Αν αυτό ήταν… τεστ τετράδας, ο Παναθηναϊκός δεν πέρασε. Η Ρεάλ ήταν καλύτερη, ανέδειξε τις γνωστές αδυναμίες και με απόλυτη υπεροχή στο «ζωγραφιστό» πέρασε πιο εύκολα απ’ ότι περιμέναμε. Και κανείς δεν μπορεί να ψέξει τους «πράσινους» ότι δεν προσπάθησαν, όμως η διαφορά στη γραμμή των σέντερ κι η παροιμιώδης πλέον αδυναμία στα επιθετικά ριμπάουντ, έφεραν αυτό το 75-87, που δεν είναι καταστροφή, αλλά δείχνει μέχρι πού μπορεί να φτάσει φέτος το «τριφύλλι».
Όλο το παιχνίδι της Ρεάλ στο πρώτο δεκάλεπτο ήταν στηριγμένο στην υπεροχή του Ταβάρες στο «ζωγραφιστό». Με αυτόν άξονα στην επίθεση και ταυτόχρονα «σκιάχτρο» στην άμυνα, προσπάθησε ο Λάσο να σταματήσει τον ενθουσιασμό των «πράσινων», που συνήθως μπαίνουν δυνατά στην έδρα τους. Σε μια άκρως ισορροπημένη περίοδο, οι γηπεδούχοι είδαν τον Τόμας να βγαίνει από νωρίς εκτός, φορτωμένος με δύο φάουλ. Έμεινε αρκετή ώρα στον πάγκο και βγήκε από τον ρυθμό του.
Από την πλευρά των φιλοξενούμενων φορτώθηκε ο Καμπάτσο, αλλά ο Λαπροβίτολα κάλυψε το κενό του, ενώ τρίτος της παρέας των δύο φάουλ ήταν ο Παπαπέτρου. Όλα αυτά έβγαζαν μια… ισορροπία τρόμου, με τον Καλάθη να μην είναι στην καλύτερη βραδιά του, τον Φριντέτ να έχει κέφια στην επίθεση και τον Ράις να είναι εκτός τόπου και χρόνου.
Το δεύτερο μισό του πρώτου ημιχρόνου ανήκε στη Ρεάλ, που ανέβασε στροφές, με τον Ράντολφ να είναι αιχμή του δόρατος, αλλά και αρκετούς παίκτες να μπαίνουν στην επιθετική εξίσωση. Έτσι κι αλλιώς οι παίκτες του Λάσο εμπιστεύονται το ταλέντο τους κι αυτό μάλλον δεν χρειάζεται ιδιαίτερη εξήγηση.
Οι 10 πόντοι με τους οποίους πήγαν στ’ αποδυτήρια (34-44) ήταν ένα επιπλέον βάρος στις πλάτες των παικτών του Πιτίνο. Ο Τέιλορ μπήκε στην εξίσωση, η διαφορά έφτασε στους 18 πόντους (39-57) με τρίποντο του Αμερικανού, αλλά κάπου εκεί αφυπνίστηκε ο Καλάθης. Ναι, ήταν άστοχος, αλλά βγήκε μπροστά σήμανε την αντεπίθεση και η τρίτη περίοδος έληξε με διαχειρίσιμη διαφορά (58-66).
Ο Παναθηναϊκός είχε ξοδέψει ενέργεια και φάουλ (από τρία είχαν οι Τόμας, Παπαπέτρου και Καλάθης), ο Ράντολφ ήταν ασταμάτητος, ο Ταβάρες κυριαρχούσε κι η διαφορά έφτασε στο -14 (63-77) στα μισά της τρίτης περιόδου. Επιπροσθέτως ο Παπαπέτρου κι ο Παπαγιάννης είχαν φορτωθεί με τέσσερα φάουλ!
Ο Ρούντι παραλίγο να πετύχει το καλάθι της αγωνιστικής (και βάλε), ο Καλάθης στην απέναντι όχθη πέτυχε το μάξιμουμ (καλάθι και φάουλ), σε μια φάση που δεν θα συναντήσετε σε κανένα μπασκετικό βιβλίο, φάση κατάθεση ψυχής. Αλλά… Τα επιθετικά ριμπάουντ ήταν αγιάτρευτη πληγή στο πίσω μέρος του γηπέδου.
Με τρία λεπτά να απομένουν και το σκορ στο 68-79, ήταν εμφανές ότι ο Παναθηναϊκός έψαχνε ένα θαύμα. Πώς να το κάνει, όταν ο Καμπάτσο κρύβει την μπάλα κι ο Ταβάρες έρχεται να ολοκληρώσει το ζογκλερικό; Έβαλε κι ο Κοζέρ ένα τρίποντο – μαχαιριά, το σκορ πήγε στο 68-84 και το γήπεδο άρχισε να αδειάζει. Δεν υπήρχε άλλο καύσιμο στο ντεπόζιτο.
Τα δεκάλεπτα: 18-22, 34-44, 58-66, 75-87.
