Εχω έναν φίλο που κάθε καλοκαίρι μετράει τα παγωτά που τρώει, όπως άλλοι μετρούν τα μπάνια τους. Kάνει και στατιστική: «Εξήντα παγωτά μέχρι σήμερα, ενώ πέρυσι είχα φάει ογδόντα, δηλαδή είκοσι περισσότερα, δηλαδή…». «Δηλαδή φέτος έχεις γλιτώσει ένα-δύο κιλά». «Το παγωτό δεν παχαίνει», επιμένει, «γαλατάκι είναι, υγιεινό και ελαφρύ». Ως άνθρωπος με δυσανεξία στο γαλατάκι, ελαφρύ δεν το βρίσκω. Επειδή όμως είμαι μέγας λάτρης των γλυκών, παγωμένων ή μη, καταλαβαίνω την αδυναμία του φίλου που, όσες φορές έχουμε συναντηθεί για καλοκαιρινή κρασοκατάνυξη παρά θίν’ αλός, πάντα μετά το τέλος του τραπεζιού μάς τρέχει στο διπλανό παγωτατζίδικο για το απαραίτητο καϊμάκι με βύσσινο, έστω για ένα χωνάκι με κρέμα μηχανής (τι έρωτας!) στο χέρι. «Καλοκαίρι χωρίς παγωτό είναι λειψό» ισχυρίζεται. Εχει τα δίκια του.

Οπως όμως διαπίστωσα όταν άρχισα να ταξιδεύω, στις άλλες χώρες, τουλάχιστον εκείνες που έχω επισκεφτεί, το παγωτό είναι γλυκό για όλον τον χρόνο, είτε το θερμόμετρο δείχνει (πολύ) πάνω είτε κάτω από το μηδέν. Μόνο στην Ελλάδα θεωρείται γλύκισμα αποκλειστικά καλοκαιρινό, μόνο εδώ «αν φας κρύο μέσα στον χειμώνα θα σε πιάσει ο λαιμός σου». Στη Σουηδία περίμενα μαζί με άλλους μέσα στο χιόνι για να δοκιμάσω τα φημισμένα παγωτά γνωστής φίρμας (καλά ήταν, αλλά όχι για να πέσεις στα παγωμένα πατώματα). Στο Λονδίνο, το ίδιο: ο αέρας που ερχόταν από το ποτάμι τα αρνάκια πάγωνε, και εμάς μαζί τους, αλλά το κυπελλάκι (με τις τέσσερις, παρακαλώ, γεύσεις) δεν το αφήναμε από το (ξυλιασμένο) χέρι μας. Και στη νεφοσκεπή Ιρλανδία είχα φάει, και στην Ισλανδία μια κρύα και βροχερή μέρα, και στη χειμωνιάτικη Ρώμη. Εκεί με είχε στείλει η Μάρω: «Μην τυχόν και δεν πας στο Giolitti». Πήγα στο Giolitti (Antica Gelateria Pasticceria dal 1900), είδα κι έπαθα να βρω τραπέζι και έπειτα την ευγνωμονούσα που επέμενε να δοκιμάσω. Θαυμάσιες γεύσεις – αν και μου λένε πως τα τελευταία χρόνια η ποιότητα δεν είναι πάντα αυτή που ήταν.

Ξέρω, έτσι όπως ταξιδεύω με τη φαντασία μου έχω εκτεθεί ανεπανόρθωτα: δυσανεξία – ξεδυσανεξία στο γάλα, το παγωτό το τιμάω όπου κι αν πάω. Μπορεί να μη μετρώ πόσα τρώω (ούτε τα μπάνια που κάνω μετράω) αλλά σε κάθε ταξίδι δοκιμάζω. Για την εμπειρία. Γιατί τι είναι το ταξίδι; Εικόνες, μυρωδιές και γεύσεις. Τα ωραιότερα παγωτά μέχρι στιγμής τα έχω φάει στην Ιταλία και στην Πολωνία – εκεί, προς Γκντανσκ μεριά, βάζουν από πάνω και κομπόστα με φρούτα του δάσους, βάζουν και σαντιγί, βάζουν και καραμελωμένους ξηρούς καρπούς… Αχ, Πολωνία!

Το χειρότερο το έχω φάει ένα βράδυ που ’βρεχε, που ’βρεχε μονότονα, στη Σιγκαπούρη. Είχα σταμπάρει ένα μικρό γιαπωνέζικο μαγαζί με περίεργα παγωτά: άλλα ήταν πρασινογάλαζα (με γουασάμπι έγραφε), άλλα χρυσοπορτοκαλοκοραλλοκίτρινα (με πολτό από σουσάμι έγραψε), είχε και ένα κατάμαυρο (αυτό δεν θυμάμαι τι είχε, να υποθέσω μελάνι σουπιάς;). Πήρα το χρυσοπορτοκαλοκοραλλοκίτρινο, έγινα κι εγώ χρυσοπορτοκαλοκοραλλοκίτρινος όταν έφτασα στο ταμείο και μου είπαν την τιμή (7 ευρώ, αν θυμάμαι καλά, η μικρή μπάλα), δοκίμασα και το πέταξα κλαίγοντας τα λεφτά μου. Ηταν απαίσιο.

Πίσω, λοιπόν, στη νοστιμότατη βανίλια α λα Γκρεκ. Δοκιμασμένη γεύση. Γιατί το καλοκαίρι ήρθε, και το παγωτό παραμένει, παραδοσιακά, το απόλυτο γλυκό του. Γι’ αυτό το θυμήθηκα, γι’ αυτό «ταξίδεψα» ξανά κρατώντας ένα χωνάκι. Για να καταλήξω, όμως, στην κουζίνα μιας φίλης από τη Θεσσαλονίκη (ωραίο ταξίδι και αυτό), η οποία μας είχε μάθει να φτιάχνουμε το ευκολότερο σπιτικό παγωτό. Η συνταγή είναι πανεύκολη, ένας ζαχαροπλάστης σίγουρα θα τη σνομπάρει. Εμείς όμως, οι ερασιτέχνες, πολύ την εκτιμάμε. Γιατί δεν είναι μόνο απλή και νόστιμη, αλλά σου δίνει επιπλέον τη δυνατότητα να προσθέσεις ό,τι θέλεις, μετατρέποντας αυτό το… σαν παγωτό που θα φτιάξεις σε απόλυτη αμαρτία. Καλοφάγωτο, λοιπόν, και καλό καλοκαίρι να έχετε!

Εύκολο (σαν) παγωτό της Μίνας

Υλικά

1 κουτί φυτική σαντιγί, παγωμένη
1 κουτί γάλα εβαπορέ, παγωμένο
1 κουτί ζαχαρούχο γάλα, παγωμένο
1 κ.γ. υγρή βανίλια

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Βάζουμε στην κατάψυξη για 1-2 ώρες το μεταλλικό μπολ που θα χρησιμοποιήσουμε. Ρίχνουμε μέσα τη φυτική σαντιγί και τη χτυπάμε για περίπου 5 λεπτά με το μίξερ χειρός, μέχρι να φουσκώσει. Συνεχίζουμε το χτύπημα προσθέτοντας τη βανίλια, το εβαπορέ και το ζαχαρούχο γάλα. Αφήνουμε για 1 ώρα στην κατάψυξη.
Χτυπάμε ξανά με το μίξερ για 3-4 λεπτά. Βάζουμε ξανά στην κατάψυξη για 30 λεπτά. Ξαναχτυπάμε και σε αυτό το στάδιο, αν θέλουμε, προσθέτουμε καβουρντισμένους ξηρούς καρπούς (φιστίκια, αμύγδαλα, καρύδια κ.λπ.) ή κομματάκια σοκολάτας, τρούφα, κομματάκια από αποξηραμένα φρούτα… Αφήνουμε στην κατάψυξη για περίπου 5 ώρες.

*Δημοσιεύθηκε στο BΗΜΑ GOURMET την Κυριακή 12 Ιουνίου 2016.