Κάθε χρόνο αυτές τις ημέρες ο νους μας έτρεχε στο αδύναμα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Τους χιλιάδες ανέργους που τα χρόνια των μνημονίων επιβίωσαν με τα 400 ευρώ του επιδόματος ανεργίας ή τα 4 ευρώ την ώρα από δουλειές του ποδαριού στον τουρισμό, στην εστίαση, στις ταχυμεταφορές και άλλες, που κατέφευγαν κυρίως οι νέοι.

Εφέτος όμως η πανδημία μάς έκανε όλους φτωχότερους, αλλά ακόμη πιο φτωχούς τους νέους που βγαίνουν για πρώτη φορά στην αγορά εργασίας και βλέπουν ως «ευκαιρία» να εργαστούν part time σε μια αλυσίδα σουπερμάρκετ.

Δυστυχώς, αυτή είναι η παράλληλη τραγωδία που έφερε η υγειονομική κρίση που μέχρι τώρα στη χώρα μας έκοψε το νήμα της ζωής σε 3.500 συνανθρώπους μας μεγαλύτερων ηλικιών, αλλά ταυτόχρονα στερεί τη δυνατότητα στους νέους να βγουν στη ζωή.

Στο δράμα που βιώνουμε είναι καίρια η μελέτη του Ινστιτούτου Βruegel για τις «ουλές που αφήνει η ανεργία» στους νέους που εκτινάχθηκε στο 37% στην Ισπανία, πάνω από 26% στην Ιταλία και 25% την Ελλάδα, καλώντας τους πολιτικούς να ευαισθητοποιηθούν και να ανησυχούν για το τι θα επακολουθήσει.

Η βιβλιογραφία για το «φαινόμενο των ουλών», το αποτέλεσμα του να είσαι νέος και άνεργος, δείχνει ότι υπάρχουν μη αναστρέψιμες συνέπειες.

Η μεγαλύτερη πιθανότητα, αν δεν στηριχθεί άμεσα ο νέος να βρει την πρώτη του δουλειά, είναι να οδηγηθεί στη δεξαμενή των μακροχρόνια ανέργων, με ό,τι αυτό σημαίνει για τον ίδιο και την οικογένειά του. Μήνα με τον μήνα σβήνει η αισιοδοξία του για το μέλλον. Ετσι αναπόφευκτα η ανεργία συνδέεται σημαντικά με την κακή ψυχική υγεία.

Με δυο λόγια η αγορά εργασίας είναι πολύ πιο δύσκολη για τους νεότερους απ’ ό,τι για τους μεγαλύτερους σε ηλικία. Οπως και η τελευταία μεγάλη ύφεση, η οικονομική επίπτωση από την πανδημία θα αφήσει πολλούς νέους στην Ευρώπη ανέργους, με μακροχρόνιες κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες.

Γι’ αυτό πρέπει να δράσουν οι πολιτικοί και οι κοινωνίες. Μάλιστα το Βruegel καλεί την πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν να «μην ξεχνά τους νέους», θυμίζοντας ότι στην ομιλία της για την πορεία της Ευρώπης στο Ευρωκοινοβούλιο δεν χαρακτήρισε την ανεργία των νέων ως βασικό μέλημα πολιτικής.