Πλούσιες οι ταινίες της εβδομάδας. Κοιτάζοντας προς το παρελθόν, η ταινία κατασκοπείας του Στίβεν Σόντερμπεργκ «Σκιές στο σκοτάδι» καταλήγει σε ένα πολύ σύγχρονο, πνευματώδες mind game, την ώρα που ο Μάικ Λι των «Μυστικών και ψεμάτων» επιστρέφει μετά από αρκετά χρόνια σιωπής με το οικογενειακό δράμα «Πικρές αλήθειες». Μια ταινία γύρω από την ιταλική μαφία απογοητεύει και μια ποιητική αναδρομή στο πρόσωπο της Κίνας των τελευταίων είκοσι χρόνων, προκαλεί, αν μη τι άλλο την περιέργεια.

Βαθμολογία

5: εξαιρετική

4: πολύ καλή

3: καλή

2: ενδιαφέρουσα

1: μέτρια

0: απαράδεκτη

Σκιές στο σκοτάδι (Black bag)

Παραγωγή: Αγγλία, 2025

Σκηνοθεσία: Στίβεν Σόντερμπεργκ

Ηθοποιοί: Κέιτ Μπλάνσετ, Μάικλ Φασμπέντερ, Τομ Μπερκ, Ρετζ-Ζαν Πέιτζ, Πιρς Μπρόσναν

Περισσότερο από κάθε τι, η τελευταία ταινία του Στίβεν Σόντερμπεργκ είναι ένα στιλάτο, κομψό «παιχνίδι μυαλού» και όχι μια καθαρόαιμη περιπέτεια κατασκοπείας (όπως ενδεχομένως πολύς κόσμος να θεωρήσει βλέποντας το τρέιλερ της). Ενας ψυχρός, αγέλαστος Μάικλ Φασμπέντερ είναι ο πράκτορας που καλείται να βρει τον προδότη στις μυστικές υπηρεσίες όπου εργάζεται. Ο προδότης μπορεί να είναι κάποιος από τους άμεσους συνεργάτες του (Τομ Μπερκ, Ρετζ-Ζαν Πέιτζ, Μαρίσα Αμπέλα), ή ακόμα και η κομψή γυναίκα του (Κέιτ Μπλάνσετ) που επίσης εργάζεται εκεί.

Ποιος ξέρει – μπορεί να είναι ακόμα και ο ίδιος…

Το κλείσμο του ματιού του Στίβεν Σόντερμπεργκ προς τον κόσμο του Τζον Λε Καρέ γίνεται αμέσως αντιληπτό – είναι αδύνατον να μην σου περάσι από το μυαλό ο «Κλήρος έπεσε στον Σμάιλι» – αν και ο Αμερικανός σκηνοθέτης θέλει να «παίξει» γενικότερα με διάφορα κινηματογραφικά είδη. Κάπου θα θυμηθείς και τον κόσμο της Αγκάθα Κρίστι με τον ιδιωτικό ντετέκτιβ Ηρακλή Πουαρό να αναζητεί την λύση • φυσικά κάτω από εντελώς διαφορετικές συνθήκες από αυτές που τον έχουμε συνηθίσει. Ως και η παρουσία του Πιρς Μπρόσναν σε ρόλο βετεράνου προϊσταμένου, περίπου σαν εκείνους που ως Τζέιμς Μποντ οι Μπρόσναν πάντα σάρκαζε, είναι ένα διασκεδαστικό κλείσιμο του ματιού, πέρα από την ίδια την εικόνα του Φασμπέντερ που σε έχει κάτι από τον κατάσκοπο Χάρι Πάλμερ που ο Μάικλ Κέιν έχει υποδυθεί σε μια σειρά ταινιών (τα γυαλιά με το κοκκάλινο σκελετό, η μαγειρική, το αγέλαστο πρόσωπο).

Οι «Σκιές στο σκοτάδι» στηρίζονται κυρίως σε στακάτους διαλόγους, έξυπνες ατάκες και σκηνές που ξαφνιάζουν, όπως και στους εντελώς ασυνήθιστους χαρακτήρες που τις υποστηρίζουν και λιγότερο στην δράση, έτσι τουλάχιστον όπως την φανταζόμαστε σε αυτού του τύπου ταινία (το μόνο πιστόλι που βλέπουμε να χρησιμοποιείται εμφανίζεται περί το τέλος της ταινίας από την οποία λείπουν τα πολλά πτώματα). Η Υπηρεσία είναι ένα Βυζάντιο, όλοι ανεξαιρέτως έχουν βρώμικη την φωλιά τους και όλοι θα μπορούσαν να ξεπεράσουν κάθε όριο για να προστατέψουν το προσωπικό τους συμφέρον. Κοιτάζοντας το παρελθόν γιατί η ταινία έχει σαφέστατα μια ρετρό αισθητική, ο Σόντερμπεργκ φωτίζει τις «Σκιές» με τον κυνισμό των καιρών μας και κερδίζει στα σημεία με μια πραγματικά ιδιαίτερη, από την μια ανάλαφρη και από την άλλη πνευματώδη ταινία.

Βαθμολογία:3

ΑΘΗΝΑ: ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE – OΛΑ ΤΑ OPTIONS – CINOBO ΟΠΕΡΑ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ – ΝΙΡΒΑΝΑ – ΑΕΛΛΩ – ΝΑΝΑ – ΚΗΦΙΣΙΑ CINEMAX – ΑΙΓΛΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ

CINEMA ONE κ.α.

————————————————-

Πικρές αλήθειες (Hard truths)

Παραγωγή:Αγγλία/ Ισπανία, 2024

Σκηνοθεσία: Μάικ Λι

Ηθοποιοί: Μαριάν – Ζαν Μπατίστ, Ντέιβιντ Γουέμπερ, Μισέλ Οστιν

Στην τελευταία ταινία του και μετά από αρκετά χρόνια σιωπής, ο βετεράνος Μάικ Λι (δημιουργός μεγάλων ταινιών όπως οι «Μυστικά και ψέματα», «Το μυστικό της Βέρα Ντρέικ» και «Ο κύριος Τέρνερ») μας «προσκαλεί» στο σπίτι μιας οικογένειας Μαύρων της σημερινής εποχής, η οποία ζει κάπου έξω από το Λονδίνο. Όπως και στα «Μυστικά και ψέματα», έτσι και εδώ, το σπίτι (η εισαγωγή και ο επίλογος της ταινίας) είναι ο δραματουργικός χώρος με την μεγαλύτερη σημασία, γιατί εκεί βρίσκεται το ζουμί. Το σπίτι είναι το καταφύγιο του κεντρικού προσώπου, της Πάνσι (Μαριάν – Ζαν Μπατίστ), η οποία τυγχάνει να είναι και το πιο αντιπαθητικό της ιστορίας.

Δεν συμβαίνει συχνά μια γυναίκα που βρίσκεται στο πρώτο πλάνο μιας ταινίας να γίνεται τόσο εκνευριστική στα μάτια του θεατή αλλά για αυτόν ακριβώς τον λόγο (και φυσικά χάρη στην ηθοποιό και τον σκηνοθέτη) γίνεται επίσης η πιο ενδιαφέρουσα ηρωίδα της ιστορίας. Η Πάνσι δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της και λέξεις όπως «κρατάω τα προσχήματα» δεν βρίσκονται στο λεξιλόγιό της. Όπως θα νιώσει, έτσι θα μιλήσει και δεν νιώθει ποτέ καλά, οπότε δεν μιλάει ποτέ καλά. Σε κανέναν. Ούτε στον άβουλο σύζυγό της (Ντέιβιντ Γουέμπερ), ούτε στον θηριώδη, μοναχικό γιό της (Τουγέιν Μπάρετ), ούτε στην κομμώτρια αδελφή της (Μισέλ Οστιν) παρότι εκείνη της προσφέρει τρυφερότητα, ούτε σε κανέναν.

Αυτομάτως λοιπόν ο Λι έχει πλάσει ένα εξαιρετικά αξιοπερίεργο χαρακτήρα αφού πολύ φυσικά, το μεγάλο ερώτημα αφορά τον λόγο για τον οποίο η συμπεριφορά της Πάνσι είναι τόσο επιθετική. Ο Λι λέει ότι μπορεί να μην υπάρχει καν λόγος, η ζωή τα φέρνει όπως τα φέρνει και γι’ αυτό ακριβώς ορισμένοι άνθρωποι φέρονται έτσι. Ο σκηνοθέτης δείχνει να καταλαβαίνει την Πάνσι και ζητά και από εμάς να κάνουμε το ίδιο, να την δεχθούμε ως έχει. Με μια καταπληκτική Μαριάν Ζαν Μπατίστ στην θέση της τόσο ενοχλητικής «πλοηγού» της ιστορίας, ο σκηνοθέτης γεμίζει την οθόνη με γκρο πλαν ανθρώπων σε σύγχυση, σε απορία, καμιά φορά σε απόγνωση. Βλέποντας αυτήν την ταινία θα εκνευριστείτε πολλάκις αλλά ούτε ένα δευτερόλεπτο δεν θα βαρεθείτε. Και αυτό σημαίνει ότι έει πετύχει.

Βαθμολογία: 3 ½

ΑΘΗΝΑ: ΔΑΝΑΟΣ – AΣTOΡ – CINOBO OΠΕΡΑ ΘΕΣ/ΚΗ: ΒΑΚΟΥΡΑ – ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ

————————————————-

Αγριες πληγές (Feng liu yi dai/ Caught by the tides)

Παραγωγή: Κίνα, 2024

Σκηνοθεσία: Ζία Ζανγκ Κε

Ηθοποιοί: Τάο Ζάο, Ζουμπι Μπιν

Το ενδιαφέρον με την τελευταία δημιουργία του Κινέζου auteur Ζια Ζανγκ Κε, είναι ότι άρχισε να γυρίζεται πριν από εκείνες που τον έκαναν γνωστό μέσα στα τελευταία 20 χρόνια, όπως ενδεικτικά, οι «Ακίνητες ζωές» (2006), «Αίσθηση αμαρτίας» (2013), «Πέρα από τα βουνά» (2015) και «Οι στάχτες μιας αγάπης» (2018). Ολοκληρώθηκε δε, πολύ αργότερα από όλες τους, το 2024. Και αυτό, φυσικά είναι το μεγάλο της ατού. Αφετηρία των «Αγριων πληγών» υπήρξε ο πειραματισμός του Ζανγκ Κε με το DV, κάτι που άρχισε να κάνει το 2001. Ηταν η εποχή που ο ψηφιακός κινηματογράφος είχε αρχίσει να μπαίνει στην ζωή των κινηματογραφιστών παγκοσμίως και να την αλλάζει ριζικά. Με την ψηφιακή του κάμερα, ο Ζανγκ Κε άρχισε να τραβάει εικόνες από την καθημερινότητα στην Κίνα, χώρα η οποία με την είσοδο του νέου μιλένιουμ είχε μπει σε μια τροχιά εντελώς διαφορετική από εκείνη στην οποία ως τότε βρισκόταν.

Οπότε όταν κάποια στιγμή αυτό που το 2001 ο Ζανγκ Κε άρχισε να κάνει σαν πείραμα (ή και χόμπι ακόμα), το σταμάτησε περίπου το 2020, βρέθηκε με ένα υλικό εκατοντάδων ωρών στα χέρια του. Ετσι αποφάσισε να κρατήσει τα σημεία που θεωρούσε πιο σημαντικά και να τα μοντάρει στην ταινία την οποία βλέπουμε σήμερα ως «Αγριες πληγές». Δεν έλειψαν φυσικά οι προσθήκες. Για να βγαίνει κάποιο νόημα ο Ζανγκ Κε έχτισε μια υποτυπώδη ιστορία έρωτα και αναζήτησης βάζοντας την ηθοποιό και σύζυγό του Τάο Ζάο να αναζητά τα ίχνη του άνδρα που την παράτησε (Ζουμπι Μπιν).

Βέβαια, η ίδια η ιστορία βέβαια, είναι σχεδόν προσχηματική και δεν έχει και τόση σημασία • πρέπει να την δεχτείς σαν μια πόρτα που άπαξ την ανοίξει γίνεσαι κοινωνός ενός πολύ πιο φιλόδοξου και τελικά ενδιαφέροντος εγχειρήματος. Γιατί σημασία εδώ, έχει το «ευρύτερο» πλάνο των «Αγριων πληγών», το πως οδηλαδή Ζανγκ Κε έχει συνθέσει την μεγάλη εικόνα της χώρας μέσα από μικρά στιγμιότυπα καθημερινότητας. Γυναίκες που τραγουδούν χαμογελώντας, λαϊκές αγορές, κόσμος στους δρόμους και τα λιμάνια – η ζωή που συνεχίζεται αλλά και που τώρα αρχίζει. Αυτό που στην πραγματικότητα παρακολουθούμε είναι το «λίφτινγκ» του προσώπου της Κίνας, την ώρα ακριβώς που γινόταν.

Βαθμολογία:3

ΑΘΗΝΑ: ΑΣΤΥ

————————————————-

Γράμματα από τη Σικελία (Iddu)

Παραγωγή: Ιταλία/ Γαλλία, 2024

Σκηνοθεσία: Φάμπιο Γκρασαντόνια και Αντόνιο Πιάτσα

Ηθοποιοί: Τόνι Σερβίλο, Ελιο Γκερμάνο κ.α.

Η προδοσία στον χώρο της ιταλικής μαφία είναι το θέμα της ταινίας που υπογράφει το ντουέτο σκηνοθετών Φάμπιο Γκρασαντόνια και Αντόνιο Πιάτσα στην οποία πηγαίνεις με τις καλύτερες των προθέσεων γνωρίζοντας ότι στον ρόλο του «καρφιού» βρίσκεται ο Τόνι Σερβίλο, αυτός ο θησαυρός του ιταλικού κινηματογράφου, ο οποίος παίζει στα δάχτυλα του ενός χεριού τις μεταμορφώσεις του (συναγωνίζονται πλέον εκείνες που μια φορά κι έναν καιρό ήταν το χαρακτηριστικό του Αμερικανού Ρόμπερτ Ντε Νίρο).

Κάποτε, ο Παλούμπο που ο Σερβίλο υποδύεται υπήρξε πανίσχυρος. Δήμαρχος – λαμόγιο βρέθηκε τελικά στην φυλακή και φρόντισε να διατηρήσει καλές τις σχέσεις του με έναν αδίστακτο εγκληματία, τον Ντενάρο (Ελιο Γκερμάνο) διαβόητο κακοποιό τον οποίο επί σειρά ετών καταζητεί η αστυνομία. Αυτή δηλαδή που θα προσεγγίσει τον Παλούμπο προκειμένου μέσω της αλληλογραφίας του με τον καταζητούμενο να την βοηθήσει να στριμώξει τον τελευταίο.

Όμως το αν τελικά η αστυνομία θα πετύχει τον στόχο της παύει από κάποια στιγμή και μετά να μας αφορά (και μάλιστα από πολύ νωρίς) γιατί η ταινία μοιάζει σχεδόν ναρκωμένη από τις επαναλήψεις και μια αδικαιολόγητη φλυαρία γύρω από πράγματα άνευ ουσίας. Τα «Γράμματα από τη Σικελία» είναι κλασική περίπτωση ταινίας με θαυμάσιο περιτύλιγμα (χώροι, κοστούμια, ατμόσφαιρα εποχής, αυτοκίνητα) αλλά τρομερά αδύναμο περιεχόμενο.

Ενώ ο Σερβίλο φτιάχνει όσο επιτυχημένα μπορεί την εικόνα του αντιπαθέστατου «γλοιώδους αρουραίου» που προσπαθεί να επιπλεύσει παρότι απαξιωμένος από όλους, η παρουσία του δεν είναι αρκετή για να σώσει μια ταινία που πάσχει στην αφήγηση, στον ρυθμό και στους διαλόγους έχεις την εντύπωση που βρίσκονται εκεί όχι γιατί εξυπηρετούν κάτι στο σενάριο, αλλά για να μας κάνουν να φανταστούμε πως συμπεριφέρονται οι ιταλοί μαφιόζοι.

Βαθμολογία: 1 ½

ΑΘΗΝΑ: VILLAGE ΡENTΗ – VILLAGE MALL – OPTIONS IΛION – ΓΑΛΑΞΙΑΣ – ΑΒΑΝΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE COSMOS – ΚΟΛΟΣΣΑΙΟ – ΒΑΚΟΥΡΑ

Ελληνικά ντοκιμαντέρ

Γυναίκες μαχήτριες – Μέρος Β’ 1944-1960 (Ελλάδα, 2024) του Λεωνίδα Βαρδαρού. Αποκλειστικά στο TPIANON, ένα μάθημα Ιστορίας με φόντο την περίοδο του ελληνικού εμφυλίου πολέμου που υπήρξε το αποτέλεσμα της απόβασης των συμμαχικών Βρετανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα και τις πρώτες εχθροπραξίες στα Δεκεμβριανά του 1944. Χρήσιμη ανασκόπηση συμβάντων που πάνω- κάτω είναι γνωστά (αλλά καλό είναι να τα θυμόμαστε) με «πρωταγωνιστές» έγκριτους ιστορικούς (ιδιαίτερα ο Γιώργος Μαργαρίτης έχει το χάρισμα της ολοκληρωμένης αφήγησης) και γυναίκες που έζησαν τον τρόμο – είτε ως μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας είτε ως φυλακισμένες και εξόριστες. Αυτές οι γυναίκες (ανάμεσά τους οι Σταματία Ταλαγάρη-Ζέβγου, Κατίνα Λατίφη, Δήμητρα Παυλίδου) με τις ανατριχιαστικές μαρτυρίες που μοιράζονται μαζί μας αφήνοντας τον εαυτό τους ελεύθερο μπροστά στον φακό του σκηνοθέτη μας κάνουν – προς στιγμήν – να ξεχάσουμε την εντελώς παρωχημένη δομή της ταινίας που θυμίζει εκπαιδευτική τηλεόραση της δεκαετίας του 1970 και παρά το θέμα της, ενίοτε γίνεται πληκτική.

Γιάννης Θεοδωράκης

Αποκλειστικά στο STUDIO προβάλλεται το «Γιάννης Θεοδωράκης «Ναι… μπορούμε και πάλι να ελπίζουμε»» (Ελλάδα, 2025) των Στέλιου και ο Αντώνη Διαμαντή, με θέμα την προσωπικότητα του δημοσιογράφου, ποιητή, λογοτέχνη και αγωνιστή της Δημοκρατίας Γιάννη Θεοδωράκη, αδελφού του Μίκη Θεοδωράκη.

Για το παιδί, τέλος, το κινούμενο σχέδιο «Super Wings: Η ταινία» (Super Wings The movie: Maximum Speed, Κίνα/ Νότιος Κορέα, 2023) των Ξιάο Κινγκ Κάι, Κάι Ντονγκ Κινγκ. Πρώτη κινηματογραφική «επιδρομή» των «Super Wings», τηλεοπτικού franchise με τεράστια επιτυχία που επικεντρώνεται στις περιπέτειες μιας ομάδας ταξιδιάρικων αεροπλάνων που βοηθούν τον κόσμο.