Άν θέλουμε να ξεφύγουμε από τη σημερινή φαυλότητα και την υπανάπτυξη μόνο ένας καταλύτης υπάρχει: “Η ΚΑΤAΛΛΗΛΗ ΠΑΙΔΕΙΑ”! Και το να συνειδητοποιήσει ο καθένας μας ότι η περιφρόνηση των θεσμών και των νόμων μπορεί μεν να βολεύει συγκυριακά κάποιους αλλά ταυτόχρονα δημιουργεί το χάος που μας ταλανίζει ως κοινωνία (ή ως μη κοινωνία, έτσι που την καταντήσαμε).

Η σημασία της Παιδείας

Χρειαζόμαστε λοιπόν μια παιδεία που θα διδάξει επί τέλους με ειλικρίνεια τους Έλληνες ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ (ταυτότητα – χαρακτήρας – ιστορία – παράδοση) και τι θα πεί ΔΙΑΛΟΓΟΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Μια παιδεία που θα πείσει ότι αληθινός πατριώτης είναι όποιος προτάσσει το συμφέρον του τόπου. Μια παιδεία που θα καταδικάζει στη συνείδηση του καθενός τον ψεύτη και τον κλέφτη και θα εξοστρακίζει όποια ηγεσία ή πολίτη ακολουθεί τέτοιες πρακτικές. Μια παιδεία που θα απαιτεί διαφάνεια περί τα κοινά επί ποινή περιφρόνησης ή και απόρριψης από την κοινωνία όσων αποκρύπτουν ή διαστρεβλώνουν την αλήθεια. Μια παιδεία που θα καλλιεργήσει την πεποίθηση ότι ο Δημόσιος λειτουργός διορίζεται και πληρώνεται για να υπηρετεί τον πολίτη και όχι για να τον καταδυναστεύει, αλλιώς θα απολύεται. Μια παιδεία δημοκρατική που θα διδάσκει την ανάγκη συμμόρφωσης στους νόμους και το σεβασμό στην απόφαση της πλειοψηφίας χωρίς να παραβλέπει τα δικαιώματα της μειοψηφίας. Μια παιδεία που θα μάθει τον πολίτη να τεκμηριώνει με σοβαρότητα τις απόψεις του και να ακούει με ενδιαφέρον τη γνώμη του συνομιλητή του χωρίς να προτάσσει το «ΕΓΩ» του. Μια παιδεία που θα μάθει τα άτομα πώς να συνεργάζονται αρμονικά για ένα κοινό σκοπό. Μια παιδεία που θα οριοθετεί δικαιώματα και υποχρεώσεις του καθενός και θα καθιερώσει κώδικα κοινωνικής συμπεριφοράς. Μια παιδεία που θα διδάξει τα μέλη της κοινωνίας πώς να συμβιβάζουν αντικρουόμενα συμφέροντα και να τηρούν τα συμφωνηθέντα. Μια παιδεία που θα μάθει τον πολίτη να κρίνει τους άλλους από τις πράξεις τους και όχι από τα λόγια τους. Μια παιδεία που θα πείσει τον πολίτη ότι η καταγγελία της παραβατικότητας δεν είναι «κάρφωμα» ή «ρουφιανιά» αλλά προϋπόθεση για την Ισονομία και την προάσπιση των συμφερόντων του ιδίου και των νομοταγών συμπολιτών του. Και τέλος, μια παιδεία που θα θεμελιώσει το σεβασμό στην Ισονομία και στη Δικαιοσύνη.
Η Παιδεία μιας κοινωνίας συντίθεται από:
Την Τυπική εκπαίδευση (δημόσια και ιδιωτική).
Τις Συμπεριφορές και Αξίες που κυριαρχούν στην Κοινωνία.
Το Παράδειγμα που δίνουν οι κάθε είδους ιθύνοντες, οι γονείς, οι δάσκαλοι και οι κρατικές υπηρεσίες στο λαό.
Την επίδραση των ΜΜΕ και του Διαδικτύου.
Οι Συμπεριφορές και Αξίες της κοινωνίας και το Παράδειγμα των ιθυνόντων υπέστησαν συνεχή καθίζηση μετά τη Μεταπολίτευση, με τη λαϊκίστικη νομοθέτηση, τον παραμερισμό της αριστείας, την έλλειψη παραγωγικού διαλόγου, τις ψευδείς δεσμεύσεις, την τοποθέτηση πολλών άσχετων, άξεστων και ασυνείδητων «ημετέρων» σε θέσεις κλειδιά της Διοίκησης και του Συνδικαλισμού, με την κομματικοποίηση των πάντων αλλά και με την άθλια διαχείριση του πακτωλού χρημάτων που προήλθαν από Κοινοτικές επιδοτήσεις και δανεικά. Οι πρακτικές αυτές συνεχίστηκαν ή αποσιωπήθηκαν από όλες τις πολιτικές παρατάξεις που επωφελήθηκαν αδιαλείπτως μέχρι την κρίση και ήσαν ακριβώς ό,τι μας έφερε στη σημερινή κατάσταση του χάους και της λαμογιοκρατίας.
Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης έφτασαν να ελέγχονται από Ολιγάρχες και να προωθούν τα συμφέροντα της διαπλοκής ενώ η ΕΡΤ είχε γίνει άντρο πληθώρας υψηλά αμειβόμενων αργόσχολων ή κομματικών δημοσιογράφων και με ελάχιστη ακροαματικότητα.
Για κάμποσες δεκαετίες κυριαρχούσαν στη χώρα μας αυτοσχεδιασμοί στην Εκπαίδευση. που είχαν ως αντικείμενο κυρίως την Τριτοβάθμια και εδώ όχι επί της ουσίας αλλά συνήθως για τεχνικές ρυθμίσεις ψηφοθηρικού χαρακτήρα. Ουδείς ασχολήθηκε στα σοβαρά με το σημαντικότερο κομμάτι του εκπαιδευτικού συστήματος που είναι η Προσχολική και η Πρωτοβάθμια εκπαίδευση αφού εκεί κυρίως διαπλάθονται οι προσωπικότητες των νέων μας.
Δυστυχώς, σε όλους τους παραπάνω τομείς είμαστε ιδιαίτερα ελλειμματικοί…

Προαπαιτούμενα της Εκπαίδευσης
‘Ετσι, όσον αφορά την Τυπική εκπαίδευση και κυρίως την Υποχρεωτική, αυτή πιστεύω ότι θα πρέπει να έχει ως πρωταρχικούς σκοπούς:
Να μάθει τους νέους να σκέπτονται ορθολογικά και να συζητούν εποικοδομητικά
Να διαπλάθει υπεύθυνους και νομιμόφρονες πολίτες

Θα επιδιώκεται βέβαια και η πρόσληψη γνώσεων που ανεβάζουν το πνευματικό επίπεδο και την ευαισθητοποίηση αλλά, κατά τη γνώμη μου, στην περίπτωση της χώρας μας αυτή καταντά ελάσσονος σημασίας επειδή, όπως προαναφέρθηκε, στην Ελλάδα πάσχουν απελπιστικά οι Αξίες, οι Συμπεριφορές και το Παράδειγμα ενώ ανθεί η παπαγαλία. Εξ άλλου, με τις σημερινές ευκολίες του Διαδικτύου, πιό πολύ από την αποστήθιση μετράει το πού θα αναζητήσουμε τη γνώση, πώς θα ελέγξουμε την αυθεντικότητά της και πώς θα τη χρησιμοποιήσουμε.
Τα παραπάνω μπορεί να θεωρηθούν από μερικούς ως ουτοπικά για τη σημερινή ελληνική και διεθνή πραγματικότητα, είναι όμως απολύτως απαραίτητα προκειμένου η Κοινωνία μας να κάνει αποφασιστικά βήματα προς τα εμπρός. Άν οποιοδήποτε νέο εκπαιδευτικό σύστημα δεν προτάσσει τα παραπάνω και αν δεν απαλλαγεί η Παιδεία από την κομματικοποίηση, η Ελλάδα θα συνεχίσει, χωρίς φρένο, την πορεία της πολιτισμικής και οικονομικής υποβάθμισης και ίσως τελικά της εθνικής της διάλυσης.
Ασφαλώς θα χρειαστούν ευρύτατη και οργανωμένη δημόσια συζήτηση τουλάχιστον ενός εξαμήνου, επιδίωξη ευρείας συναίνεσης και κατάλληλη νομοθέτηση ώστε ο κάθε Υπουργός Παιδείας να μην αυτοσχεδιάζει ανεξέλεγκτα ανάλογα με τις προσωπικές του πεποιθήσεις ή σκοπιμότητες. Επίσης, θα απαιτηθεί και η κατάλληλη επιμόρφωση και άσκηση των υφιστάμενων διδασκάλων που πρέπει να υποστηριχθούν να λειτουργήσουν με πνεύμα αποστολής (εδώ τα μεγαλύτερα εμπόδια εκτιμάται ότι θα φέρει ο κομματικός συνδικαλισμός). Εφόσον όμως υπάρξει ένα συγκροτημένο σχέδιο γενικής αποδοχής η σχετική χρηματοδότηση για την επιμόρφωση και τα σχετικά κίνητρα θα εξασφαλιστεί από τα Ευρωπαϊκά αναπτυξιακά προγράμματα.
Τα αποτελέσματα θα αργήσουν να φανούν αλλά, εφόσον το σχέδιο εφαρμοστεί με συνέπεια, θα δημιουργηθεί πολύ σύντομα ένα κλίμα οράματος και αισιοδοξίας, μια σαφέστατη ένδειξη ότι επί τέλους προς τα κάπου βαδίζουμε με προοπτική και με τη δική μας θέληση. Και αυτό θα έχει θετική επίδραση στην κοινωνία και στην οικονομική δραστηριότητα. Είναι λοιπόν καιρός να απαλλαγούμε άμεσα από την καταστρεπτική νοοτροπία του μυωπικού και ψηφοθηρικού «Εδώ και τώρα» και να σχεδιάσουμε το μέλλον της χώρας μας. Θα το κάνουμε;
Δυστυχώς, η κοινωνία μας και οι ιθύνοντές της δεν ξέρουν τι θέλουν, δεν θέλουν ν’ αλλάξουν και αδυνατούν ή δεν θέλουν να καταλάβουν την καταλυτική σημασία των όσων προαναφέρθηκαν και τον κατ’ ανάγκην μακροπρόθεσμο χαρακτήρα τους. Δεν έχει συνεπώς ωριμάσει το αίτημα της ουσιαστικής αναμόρφωσης της Εκπαίδευσης μετά από εκτενή δημόσιο διάλογο και με κατάλληλους καταξιωμένους πολιτικούς προϊσταμένους οι οποίοι να υποστηριχθούν από κοινωνία και κόμματα. Και για το λόγο αυτό δεν βλέπω κάτι καλό να έρχεται. Και πάλι μάλλον ψηφοθηρικά ή ιδεοληπτικά μπαλώματα στο γόνατο θα έχουμε και αυτοσχεδιασμούς που θα αναιρεθούν από τον επόμενο Υπουργό… Φαίνεται πως χάνουμε και αυτή την κρίσιμη ευκαιρία. Άραγε, πόσες μας έχουν απομείνει;