Ομολογώ ότι αυτές οι εκλογές κρύβουν περισσότερες εκπλήξεις από όσες περίμενα. Ισως και περισσότερες από όσες μπορούν να αντέξουν.
Και δεν εννοώ την «έκπληξη Μεϊμαράκη» ούτε την αποσυσπείρωση του ΣΥΡΙΖΑ, αυτά είναι δημοσκοπικά ευρήματα και ενδιαφέρουν μόνο αν επιβεβαιωθούν στην κάλπη.
Εννοώ το εντυπωσιακό φαινόμενο ενός κόμματος το οποίο 15 μέρες μετά την προκήρυξη εκλογών που το ίδιο προκάλεσε αδυνατεί να κατασταλάξει σε αφήγημα και σε επιχειρήματα, με αποτέλεσμα κάθε μέρα να λέει διαφορετικά από την προηγουμένη.
Κατ’ αρχάς, ακόμη δεν μάθαμε τι ακριβώς συνέβη.
«Παλέψαμε σκληρά» (Αλ. Τσίπρας); Υπέκυψαν σε «έναν εκβιασμό» (βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ); «Είχαμε μια ήττα» (Ευ. Τσακαλώτος); «Ηττηθήκαμε» (Αλ. Τσίπρας); Εγινε «ένας συμβιβασμός αλλά δεν συμβιβάστηκα» (Αλ. Τσίπρας);
Στη συνέχεια δεν καταλήξαμε γιατί γίνονται εκλογές. Στην αρχή είπαν ότι «ανατράπηκε η κυβέρνηση από τους βουλευτές της» (Ν. Παππάς) και ότι «το κάστρο έπεσε από μέσα» (Αλ. Τσίπρας).
Ο ισχυρισμός δεν έπεισε πολλούς και γι’ αυτό μάλλον αποσύρθηκε.
Μετά ο ίδιος ο Τσίπρας είπε ότι είχε αποφασίσει εκλογές στις 12 Ιουλίου (προτού, δηλαδή, πέσει το κάστρο…) επειδή «η λαϊκή εντολή είχε εξαντλήσει τα όριά της».
Τελικά προκύπτει ότι η χώρα πάει σε εκλογές αναζητώντας «μια σταθερή διακυβέρνηση μακράς πνοής» («Η Αυγή», 3/9).
Και μάλιστα πάει στις κάλπες ευχαριστημένη από την εξέλιξη αφού το Μνημόνιο Τσίπρα είναι καλύτερο από τα προηγούμενα (Αλ. Τσίπρας, Alpha, 25/8), παρ’ όλο που αν εφαρμοστεί θα είναι καταστροφικό για τον τόπο (Αλ. Τσίπρας, στο ίδιο)!..
Πώς θα προκύψει αυτή η σταθερή διακυβέρνηση; Είτε με αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ είτε σε συνεργασία «με έντιμες δυνάμεις όπως οι Ανεξάρτητοι Ελληνες» (Αλ. Τσίπρας, 26/8).
Επειδή όμως ούτε η αυτοδυναμία φαίνεται στον ορίζοντα ούτε καν οι Ανεξάρτητοι Ελληνες, ενδεχομένως να βρεθούν «έντιμες δυνάμεις» στο ΠαΣοΚ ή στο Ποτάμι, αρκεί «να απαλλαγούν από τα βαρίδια» (Αλ. Τσίπρας, Kontra, 3/9).
Δύο ημέρες νωρίτερα όμως και για το ίδιο ακριβώς θέμα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είχε διαβεβαιώσει ότι «δεν θα βάλουμε από το παράθυρο αυτούς που ο λαός έδιωξε από την πόρτα τον Ιανουάριο» αποκλείοντας συνεργασία με ΝΔ, ΠαΣοΚ και Ποτάμι. Κοινώς, «να μην επιτρέψουμε να επιστρέψει το παλιό κομματικό σύστημα» (Δ. Βίτσας, 2/9).
Τούτων όλων δοθέντων, δόθηκε η διαβεβαίωση ότι «θα μείνουμε πολλά χρόνια στο Μαξίμου» (Αλ. Τσίπρας) και συνεπώς θα αποτραπεί «η αριστερή παρένθεση» (ο ίδιος, 3/9) που κάποιοι είχαν σχεδιάσει.
Με άλλα λόγια, η ταμπακιέρα είναι «να μείνουμε στην εξουσία» –σε ελεύθερη διατύπωση…
Οποιος βγάζει άκρη από τα παραπάνω μπορεί να αισθάνεται ευτυχής αλλά δεν νομίζω ότι θα προκύψουν πολλοί ευτυχείς μεταξύ των αναγνωστών.
Κυρίως επειδή ακόμη λιγότεροι έχουν ιδιαίτερη σκασίλα αν η Αριστερά αποτελέσει τελικά παρένθεση, αποσιωπητικά ή άνω τελεία. Ούτως ή άλλως, στη δημοκρατία όλοι παρένθεση είναι, μόνιμη εξουσία δεν υπάρχει.
Αλλά λέξη για την αποποίηση της προηγούμενης ρητορικής, για τα μνημόνια που «δεν θα υπογράψουμε ποτέ» και για τις διαβεβαιώσεις ότι «θα τηρήσω όσα υποσχέθηκα» (Αλ. Τσίπρας). Ούτε καν μια πειστική εξήγηση!..
Λέξη για τα 60 δισ. που κόστισε στη χώρα η εξάμηνη «σκληρή πάλη».
Λέξη για τα 12,4 δισ. από φόρους που θα εισπραχθούν από τους έλληνες πολίτες ως το τέλος του 2015 –όποιος κι αν είναι κυβέρνηση…
Και μπορώ να διαβεβαιώσω κάθε ενδιαφερόμενο πως όταν σου έλθει το εκκαθαριστικό καθόλου δεν ενδιαφέρει αν το έστειλε «καινούργιος» ή «παλιός», «αριστερός» ή «δεξιός», «διαπλεκόμενος» ή «μη διαπλεκόμενος».
Οι φόροι μυρίζουν όλοι το ίδιο και το ίδιο άσχημα –όποιος κι αν βάζει το χέρι στην τσέπη μας, ιδίως αν το βάλει εκείνος που φέρει την ευθύνη για την επιβολή τους…
Λάθος μου μεγάλο…
Αν καταγράφω σωστά τις δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα, στη διάρκεια της πρωθυπουργίας του συνέβησαν τα εξής:
Εκανε λάθος με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου που, μαζί με τον Λαφαζάνη, του έτρωγε το συκώτι.
Εκανε λάθος με τον Βαρουφάκη που έχασε την αξιοπιστία του.
Εκανε λάθος με τους Ευρωπαίους που «δεν υπήρχε ούτε μία στο εκατομμύριο» να μην του κάνουν το χατίρι αλλά τελικά τον εξεβίασαν και υπέγραψε ό,τι έβαλαν μπροστά του.
Εκανε λάθος με τον Ντράγκι που έκοψε τη ρευστότητα.
Και, εκ του αποτελέσματος, έκανε λάθος με τον μισό ΣΥΡΙΖΑ που του γύρισε την πλάτη όταν υπέγραψε το Μνημόνιο.
Πού ΔΕΝ έκανε λάθος; Υποθέτω θα το πει στις επόμενες εκλογές!..
Και μετά;
Ερώτηση. Τώρα που συγκινηθήκαμε και δακρύσαμε με τον μικρό Αϊλάν, μήπως υπάρχει περίπτωση να κάνουμε κάτι;
Και όταν λέω να κάνουμε κάτι, δεν εννοώ να ανοίξουμε τα σύνορα και να δεχθούμε όλους τους Αϊλάν της οικουμένης. Αυτό είναι εξ ορισμού όχι ανεπιθύμητο αλλά ανέφικτο.
Εννοώ να κάνουμε κάτι ώστε κανένας πατέρας να μη χρειάζεται να ξεσπιτώνει την οικογένειά του και να βλέπει να πνίγονται τα παιδάκια του σε ξένες θάλασσες.
Ασφαλώς δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες.
Υπάρχει η οικονομική πίεση που παράγει λαθρομετανάστες, ανθρώπους που αναζητούν καλύτερη τύχη από το Πακιστάν ή τη μαύρη Αφρική.
Αυτή η πίεση είναι δύσκολο να εξουδετερωθεί επί τόπου αλλά ούτε μπορεί και η Ευρώπη να συντηρεί όλους τους δυστυχισμένους του κόσμου που θέλουν να ζήσουν καλύτερα.
Υπάρχει όμως κι η προσφυγιά που γεννιέται από τους πολέμους. Εκεί θα πρέπει να βγάλουμε το κεφάλι από το χώμα.
Δεν γίνεται ο τζιχαντισμός να έχει κηρύξει πόλεμο στην ανθρωπότητα, να κάνει τα τέρατα που μαθαίνουμε στη Συρία και στο Ιράκ, να καταστρέφει και να εκτελεί, να ξεσπιτώνει τους μικρούς Αϊλάν και η ανθρωπότητα να παρακολουθεί με σταυρωμένα χέρια.
Δεν γίνεται να σφάζονται λαοί στην αυλόπορτα της Δύσης και η Δύση να αντιμετωπίζει το πρόβλημα μόνο ως μεταναστευτικό κύμα.
Ούτε γίνεται οι ίδιοι «ανθρωπιστές» να κατηγορούν την Ευρώπη επειδή δεν δέχεται τον Αϊλάν αλλά να σφυρίζουν αδιάφορα για εκείνους που έστειλαν τον Αϊλάν να πνιγεί στο Αιγαίο.
Λυπάμαι αλλά ούτε ανθρωπισμός α λα καρτ υπάρχει ούτε ευαισθησίες ανάλογα με την ηλικία του πελάτη.
Η ωμή αλήθεια είναι ότι η πολιτισμένη ανθρωπότητα δέχεται μια πρωτοφανή επίθεση, την πιο άγρια επίθεση από την εποχή του Χίτλερ και του Στάλιν, αλλά έχει επιλέξει να τη ζει μόνο μέσα από τα δελτία των οκτώ.
Προσπερνώντας την προειδοποίηση του John Donne όταν έγραφε το 1624, προτού τη θυμηθεί ο Χέμινγκγουεϊ στον ισπανικό εμφύλιο:
«Κανένας άνθρωπος
δεν είναι νησί,
πλήρης στην αυτάρκειά του.
Κάθε άνθρωπος είναι τμήμα
της ηπείρου,
ένα κομμάτι της στεριάς.
(…)
Ο θάνατος κάθε ανθρώπου
με λιγοστεύει γιατί ανήκω
στην ανθρωπότητα.
Γι’ αυτό μη στείλεις ποτέ
να ρωτήσεις για ποιον χτυπάει
η καμπάνα, χτυπάει για σένα».

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ