Θα μπορούσαμε να συγκρίνουμε εγκλήματα, καθώς είναι πρόσφατη η άλλη ιστορία παιδοκτονίας. Θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε ποιο είναι το πιο ειδεχθές καθώς στη μια περίπτωση έχουμε ψευδή δήλωση για εξαφάνιση, τεμαχισμό πτώματος, βράσιμο σε κατσαρόλες και στην άλλη περίπτωση έχουμε στιγμή έντασης και άμεση ομολογία. Πλην όμως η δουλειά του δημοσιογράφου δεν είναι να συγκρίνει εγκλήματα και να δίνει βραβείο απέχθειας.
Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για την πρόσληψη της είδησης, δηλαδή για τον τρόπο με τον οποίο αντέδρασε η ελληνική κοινωνία ζητώντας κρεμάλα για τον ένα και έχοντας ήπια στάση για τον άλλο. Πλην όμως δεν είναι δουλειά του δημοσιογράφου να ασχολείται με τις αντιδράσεις του κοινού.
Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για υφέρποντα ρατσισμό (ο Βούλγαρος λιθοβολείται), θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ταξική διάκριση (ο αστυνομικός έχει ένα είδος ασυλίας). Πλην όμως τούτα τα δεδομένα δεν είναι μετρήσιμα και η δουλειά του δημοσιογράφου δεν είναι να υποθέτει ή να ηθικολογεί.
Να μείνουμε λοιπόν στα πραγματολογικά στοιχεία. Αυτό που κάνει ξεχωριστή την είδηση της παιδοκτονίας είναι ότι ο δράστης είχε ψυχιατρικό νόσημα και οι συνάδελφοί του το συγκάλυπταν. Ο δράστης λοιπόν πριν από 13 χρόνια είχε κάνει απόπειρα αυτοκτονίας με φυτοφάρμακα. Είχε διαγνωστεί με γενικευμένη αγχώδη διαταραχή και πήρε τρίμηνη αναρρωτική άδεια. Κατόπιν οι ψυχολόγοι της υπηρεσίας τον παρέπεμψαν σε επιτροπή που δεν διέγνωσε κάτι και σε επιτροπή για τη χρήση όπλου, που τον έκρινε κατάλληλο να οπλοφορεί.
Τον τελευταίο χρόνο, κατά δήλωσή του, είχε επισκεφθεί τρεις ιδιώτες ψυχιάτρους και είχε διαγνωστεί με μανιοκατάθλιψη.
Αντιγράφουμε από το ρεπορτάζ: «Σύμφωνα με αναφορές συναδέλφων του, υπήρξε παρέμβαση σε ιατρούς της Ελληνικής Αστυνομίας για να μην συνεκτιμηθεί το βιβλιάριο υγείας του, όπου φέρεται να είχαν καταγραφεί σχετικές γνωματεύσεις ιδιωτών ιατρών και η λήψη ψυχοφαρμάκων, στο πλαίσιο βεβαίως μιας κακώς εννοούμενης συναδελφικής αλληλεγγύης».
Το στίγμα των ψυχικών νόσων είναι εδώ. Οι αστυνομικοί βοηθούσαν τον ασθενή συνάδελφο να κρύψει την αλήθεια. Θεωρούσαν ότι έτσι τον βοηθούν. Βεβαίως υπάρχει και ο κίνδυνος της γενίκευσης, δηλαδή να προκύψει αυθαίρετο συμπέρασμα «ο μανιοκαταθλιπτικός σκοτώνει το παιδί του».
Όλα τούτα είναι αποτελέσματα της άγνοιας και της ελλιπούς ενημέρωσης_ στην αστυνομία και γενικώς.
