Κλειστές τράπεζες σημαίνει πάγωμα των συναλλαγών και αυτό το «φαινόμενο» παράγει σε καθημερινή βάση νέα ύφεση, ελλείμματα και ανεργία, γιατί παγώνει κάθε οικονομική δραστηριότητα. Ο πολιτισμός μπορεί να υπήρχε και πριν τις τράπεζες, όπως είπε ο Πρωθυπουργός πριν από το δημοψήφισμα, αλλά από τότε που εφευρέθηκαν οι τράπεζες, ο πολιτισμός εξελίχθηκε έτσι ώστε να μην μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτές. Μόνο οι φυλές του Αμαζονίου «μεγαλουργούν» χωρίς τράπεζες. Οι δύο εβδομάδες τραπεζικής αργίας λοιπόν είναι ήδη τεράστιο χρονικό διάστημα, αλλά η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στο τραπεζικό σύστημα θα απαιτήσει πολλούς μήνες. Κατά τη διάρκεια των μηνών αυτών οι συναλλαγές θα είναι περιορισμένες και η νέα βύθιση στην ύφεση (κάποιοι μιλούν ακόμη και για 10%) μοιάζει απολύτως εξασφαλισμένη.
Ολα αυτά, που είναι απολύτως αυτονόητα για κάθε ερασιτέχνη παρατηρητή των οικονομικών, δεν μπορεί παρά να ήταν γνωστά στην κυβέρνηση όταν αποφάσιζε το δημοψήφισμα ακριβώς επάνω στην εκπνοή του προγράμματος, προκαλώντας bank run και αναγκάζοντας την ΕΚΤ να «παγώσει» τη ρευστότητα. Γνώριζαν λοιπόν οι κυβερνητικοί ότι η απόφαση για την προκήρυξη δημοψηφίσματος αυτομάτως θα εκτόξευε τον λογαριασμό της συμφωνίας για την οποία αποφασιζόταν το δημοψήφισμα. Γιατί πίστεψαν ότι αν ψηφίζαμε «Οχι» η Ευρώπη θα έσπευδε να γεμίσει με φρέσκο χρήμα τη νέα μαύρη τρύπα που μόνοι μας ανοίγαμε στην οικονομία μας;
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν είναι γνωστό αν «έχουμε συμφωνία». Ιλιγγο όμως προκαλεί το γεγονός ότι ο Πρωθυπουργός χρειάστηκε πέντε μήνες (!) για να συνειδητοποιήσει ότι το Grexit δεν είναι εφικτό χωρίς, όπως υπογράμμισε ο ίδιος την Παρασκευή, «ανατίναξη του ελληνικού κράτους». Είτε λοιπόν ο κ. Τσίπρας παίζει θέατρο στην τελευταία πράξη πριν από το προσχεδιασμένο Grexit είτε, πράγματι, ως άλλος Απόστολος Παύλος, είδε το φως του ευρώ την τελευταία στιγμή στον δρόμο για τη (βιβλική, αλλά και τη σημερινή…) Δαμασκό.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
