«Ο λαός του Ναι»

«Ο λαός του Σόιμπλε» κάγχαζε η «Εφημερίδα των Συντακτών» μετά το πρώτο συλλαλητήριο του «Μένουμε Ευρώπη» στο Σύνταγμα.

«Ο λαός του Γιούνκερ» προανήγγειλε «Η Αυγή» και το Left.gr το δεύτερο συλλαλητήριο του «Μένουμε Ευρώπη», πάλι στο ίδιο μέρος.

Τους απαξίωναν, τους υποτίμησαν, τους έβρισαν, τους κορόιδεψαν. Θέλησαν να σιγήσουν τις «Φωνές των Αλλων».

Από την πλευρά τους όμως είχαν δίκιο. Και γι’ αυτό νομίζω ότι τελικά εκείνοι που ψηφίζουν «Ναι στην Ευρώπη» οφείλουν μεγάλη ευγνωμοσύνη στους υβριστές τους.

Αφενός επειδή μέσα από τη μισαλλοδοξία, τη μνησικακία και τον φανατισμό των αντιπάλων του πιστοποιείται η διαμόρφωση ενός νέου πολιτικού ρεύματος. Μιας νέας παράταξης. Ακηδεμόνευτης, ακομμάτιστης, απροσδόκητης, αυθόρμητης.

Ποιος θα μας έλεγε πριν από μερικούς μήνες ότι κάποιες χιλιάδες έλληνες πολίτες, ούτε οργανωμένοι ούτε αγανακτισμένοι ούτε οργισμένοι, θα διατράνωναν πολιτισμένα ακόμη και υπό βροχή την ευρωπαϊκή ταυτότητά τους;

Μια ταυτότητα χωρίς επιφυλάξεις και αστερίσκους, η οποία συμπυκνώνει το βαθύτερο αίσθημα και αίτημα ασφάλειας, εκσυγχρονισμού, ελευθερίας και ευημερίας της κοινωνίας. Τόσο απλό.

Αφετέρου επειδή μέσα από τη διαδικασία του δημοψηφίσματος δόθηκε η ευκαιρία σε αυτή τη νέα παράταξη να κάνει τα πρώτα εκλογικά της βήματα.

Οι διαχωριστικές γραμμές των ευρωπαϊκών κομμάτων σχεδόν καταργήθηκαν, η κοινωνία μπήκε στο παιχνίδι, μια επικοινωνιακή πανστρατιά ενεργοποιήθηκε. Ανθρωποι από όλα τα στρώματα της κοινωνίας, με όλα τα πιθανά παρελθόντα και πολιτικά βιογραφικά, βρέθηκαν δίπλα-δίπλα στην καμπάνια για το «Ναι».

Η κινητοποίησή τους σε ελάχιστα 24ωρα χωρίς επιλογές ή αποκλεισμούς και πέρα από τις παραδοσιακές κομματικές ή πολιτικές γραμμές είναι ένα φαινόμενο πρωτόγνωρο στην ελληνική κοινωνία.

Και αυτό μπορεί να αποδειχθεί μια χρήσιμη, ίσως και απαραίτητη πρόβα τζενεράλε των ερχόμενων βουλευτικών εκλογών. Οταν πλέον «ο λαός του Ναι» και της ευρωπαϊκής προοπτικής κληθεί να δώσει λύση διακυβέρνησης στο πολιτικό πρόβλημα της χώρας.

Δεν ξέρω αν αύριο θα είναι νικητές ή ηττημένοι. Δεν ξέρω πού θα οδηγήσει αυτό το δημοψήφισμα. Το βέβαιον είναι ότι θα αφήσει πίσω του την πιο απροσδόκητη κληρονομιά: το πρόπλασμα μιας νέας πολιτικής παράταξης.