Στο «όνειρο» της Τουρκία για εξοπλιστική αυτάρκεια αναφέρεται άρθρο της Frankfurter Allgemeine Zeitung και σημειώνει: «Μέχρι το 2023 η Τουρκία θέλει να ανήκει στις κορυφαίες κατασκευάστριες χώρες όπλων. Η τουρκική δημοκρατία κλείνει τα εκατό της χρόνια. Έχει σημειώσει ήδη τις πρώτες επιτυχίες της. Η χώρα κατασκευάζει από το 2014 ένα μαχητικό ελικόπτερο πολλαπλών χρήσεων. Η κατασκευή ενός δικού της παρόμοιου μαχητικού ελικοπτέρου θα ξεκινήσει το 2021. Και όσον αφορά τα μαχητικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη, η Τουρκία ανήκει στις οχτώ κορυφαίες χώρες».
Σε άλλο σημείο το άρθρο σημειώνει τη σημασία της Τουρκίας για το ΝΑΤΟ «το οποίο δεν αντέχει να την χάσει. Είναι απαραίτητη στη Μαύρη Θάλασσα, στης γειτονία με τη Μέση Ανατολή και το Αφγανιστάν. Σημαντική είναι όμως η Τουρκία από τότε που η Δύση ‘έχασε’ το Ιράν το 1979. Εάν η Δύση έχανε τώρα την Τουρκία θα μπορούσε να στηριχθεί μόνο στο Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία. H αποσύνδεσή της όμως από το ΝΑΤΟ θα επιτυγχάνεται ολοένα και περισσότερο όσο πιο ανεξάρτητες γίνονται οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις από ξένες προμηθεύτριες χώρες… Στόχος της χώρας είναι να ανήκει στην πρώτη δεκάδα των παραγωγών χωρών παγκοσμίως. Και αυτό θα διευκολυνθεί διότι η Τουρκία δεν πρέπει να δικαιολογεί επενδύσεις σε εξοπλισμούς όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες».
Βία και πείνα σε ελληνικό κρατητήριο
Με την ιστορία ενός νεαρού σύρου πρόσφυγα που συνελήφθη από την ελληνική αστυνομία ξυλοκοπήθηκε και του αφαιρέθηκε η γερμανική ταυτότητα πρόσφυγα που είχε εν τω μεταξύ αποκτήσει, ασχολείται εκτενές δημοσίευμα της Süddeutsche Zeitung. «…ο Καλίλ Μοζά μπορεί να διηγηθεί μια ιστορία η οποία δεν κολακεύει την Ελλάδα και την αστυνομία εκεί. Εάν ισχύουν όσα λέει ο νεαρός, βρέθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2017 σε ένα πλοιάριο στον Έβρο που τον είχαν βάλει Έλληνες αστυνομικοί για να διώξουν από την Ελλάδα 23 ανθρώπους: Σύρους, Ιρανούς, Σομαλούς. Παράνομα. Δεν υπήρχε δικαστική απόφαση, καμία διαδικασία ασύλου. Στο πλοιάριο και δρόμο».
Και η διήγηση συνεχίζεται: «Όταν τον πήραν οι Έλληνες αστυνομικοί από έναν σιδηροδρομικό σταθμό κοντά στα σύνορα ‘δεν φορούσαν στολές, δεν ήξερα ποιοι ήταν’. Τον ανέβασαν σε ένα αυτοκίνητο της αστυνομίας, του πήραν τα χαρτιά, τη γερμανική ταυτότητα, όπως λέει ο Καλίλ Μόζα, ο οποίος γεννήθηκε την 1η Ιανουαρίου 1997 στο Χαλέπι και στην Καϊζερσλάουτεν εκδόθηκε μια γερμανική ταυτότητα πρόσφυγα. Οι αστυνομικοί τον ξυλοκόπησαν, λέει. Στην πλάτη, στη μύτη. Έχει φωτογραφίες στο κινητό που δείχνουν κόκκινα σημάδια στην πλάτη του. Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν αργότερα, στην τουρκική πλευρά των συνόρων. Έμεινε τρεις μέρες σε ένα κατάμεστο κελί ‘χωρίς φαγητό, χωρίς ιατρική βοήθεια’. Πάλι ξύλο. Αστυνομικοί τον οδήγησαν μαζί με άλλους πρόσφυγες στην τουρκική πλευρά του Έβρου. Και δεν άργησε μέχρι να έρθουν οι Τούρκοι αστυνομικοί».
Από εκεί και πέρα ξεκινάει μια Οδύσσεια για τον Καλίλ Μοζά η οποία διαρκεί τρία χρόνια για να βρει τα χαρτιά που του αφαιρέθηκαν από την ελληνική αστυνομία. Συμπαραστάτης του σε αυτή την περιπέτεια είναι ο ομότιμος καθηγητής Παιδαγωγικής του ΑΠΘ, Γιώργος Τσιάκαλος και η Γερμανίδα σύζυγος του Σίγκριτ.
Μαρία Ρηγούτσου
