Πριν λίγες ημέρες έφυγε από τη ζωή αιφνίδια και πρόωρα ο Χρήστος Γιαννακόπουλος, επικεφαλής της Διεύθυνσης Προϋπολογισμού του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους. Από τη θέση αυτή γνώρισε από κοντά την ιστορία και τις περιπέτειες των δημόσιων οικονομικών της Χώρας τα τελευταία 30 χρόνια.
Ήταν ένας από εκείνους τους αφανείς ήρωες της δημόσιας ζωής, που προτιμούν να εργάζονται αποτελεσματικά και αθόρυβα χωρίς διεκδίκηση επιδεικτικής και ανούσιας προβολής και χωρίς σύνδεση της προσφοράς τους με ανταλλάγματα. Παρέμεινε σε όλη του τη διαδρομή έντιμος, απλός και προσιτός. Δεν πρόβαλε ποτέ τον εαυτό του αρκούμενος μόνο στην ικανοποίηση που του έδινε η δουλειά του.
Ο Γιαννακόπουλος γεννήθηκε το 1955 και μεγάλωσε στην περιοχή του Πύργου Ηλείας, ήταν παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών με λαμπρές σπουδές που κάνουν επιτυχημένη καριέρα στο εξωτερικό. Σπούδασε οικονομικά στην τότε Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιά. Ανήκε στο ονειροπόλο κομμάτι της γενιάς του Πολυτεχνείου και της μεταπολίτευσης. Σε εκείνους που και τότε αλλά και μέχρι τέλους πίστευαν ότι θα αλλάξουν τον κόσμο ή τουλάχιστον θα τον βελτιώσουν. Εκείνους, που δεν διεκδίκησαν για τον εαυτό τους τίποτε και θεωρούσαν την εκτέλεση του υπηρεσιακού τους καθήκοντος υποχρέωσή τους και προσφορά στο κοινωνικό σύνολο.
Η οικογένειά του ανήκε στις πολλές της μεταπολεμικής και μετεμφυλιακής Ελλάδας που πάσχιζε να αντιμετωπίσει τις ανάγκες της καθημερινότητας και δεν είχε τη δυνατότητα να χρηματοδοτήσει ακριβές σπουδές για τα παιδιά της. Ο Γιαννακόπουλος ρίχτηκε από πολύ νωρίς στον αγώνα για να κερδίσει τη ζωή που είχε ονειρευτεί και βρέθηκε να υπηρετεί στα μέσα της δεκαετίας του ’80 στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους στη Διεύθυνση Προϋπολογισμού. Αποτέλεσε μέλος της ομάδας ενός άλλου ευπατρίδη και ονειροπόλου της δημόσιας ζωής, του Δημήτρη Δρίτσα. Μιας ομάδας στελεχών που πίστευαν ότι τα δημόσια οικονομικά έπρεπε να στηρίζονται σε ακριβή στοιχεία για να λαμβάνονται από τους πολιτικούς ορθές αποφάσεις και δούλεψαν επί δεκαετίες προς αυτή την κατεύθυνση.
Ανήκε στη γενιά των δημόσιων λειτουργών που ξεκίνησαν τη διαδρομή τους στη δημόσια διοίκηση με μια τεράστια θέληση να προσφέρουν. Χωρίς το πλήθος των τυπικών στοιχείων που διαθέτουν σήμερα οι νέοι υπάλληλοι αλλά χωρίς να πάψουν ούτε μια στιγμή να μαθαίνουν, να συμπληρώνουν τις γνώσεις τους, να αναπτύσσουν δεξιότητες, να παρακολουθούν τις εξελίξεις και τελικά να στέκονται όρθιοι και με αξιοπρέπεια και να αντιμετωπίζουν με αποτελεσματικότητα τις προκλήσεις που συναντούν στην υπηρεσιακή τους διαδρομή.
Έχοντας υπηρετήσει τόσα χρόνια στην μοναδική ίσως υπηρεσία του ελληνικού κράτους που είχε γνώση των συνολικών μεγεθών του κρατικού προϋπολογισμού είχε σαφή εικόνα των δημοσιονομικών προβλημάτων της χώρας και αποτελούσε ουσιαστικά τη θεσμική μνήμη της. Δεν υπήρξε αποστολή ξένων κρατών και διεθνών οργανισμών που έρχονταν στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους για συνεργασία ή ανταλλαγή πληροφοριών και στοιχείων που να μην συναντήθηκε και να μην συνεργάστηκε μαζί του.
Συνεργάστηκε, από τη θέση του, αρμονικά με όλους τους Υπουργούς, που είχαν την ευθύνη του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, χωρίς όμως ποτέ να απεμπολήσει το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωσή του να λέει την άποψή του για την πραγματική εικόνα των δημόσιων οικονομικών καθώς και τις προτάσεις του για τη λύση των προβλημάτων. Βέβαια, η ιστορία έδειξε ότι οι πολιτικοί μάλλον δεν άκουγαν τους τεχνοκράτες όπως ήταν ο Γιαννακόπουλος και έκρυβαν τα προβλήματα όπως και τα ελλείμματα κάτω από το χαλί.
Μετά το ξέσπασμα της κρίσης, το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους κλήθηκε να αντιμετωπίσει μια άνευ προηγουμένου πίεση. Η συμβολή του Γιαννακόπουλου στην προσπάθεια της ελληνικής διοίκησης να ανταποκριθεί στις νέες απαιτήσεις ήταν καθοριστική. Αθόρυβα και μεθοδικά δούλεψε για την παροχή αξιόπιστων στοιχείων για τα δημοσιονομικά μεγέθη. Αποτελούσε σταθερό μέλος των ελληνικών αντιπροσωπιών στις διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς όλα τα χρόνια της κρίσης και έχαιρε του σεβασμού των στελεχών τους που είχαν αντιληφθεί ότι είχαν απέναντί τους έναν σοβαρό, ειλικρινή, και αξιόπιστο συνομιλητή που πάσχιζε να επιτύχει το καλύτερο για τη χώρα του.
Αποτελεί λαμπρό παράδειγμα μιας γενιάς στελεχών του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, του πιο νευραλγικού ίσως κέντρου της δημόσιας διοίκησης, που έχοντας σαφή γνώση της πεπερασμένης διαθεσιμότητας των δημόσιων πόρων, πασχίζουν να ισορροπήσουν αντικρουόμενες και πολλές φορές υπερβολικές απαιτήσεις για αύξηση των δημοσίων δαπανών.
Η απώλεια του αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό στο ΓΛΚ και στη δημόσια διοίκηση.
Αν οι δημόσιοι λειτουργοί πίστευαν και έκαναν πράξη, όπως ο Γιαννακόπουλος, ότι υποχρέωσή τους είναι να υπηρετούν την κοινωνία και τους πολίτες και αν το πολιτικό σύστημα της χώρας στήριζε δημόσιους λειτουργούς σαν τον Γιαννακόπουλο θα είχαμε καλύτερη δημόσια διοίκηση, καλύτερη δημόσια ζωή.
