Αντιγόνη Δεσμώτις

Εκεί λοιπόν που η Αντιγόνη κουνούσε το δάχτυλο στην οικουμένη και παρέδιδε μαθήματα δημοκρατίας στον Κρέοντα, τα κατέθεσε όλα σε ένα άρθρο στη Βουλή. Στα αγγλικά, παρακαλώ!..

Από εκεί και πέρα ο τραγωδός χάνει τον ειρμό της τραγωδίας.

Δύσμοιρη Αντιγόνη. Τι το ήθελε το δημοψήφισμα όταν τέσσερις ημέρες μετά το δημοψήφισμα κατέθεσε μια πρόταση πολύ πιο επώδυνη από εκείνη που καταψηφίστηκε στο δημοψήφισμα;

Τι σόι διαπραγμάτευση έκανε όταν έπειτα από πέντε μήνες διαπραγμάτευσης κατέληξε σε ένα πρόγραμμα πολύ βαρύτερο από εκείνο που έτρεχε πριν από τη διαπραγμάτευση;

Τι απέδωσε η διαρκής και ακατάσχετη φιγούρα περί κατάργησης του Μνημονίου και της τρόικας όταν πέντε μήνες αργότερα συζητάει με την τρόικα ένα πολύ χειρότερο Μνημόνιο;

Τι βοήθησε η αναγόρευση της φλυαρίας και της ρητορείας σε μέθοδο διακυβέρνησης όταν η χώρα βολοδέρνει ακυβέρνητη;

Και τελικά πώς θα εξηγήσει η Αντιγόνη στο κοινό ότι μέσα σε έξι μήνες κατάφερε να αποδεχθεί όσα απέρριπτε και να μην κάνει τίποτε από όσα υποσχόταν –εκτός από την πρόσληψη των καθαριστριών και το άνοιγμα της ΕΡΤ;

Διότι μπορεί να μην ξέρουμε ακόμη πόσο θα κοστίσει τελικά ο λογαριασμός. Ξέρουμε όμως ότι επιβαρύνθηκε δραματικά από τις παλινωδίες, τις αστοχίες, τις ασυναρτησίες και τις κουτοπονηριές του τελευταίου εξαμήνου. Μια απλή σύγκριση του διαφαινόμενου αποτελέσματος με τα δεδομένα των διαπραγματεύσεων του Νοεμβρίου – Δεκεμβρίου 2014 το αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας.

Προφανώς δεν είναι η ώρα της απόδοσης ευθυνών, τώρα το ζητούμενο είναι να διασφαλιστεί η θέση της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Αλλά μόλις αυτό οριστικοποιηθεί, το ζήτημα των ευθυνών θα τεθεί εκ των πραγμάτων.

Δεν γίνεται να απορρίπτεις 8,5 δισ. μέτρα την Κυριακή και να προτείνεις 12 δισ. μέτρα την Πέμπτη!..

Δεν γίνεται να κλείνουν οι τράπεζες με ανυπολόγιστο κόστος ή να οδηγείται η χώρα σε τεχνική χρεοκοπία για να καταλήγεις τελικά σε μια πρόταση πολύ πιο ασύμφορη από εκείνη που αν είχες αποδεχθεί ούτε οι τράπεζες θα είχαν κλείσει ούτε η Ελλάδα θα είχε χρεοκοπήσει.

Δεν γίνεται να οδηγείται μια χώρα στην οικονομική κατάρρευση και στην κοινωνική καταστροφή εν ονόματι εσωκομματικών χειρισμών ή ιδεολογικών εμμονών ή πολιτικής ασυνειδησίας.

Ολα αυτά έχουν κόστος, άρα και ευθύνες.

Ακόμη περισσότερο που η γενική κατάσταση της χώρας σήμερα είναι απείρως χειρότερη από εκείνη στην οποία βρισκόταν πριν από έξι μήνες και δεν δίνει κανένα σημάδι ταχείας ανάκαμψης.

Και γι’ αυτό υπάρχουν ευθύνες. Προφανείς ευθύνες. Αλλά είπαμε: Πρώτα να κλείσει η συμφωνία και να διασφαλιστεί το εθνικό ζητούμενο που είναι η θέση της χώρας στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης. Τα υπόλοιπα θα τα βρούμε εν καιρώ και μεταξύ μας.

Υπό αυτήν τη έννοια η πρωτοβουλία του Πρωθυπουργού για το δημοψήφισμα ίσως αποδειχθεί τελικά λυτρωτική, ανεξαρτήτως προθέσεως και αποτελέσματος.

Οδήγησε τόσο άγαρμπα τα πράγματα στα άκρα ώστε δεν μπορούσε μετά παρά να προσπαθήσει να ισορροπήσει. Ο φόβος του διχασμού και το 61,3% του «Οχι» λειτούργησαν περίπου ως σήμα κινδύνου. «Τελευταία έξοδος, Ρίτα Χέιγουορθ».

Ηδη από την Κυριακή το βράδυ με το τηλεφώνημα Ολάντ και την Τρίτη με τις διαβουλεύσεις στις Βρυξέλλες ο Αλέξης Τσίπρας φάνηκε να καταλαβαίνει ότι η χώρα βρίσκεται στο χείλος μιας εθνικής καταστροφής.

Ή καλύτερα: να το συνειδητοποιεί.

Να αντιλαμβάνεται επιτέλους ότι, παρά την ανεύθυνη ρητορική της παρατάξεώς του, δεν υπάρχει ούτε κινδυνολογία ούτε εκφοβισμός. Υπάρχει μόνο κίνδυνος και φόβος.

Από εδώ και πέρα λοιπόν οι αποφάσεις του είναι απολύτως συνειδητές.

Διότι, σε τελευταία ανάλυση, η Αντιγόνη για να υπερασπιστεί το δίκιο της θυσίασε τον εαυτό της. Δεν πήρε στον λαιμό της έναν ολόκληρο λαό.