Υπάρχει κάτι που αλλάζει στην πολιτική. Αλλάζουν τα προσωπεία, οι μουτσούνες. Οι τακτικές παραμένουν ίδιες. Το διαπιστώνουμε ξανά με αφορμή την παραχώρηση των αεροδρομίων που ενέκρινε η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Η ιστορία της εκποίησης επαναλαμβάνεται. Αλλάξτε τα αεροδρόμια με το λιμάνι του Πειραιά, αλλάξτε τους Γερμανούς με τους Κινέζους, αλλάξτε την Cosco με τη Fraport, αλλάξτε τον Τσίπρα με τον Παπανδρέου. Τα υπόλοιπα παραμένουν ίδια.
Δεν εξετάζουμε εδώ εάν συμφέρει ή όχι η παραχώρηση, εάν το ελληνικό κράτος είναι ανίκανο να διαχειριστεί πηγές πλούτου, εάν ο έλεγχος των αεροδρομίων από ξένους πλήττει την εθνική κυριαρχία. Αυτά συζητιούνται με ένταση από καιρό αλλά τα προσπερνάμε. Θα εξετάσουμε την αξιοπιστία του πρωθυπουργού, η οποία είναι ανάλογη με την αξιοπιστία των προκατόχων του.
Αντιγράφουμε μια δήλωση αρχηγού κόμματος στην Αντιπολίτευση:
«Αν υλοποιηθούν τα σχέδια της κυβέρνησης για την πλήρη ιδιωτικοποίηση δημόσιων επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, η Ελλάδα θα είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα, στην οποία τα μεγαλύτερα λιμάνια, το σύνολο των μεγάλων αεροδρομίων, οι τηλεπικοινωνίες, η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας και άλλοι ζωτικοί τομείς της οικονομίας θα είναι ιδιωτικοί ή και θα ελέγχονται από αντίστοιχους οργανισμούς άλλων χωρών. Αυτή η πολιτική είναι και ξεπερασμένη και αποτυχημένη».
Θα μπορούσε να είναι δήλωση Τσίπρα αλλά είναι δήλωση Παπανδρέου από το 2008, δηλαδή πριν αναλάβει τη διακυβέρνηση. Αργότερα, όταν έγινε πρωθυπουργός εφάρμοσε την «ξεπερασμένη και αποτυχημένη» πολιτική.
Αντιγράφουμε μια ακόμη δήλωση αρχηγού κόμματος στην Αντιπολίτευση:
«Θα υπερασπιστούμε το δημόσιο χαρακτήρα των περιφερειακών αεροδρομίων. Γιατί το ξεπούλημα κάθε υποδομής δεν είναι ούτε πρόοδος ούτε ανάπτυξη! Το ξεπούλημα κάθε υποδομής είναι επιστροφή στην φεουδαρχία».
Θα μπορούσε να είναι δήλωση οποιουδήποτε βρίσκεται έξω από το χορό. Πρόκειται για προεκλογική δήλωση Τσίπρα η οποία αναιρείται από τους συμβιβασμούς του.
Οι εξηγήσεις για τη μεταστροφή είναι πάντα τεκμηριωμένες και η ανάγκη γίνεται φιλοτιμία. Να διατυπώσουμε μια ένσταση. Αν οι πολίτες ήθελαν φιλελεύθερη πολιτική, θα μπορούσαν να πάνε απευθείας στον ορίτζιναλ φιλελεύθερο. Θα ψήφιζαν Στέφανο Μάνο, ο οποίος ποτέ του δεν απέκρυψε την ανάγκη να αξιοποιηθεί η δημόσια περιουσία. Θα υλοποιούσε το ιδεολόγημα που εκφράζει νυν και αεί. Οι ψηφοφόροι όμως πέφτουν ξανά και ξανά στην παγίδα: ψηφίζουν σοσιαλιστές (τρομάρα τους…) που είναι πρόθυμοι να εφαρμόσουν το πρόγραμμα φιλελεύθερων κομμάτων.
