Η προσοχή των «New York Times» στις 12 Οκτωβρίου 1986 ήταν στραμμένη στο Ρέικιαβικ – και δικαιολογημένα. Στην ισλανδική πρωτεύουσα εξελισσόταν από την προηγούμενη η συνάντηση κορυφής μεταξύ Ρόναλντ Ρίγκαν και Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, πολιτικό γεγονός παγκόσμιας σημασίας, όπως κάθε παρόμοια στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου. Διόλου παράξενο λοιπόν που ένα νέο από την Κεντρική Αμερική δεν παρουσιάστηκε παρά ως ειδησάριο, στο κάτω μέρος μιας εσωτερικής σελίδας: «Η Νικαράγουα καταρρίπτει αεροπλάνο, ο επιζών εμπλέκει τη CIA». Τρεις εβδομάδες αργότερα, το λιβανέζικο περιοδικό «Ash-Shiraa» θα δημοσίευε στοιχεία για μυστικές πωλήσεις όπλων από τις ΗΠΑ στο υποτιθέμενα απεχθές Ιράν του Χομεϊνί με αντάλλαγμα την απελευθέρωση αμερικανών ομήρων. Ακολούθησε η αποκάλυψη ότι τα 30 εκατ. δολ. των κερδών από αυτές τις παράνομες συναλλαγές διοχετεύονταν εξίσου παράνομα στους Κόντρας της Νικαράγουας υπό τις ευλογίες στελεχών του περιβάλλοντος του ίδιου του προέδρου. Στα μέσα Νοεμβρίου το «Irangate», κατά την ορολογία της εποχής, είχε αποβεί τεράστιο σκάνδαλο και απειλούσε να συμπαρασύρει ολόκληρη την κυβέρνηση των ΗΠΑ.

Στο ΒΗΜΑgazino που κυκλοφορεί μαζί με το «Βήμα της Κυριακής», ο Μάρκος Καρασαρίνης υπενθυμίζει ένα ξεχασμένο σκάνδαλο του οποίου ο αντίκτυπος, σε αντίθεση με το Γουότεργκεϊτ, ανάλογο του οποίου θεωρήθηκε, δεν επιβίωσε έως σήμερα γιατί τόσο ο ρόλος του Ρίγκαν όσο και οι ευθύνες των συνεργατών του υποβαθμίστηκαν με επιτυχία και συγκαλύφθηκαν αποτελεσματικά.

Διαβάστε περισσότερα στο BHMAgazino που κυκλοφορεί με το «Βήμα της Κυριακής»