Ποιος, αλήθεια, μπορεί να είναι σήμερα ο γεωπολιτικός ρόλος της χώρας μας και τι μπορεί να προσφέρει σε μια κρίσιμη περίοδο ιδιαίτερα έντονης αστάθειας στην ευρύτερη περιοχή μας; Το ερώτημα αυτό προκύπτει καθώς για μία ακόμη φορά ο έλληνας πρωθυπουργός αναφέρθηκε στην πολυδιάστατη και παρεμβατική, όπως τη χαρακτήρισε, ελληνική εξωτερική πολιτική κατά τη διάρκεια της πολύκροτης επίσκεψής του στη Μόσχα. Μπορεί πράγματι η Ελλάδα, όπως φανερά το επιδιώκει, να συμβάλει ενεργά στη δημιουργία μιας γέφυρας διαλόγου Ευρωπαϊκής Ενωσης – Ρωσίας με αντικείμενο μια νέα αρχιτεκτονική ασφαλείας στην Ευρώπη και άρα και στην άρση των περιώνυμων εκατέρωθεν κυρώσεων; Ευνόητο είναι ότι για να συμβεί αυτό δεν αρκούν οι καλές προθέσεις της ελληνικής πλευράς αλλά απαιτείται παράλληλα να συμφωνήσουν και οι ενδιαφερόμενοι.
Εδώ όµως είναι που αρχίζουν τα δύσκολα καθώς ο κ. Τσίπρας βρέθηκε στο στόχαστρο των έντονων επικρίσεων (αδιάφορο αν αυτές ήταν δίκαιες ή άδικες, υπερβολικές ή όχι) Ευρωπαίων και Αµερικανών, κατηγορούµενος ότι µε την επίσκεψή του αυτή υπονοµεύει την κοινή πολιτική των κυρώσεων απέναντι στη Ρωσία που έχει συµφωνηθεί και από την ίδια την Ελλάδα. Γι’ αυτό άλλωστε υπήρξε ιδιαίτερα προσεκτικός στις αναφορές του στο κρίσιµο αυτό ζήτηµα κατά τη διάρκεια των συνοµιλιών του στη Μόσχα. Η στάση όµως αυτή είναι πολύ αµφίβολο αν θα τον βοηθήσει να παίξει τον ρόλο του «γεφυροποιού» που επιδιώκει, σε µια στιγµή που στις Βρυξέλλες θεωρούν ότι δεν έχει κατορθώσει να ελέγξει την έντονη αντιευρωπαϊκή ρητορεία ακραίων τάσεων υπουργών του. Ρητορεία η οποία, όπως υποστηρίζουν, τελικό στόχο έχει να επιρρίψει την ευθύνη στις Βρυξέλλες στην περίπτωση ναυαγίου στις διεξαγόµενες διαπραγµατεύσεις για την εκταµίευση των περιώνυµων δανείων.
Δεν υπάρχει αµφιβολία ότι οι τελευταίες απειλές του κ. Λαφαζάνη πως «δεν θα υποκύψουµε στους άθλιους εκβιασµούς των θεσµών» ή του κ. Καµµένου για «µαζική είσοδο παράνοµων µεταναστών και τζιχαντιστών στην Ευρώπη» έχουν επιβαρύνει ιδιαίτερα το αυξανόµενο ούτως ή άλλως λόγω της παρελκυστικής µας τακτικής κλίµα καχυποψίας των Βρυξελλών. Γεγονός που δυστυχώς αποδεικνύει ότι, αν δεν ρυθµίσουµε πρώτα τα του οίκου µας, είναι εντελώς αδύνατον να παίξουµε οιονδήποτε διεθνή ρόλο. Εστω και αν η αντίληψη ότι η Ρωσία θα πρέπει όντως να ενταχθεί σε ένα νέο σύστηµα ευρύτερης ευρωπαϊκής ασφαλείας είναι επιτακτικά αναγκαία, για να αποφευχθούν οι επικίνδυνες ευρύτερες επιπτώσεις από έναν νέο Ψυχρό Πόλεµο που έχει ήδη ξεκινήσει. Με ποιο όµως κύρος µπορεί η Ελλάδα να επιβάλει τις απόψεις της όταν γενική είναι η αίσθηση διεθνώς ότι η χώρα µας οδηγείται σε έξοδο από την ευρωζώνη; Και το ερώτηµα είναι αν θα υπάρξει τελικά το περιώνυµο Grexit και αν αυτό θα συµβεί µε συντεταγµένο τρόπο ή µε άτακτη χρεοκοπία.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ