάντζελο Αντονιόνι. Παρότι όμως το θέμα της ταινίας δείχνει (και σε πολλές στιγμές όντως είναι) πολύ δυσάρεστο, ο χειρισμός της σκηνοθέτριας Μαριάν Ελιοτ, δεν είναι.

Ενώ υπάρχουν στιγμές που η καρδιά σου σπαράζει μπροστά΄στη θέα των δύο αυτών κουρασμένων ανθρώπων (πόσω μάλλον με τα νευρολογικά – αρθριτικά προβλήματα του Μοθ να εμποδίζουν ακόμα περισσότερο τις κινήσεις τους), το πείσμα και η θέλησή τους για ζωή, η ελπίδα τους για μια (τουλάχιστον) πιο ανεκτή αυριανή μέρα, είναι οι ιδανικοτεροι τους σύντροφοι. Αυτό σου μένει τελικά από την ταινία, την οποία άπαξ και δεις, δύσκολα ξεχνάς.

Βαθμολογία: 3 ½

ΑΘΗΝΑ: ΖΕΦΥΡΟΣ – ΒΟΤΣΑΛΑΚΙΑ – ΔΙΟΝΥΣΙΑ – VILLAGE MALL – ΝΑΝΑ – ΒΑΡΚΙΖΑ – ΟΡΦΕΑΣ ΣΑΡΩΝΙΔΑ – CINE KATERINA κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΑΚΟΥΡΑ κ.α.

Το 47 (El 47)

Παραγωγή: Ισπανία, 2024

Σκηνοθεσία: Μαρσέλ Μπαρένα

Ηθοποιοί: Εντουαρντ Φερναντεζ, Κλάρα Σεγκούρα κ.α.

Θύμα της «πολιτικής» του δικτάτορα Φράνκο στη δεκαετία του 1950, ο Μανόλο Βιδάλ, κάποτε κάτοικος της περιοχής Εστρεμαδούρα στην Ισπανία, εκδιώχθηκε από τον τόπο του για να καταλήξει εσωτερικός μετανάστης στην περιοχή Τορέ Μπαρό στα περίχωρα της Βαρκελώνης. Δεν είναι ο μόνος, μαζί του όλοι οι υπόλοιποι κάτοικοι του Τορέ Μπαρό έχουν παρόμοια ιστορία. Το να τους αποκαλέσεις ξεχασμένους από τον Θεό θα είναι λίγο. Χωρίς ιατρείο, χωρίς άσφαλτο, χωρίς αποχέτευση, με κεριά στη θέση του συχνά κομμένου ηλεκτρικού και σε υψόμετρο 2.000 μέτρων, οι κάτοικοι του Τορέ Μπαρό είναι για τους συμπολίτες τους, «κάποιοι που μένουν κάπου πίσω από το βουνό».

Το «47» που διαβάζουμε στον τίτλο της ταινίας, είναι το νούμερο του αστικού λεωφορείου που οδηγεί ο Βιδάλ, ο οποίος μαζί με τους υπόλοιπους της γενιάς του, ακριβώς επειδή έκτισε με τα χέρια του τα σπίτια της κοινότητας, την αγαπά και όνειρό του είναι να την δει κάποτε να ζει ανθρώπινα. Μια λύση θα μπορούσε να είναι στιγμή να αρχίσουν να περνούν λεωφορεία μέσα από το Τορέ Μπαρό, ώστε ο κόσμος, τουλάχιστον, να μετακινείται πιο εύκολα.

Αυτός ο αγώνας του Βιδάλ που θα συνεχιστεί για πολύ μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ισπανία, πλάθει το ισχυρό κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο είναι δομημένη η συγκινητική και πολύ ουσιαστική ταινία του Μαρσέλ Μπαρένα. Η άρτια εικόνα της, με την «βρώμικη» φωτογραφία να φτιάχνει κλίμα και με πολλές σκηνές αυθεντικών επικαίρων από την Βαρκελώνη αλλοτινών εποχών της δίνουν την όψη ενός docudrama που θα ζήλευε ακόμα και ο Κεν Λόουτς.

Εκείνο που στην ουσία αυτή η ταινία λέει, είναι ότι πολλές φορές ο μόνος τρόπος με τον οποίο ένας πολίτης μπορεί να λύσει κάποιο πρόβλημα – ας πούμε στην γειτονιά του – είναι να αναλάβει ο ίδιος πρωτοβουλία και να δραστηριοποιηθεί ακόμα και αν γνωρίζει τις συνέπειες της πράξης του. Και τελικά γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο εκτιμάς τόσο πολύ στον Μανόλο Βιδάλ τον οποίο υποδύεται καταπληκτικά ο Εντουαρντ Φερνάντεζ (σημειωτέον η ιστορία στηρίζεται σε πραγματικά). Είναι ένας πραγματικός ήρωας που θα ρισκάρει τα πάντα για το καλό όλων. Σπάνιο είδος ανθρώπου στους καιρούς μας, δεν νομίζετε;

Βαθμολογία: 3

ΑΘΗΝΑ: ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ – ΑΒΑΝΑ – ΣΤΕΛΛΑ – ΚΑΡΜΕΝ – ΛΑΟΥΡΑ – ΔΑΦΝΗ – ΦΙΛΙΠ – ΟΡΦΕΑΣ κ.α.

EΠΑΝEKΔOΣEIΣ

Ο μεγάλος δραπέτης (Cool Hand Luke, ΗΠΑ, 1967).

Θα πρέπει να δει κανείς τον Πολ Νιούμαν (1925-2008) σε αυτήν την ταινία προκειμένου να νιώσει στο πετσί του το πόσο cool τύπος είναι ο Λιουκ Τζάκσον, ο ήρωάς που υποδύεται. Οι λέξεις αναπόφευκτα τον αδικούν. Ίσως είναι και ο καλύτερος ρόλος της καριέρας του, σε μια από τις καλύτερες ταινίες του (από τον υποτιμημένο Στιούαρτ Ρόζενμπεργκ). Τον βρίσκουμε φυλακισμένο σε αγροτική φυλακή όπου αψηφά τους πάντες και τα πάντα (δεσμοφύλακες και φυλακισμένους). Η δραματική σύγκρουση στην ιστορία έχει δύο πόλους με τον Λιουκ ανάμεσά τους: στην μια ο σκληρός διευθυντής φυλακών (Στρόδερ Μάρτιν) που αντιμετωπίζει με σαδισμό την «άτακτη» συμπεριφορά του Λιουκ («έχουμε πρόβλημα στην επικοινωνία μας» – κλασική ατάκα της ταινίας) στην άλλη ο «bully» των φυλακισμένων, στον οποίο ο Λιουκ σηκώνει κεφάλι, παρότι σωματικά είναι μπροστά του σαν το φύλλο δίπλα στο πεύκο (η σκηνή της «μονομαχίας» τους στην καταβρόχθιση βραστων αυγών είναι το απόλυτο χάιλαιτ της ταινίας). Για τον ρόλο αυτό ο Νιούμαν κέρδισε την 4η υποψηφιότητά του για Οσκαρ (Α ρόλος). Ο Τζορτζ Κένεντι που υποδύεται τον άλλο κατάδικο ήταν υποψήφιος για το Β και το κέρδισε.

Bαθμολογία: 4

ΑΘΗΝΑ: ΕΚΡΑΝ –ΖΕΦΥΡΟΣ –ΟΑΣΙΣ – ΑΜΙΚΟ – ΑΝΟΙΞΙΣ – ΚΗΠΟΣ

Ματαδόρ (Matador, Ισπανία, 1986)

Ενας εκπαιδευόμενος ταυρομάχος (Αντόνιο Μπαντέρας) αποπειράται να βιάσει τη μνηστή του δασκάλου του (Νάτσο Μαρτίνεζ), συλλαμβάνεται από την αστυνομία και ομολογεί ότι έχει επίσης διαπράξει δύο φόνους. Όμως η δικηγόρος του (Ασούμπτα Σέρνα), αντιλαμβάνεται ότι ο νεαρός δεν λέει όλη την αλήθεια και οι υποψίες της επιβεβαιώνονται όταν συναντά τον δάσκαλο ταυρομαχίας. Η ταινία χάρη στην οποία το ευρύ κοινό ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το βιτσιόζικο, υστερικό αλλά και μοναδικό σινεμά του Πέδρο Αλμοδόβαρ, εξετάζει τους δεσμούς βίας – ερωτισμού και λειτουργεί σαν ακραίο απωθημένο σεξουαλικής έκφρασης που κατά τον σκηνοθέτη διαμορφώθηκε μέσα από το πολιτικό θρησκευτικό σκότος στο οποίο επί χρόνια βρισκόταν παγιδευμένη η πατρίδα του.

Bαθμολογία: 4

ΑΘΗΝΑ: ΑΤΕΝΕ

ΕΙΔΙΚΗ ΠΡΟΒΟΛΗ

Η μεσαίου μήκους ταινία «Ο Σίμων της Ερήμου» (Simon del Desierto, Μεξικό 1965) του Λουίς Μπουνιουέλ (1900- 1983) που προβάλλεται από σήμερα στον κινηματογράφο ΑΤΕΝΕ, δεν είναι ακριβώς επανέκδοση καθώς ποτέ πριν δεν είχε διανεμηθεί εμπορικά στην χώρα μας. Για μια ακόμη φορά μπαίνουμε – άλλοτε ήπια άλλοτε βίαια – στον μοναδικό σύμπαν του «βλάσφημου» Ισπανού σουρεαλιστή, σε μια ταινία που αν όχι καταδικάζει, σίγουρα προκαλεί πολλές δεύτερες σκέψεις σε ότι αφορά την σχέση ανθρώπου – θείου την οποία ο Μπουνιουέλ ανέκαθεν σάρκαζε, γενναία, τολμηρά και ας μου επιτραπεί με μια αίσθηση «τρυφερής αλαζονείας». Εδώ το κάνει μέσω ενός ερημίτη που στέκεται όρθιος πάνω σε έναν ύψους πολλών μέρτων πυλώνα. Είναι ο Σίμων της ερήμου (Κλαουντιο Μπρουκ) και το παράδοξο με την ταινία, είναι ότι ενώ μοιάζει εντελώς «μπουνιουελιανή υπόθεση», στην πραγματικότητα έχει ιστορικές αλήθειες: υπήρξε πράγματι ένας Συμεών, ο Στυλίτης, Σύριος ερημίτης του 5ου μ.Χ. αιώνα ο οποίος πέρασε τα τελευταία 39 χρόνια της ζωής του όρθιος σε κίονες (ο Μπουνιουέλ έμαθε για την ύπαρξή του από τον φίλο του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα). Σύμφωνα με τον ίδιο τον Μπουνιουέλ, αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να παρουσιάσει την ταινία με διάρκεια 45’ επειδή του είχαν τελειώσει τα χρήματα για μια ταινία μεγάλου μήκους ταινία όπως αρχικά ο «Σίμων της ερήμου» προοριζόταν.

Bαθμολογία: 3 ½

ΕΠΙΣΗΣ ΠΡΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ

Ο Ψυχίατρός μου Τρελάθηκε (Jamais Sans Mon Psy, Γαλλία, 2025). Γαλλική κωμωδία του Αρνό Λεμόρ με τον Κριστιάν Κλαβιέ στον ρόλο ενός διάσημου ψυχαναλυτή που καταπιέζεται από έναν αγχώδη και εξαιρετικά προσκολλητικό ασθενή (Μπατίστ Λεκαπλάν).

Ο Μύθος του Μαρακούντα (The Myth of Maracuda, Ρωσία, 2025 ). Κινούμενα σχέδια του Βίκτορ Γκλουχουσίν στα οποία ο μικρός γιος του αρχηγού μιας φυλής χιλιάδων χρόνων στο παρελθόν προσπαθεί με την βοήθεια ενός πουλιού να αποδείξει πως είναι άξιος πολεμιστής (προβάλλονται μεταγλωτισμένα).