«Μαρξιστές»

Ο Γκράουτσο Μαρξ είχε πει το αμίμητο:

Aυτός ο ιδιότυπος μαρξισμός φαίνεται ότι θέλγει 221 πανεπιστημιακούς που με ένα κοινό κείμενο δηλώνουν ότι θα δώσουν «κάθε δυνατή συνδρομή στην εκλογική προσπάθεια μέσα από τις γραμμές ή το πλευρό του ΣΥΡΙΖΑ».

Για τη συνδρομή, καμία αντίρρηση. Δημοκρατία έχουμε και περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.

Μόνο που η όρεξη συνοδεύεται και από ένα κείμενο το οποίο αναλαμβάνει να εξηγήσει τη συνδρομή.

Αξίζει να σταθούμε σε αυτό.

Πρώτον, το κείμενο μιλάει για μια «κυβέρνηση της Αριστεράς». Πουθενά δεν αναφέρεται ότι στην εν λόγω αριστερή κυβέρνηση μετείχε και ο Καμμένος με τους ΑΝΕΛ (που δεν τους κόβω για καραμπινάτους αριστερούς) και με τους οποίους μάλιστα ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί διακαώς να ξανακυβερνήσει.

Περίεργο πράγμα που κανένας από τόσους επιστήμονες υποστηρικτές της αριστερής διακυβέρνησης δεν το παρατήρησε. Και να πεις ότι ο Καμμένος περνάει απαρατήρητος…

Δεύτερον, αναφέρει ότι «η κυβέρνηση υποχρεώθηκε να συνθηκολογήσει με δεδομένο έναν συσχετισμό δυνάμεων που την υπερέβαινε και να υπογράψει μια συμφωνία εν πολλοίς αντίθετη με τους προεκλογικούς προγραμματικούς της στόχους».

Με άλλα λόγια, για άλλα βγήκε, άλλα είπε, λάθος μέτρησε τα πράγματα και τελικά υπέγραψε τα αντίθετα.

Τρίτον, διαβεβαιώνουν ότι «αναγνωρίζουμε τις συνέπειες της συνθηκολόγησης» (πάλι καλά…) αλλά «δεν τις εσωτερικεύουμε ως ιδεολογία».

Δηλαδή:

Μπορεί άλλα να λέγαμε τον Ιανουάριο και τα αντίθετα τελικά να συμφωνήσαμε όταν μας πλάκωσαν στις γρήγορες, αλλά δεν πειράζει γιατί μέσα μας παραμένουμε αγνοί ιδεολόγοι.

Να εκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ, να κάνει τα αντίθετα και εμείς θα συνεχίσουμε να καταδικάζουμε τη λιτότητα και την «άτιμη Ευρώπη» σε σειρά επιστημονικών συμποσίων.

Αν αυτή η λογική τους πείθει, εμένα μου περισσεύει.

Διότι, αν η Αριστερά είναι ένας δρόμος που οδηγεί σε όλα και στο αντίθετό τους, τότε αρχίζω να υποψιάζομαι ότι η Αριστερά τελικά είναι μια πολύ βολική δικαιολογία. Για όσους είναι πρόθυμοι να βολευτούν και με τούτα και με εκείνα –πάντα στο όνομα της Αριστεράς…

Υπό αυτήν την έννοια προτιμώ τελικά τον μαρξισμό του Γκράουτσο που, αν μη τι άλλο, παραδεχόταν ανοιχτά και χωρίς αστεία ιδεολογικά προσχήματα: «Αυτές τις απόψεις έχω αλλά, αν δεν σας βολεύουν, έχω και άλλες!».