Με το «The last man on Earth» επιβεβαιώνεται εκ νέου ότι ακόμη και στην τηλεόραση το καλό αποτέλεσμα δεν συνεπάγεται απαραιτήτως μια δαπανηρή, πολυπρόσωπη παραγωγή με πολλά εφέ. Μία μόνο κάμερα μπορεί να είναι αρκετή. Μονοκάμερο, λοιπόν, το νέο σίριαλ του Fox, και μόνος μπροστά στην κάμερα ο Γουίλ Φόρτε, ο οποίος υπογράφει το σενάριο, την παραγωγή και πρωταγωνιστεί. Είναι ο τελευταίος άνθρωπος που έχει μείνει ζωντανός στον πλανήτη Γη έπειτα από μια θανατηφόρα επιδημία. Ενας άνδρας που όταν τον πρωτοσυναντάμε μοιάζει με ζώο. Απαλλαγμένος από έγνοιες και υποχρεώσεις, αδιαφορώντας για την εμφάνισή του (δεν υπάρχει κανένας για να τον δει) και για τους τρόπους του, ελεύθερος, χωρίς «πρέπει» και «μη» και χωρίς αναστολές, μπορεί να κάνει ό,τι του αρέσει: να παίρνει όποιο αυτοκίνητο προτιμά και να πηγαίνει όπου θέλει, να λεηλατεί τα μαγαζιά, να αλλάζει σπίτια χωρίς να στρώνει το κρεβάτι του, να μπαίνει στα μεγάλα μουσεία και να παίρνει τους διασημότερους πίνακες, να τρώει σαν γουρούνι, να μεθάει, να χορεύει και να βλέπει πορνό στη μέση του δρόμου. Μπορεί ακόμη και να κλαίει δυνατά όποτε θυμάται, μέσα στην απόλυτη αποκτήνωσή του, πως κάποτε υπήρξε άνθρωπος και όταν αισθάνεται ότι δεν αντέχει άλλο την απόλυτη μοναξιά στην οποία έχει καταδικαστεί. Ακούγεται τρομακτικό; Δράμα που επισημαίνει με καταλυτικό τρόπο τη ματαιότητα της ύπαρξής μας; Και όμως είναι κωμωδία. Μια βιτριολική σάτιρα (με άφθονο γέλιο) για τις πιο σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας: ο Φόρτε στον ρόλο του καταδικασμένου στην απόλυτη μοναξιά Φιλ Μίλερ γίνεται ένας καθρέφτης μέσα στον οποίο καθένας μας μπορεί να αναγνωρίσει τον εαυτό του, κυρίως τον χειρότερο εαυτό του –γιατί υπάρχουν και οι «φωτεινές» στιγμές. Και το «The last man on Earth» (με τις καταιγιστικές εξελίξεις του, τις οποίες όμως δεν αποκαλύπτουμε για να μη χαλάσουμε την έκπληξη) έρχεται ως δείγμα μιας τηλεόρασης που όχι μόνο ψυχαγωγεί αλλά δίνει και άφθονο υλικό για προβληματισμό. Που με τα λίγα κάνει θαύματα.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
