Τώρα που και πάλι προ των πυλών ο κίνδυνος καταποντισμού, η κρίση του 2015 είναι πλέον κρίση πολιτών κυρίως, κρίση λαού. .. Η σκέψη και η κρίση των Ελλήνων έχουν ως νόμισμα υποτιμηθεί, αυτές πρώτες χρεοκοπούν, τα άλλα έπονται. . Ο Παρμενίδης μιλούσε για ”άκριτα φύλα”.
Αυτό που τώρα διακυβεύεται, πέραν της ευπορίας, της ευνομίας, της σοβαρότητας, της κοινωνικής λογικής, της ατομικής και συλλογικής εντιμότητας, δεν είναι η έξοδος της Ελλάδος από την Ευρώπη, αλλά είναι η έξοδος της Ελλάδος από την Ελλάδα, όσο επίσης όμως και …η έξοδος της ανευφυιούς κι ελάχιστα γενναιόδωρης Ευρώπης από την Ελλάδα του πολιτισμού. Δεν απειλείται το ”έχειν” των Ελλήνων , ή μόνο αυτό, αλλά απειλείται κυρίως το ”είναι” της Ελλάδος, όσο όμως …και της Ευρώπης. Όχι το σώμα μόνο και το γράμμα, αλλά η ψυχή και το πνεύμα: το φιλότιμο για μας στην βαθύτερη έννοια του ανταγωνισμού σε αρετή. Η πραγματική χρεοκοπία δεν αφορά στην περιουσία αλλά στον περιούσιο άνθρωπο.
Εκνικείται σήμερα η αιώνια σε διεθνές επίπεδο γενναιόδωρη ελληνική ιστορικότητα των προσφορών από την εφήμερη ελληνική ιστορία των ιδιοτελών εισπράξεων. Ο Αισχύνης έλεγε: “εμείς ζούμε για τους άλλους!…”, τώρα ισχύει, εμείς σήμερα διεκδικούμε το “ εμείς ζούμε από τους άλλους!…”. Η ευθύνη είναι συλλογική, είμαστε όλοι υπόλογοι μιας λίγο-πολύ αφελούς και πάντως ιδιοτελούς νοοτροπίας. Βαρύνει ωστόσο πρωτίστως αυτή τους κατά πολύ μικρότερους των περιστάσεων ”μεγάλους”: τους ιδιοκτήτες του πλούτου, της εξουσίας, της ιδεολογίας, της φήμης …αλλά και της διανόησης. Τους ολίγους που ευημερούν και ζούνε προκλητικά πολυτελώς μπροστά στα μάτια πολλών που δυσπραγούν. Το πρόσωπο της αξιωματικής Ελλάδος δεν είναι κατ᾿ εικόνα και καθ᾿ ομοίωση ιστορικού προτύπου, ενώ διάσημοι-εύποροι έμποροι του ανθρωπισμού, της ιδεολογίας, της δημοκρατίας και του πολιτισμού εκμεταλλεύονται αισχροκερδώς, καπηλεύονται χωρίς αιδώ αλλά με μακιαβελική περίσκεψη άσημους αναξιοπαθείς.
Η παρούσα πολιτική εξουσία, μετά από την ανάλωση εν πολλοίς της δεξιάς ελπίδας από την προηγούμενη φιλελευθερόστροφη κυβέρνηση, καταναλώνει ήδη την ανέκδοτη τώρα αριστερόστροφη ελπίδα, στο όνομα μάλιστα μιας ενδυματολογικής επανάστασης, ενός γραμματικού ονομαστικού ”κουρέματος” και ευφυιοφανών προτάσεων τύπου ”δημιουργική ασάφεια”, πρόταση σε εξόφθαλμη, άλλωστε, αντίφαση με την ”τιτανομαχία περί της ουσίας” των ”αρχαίων ημών προγόνων”, ή αντί ”λιτότητα”, δηλαδή μνημονιακή μιζέρια πολλών, ”λιτότης βίου” ολίγων ή ενός του είδους προφανώς εκείνης του υπέρ του δέοντος πολύλογου υπουργού, δείγματος σημαντικού ανθρωπαρέσκειας. Ο ελληνικός πλούτος που σπουδάζει σε πανάκριβα αλλοδαπά σχολεία, παίρνοντας, μαζί με την φήμη, και την πολιτική ακόμη εξουσία ειρωνεύεται έτσι τον φτωχό λαό. Είναι η κατ᾿ εξοχήν έκφραση, στην πλέον αρνητική σημασία της, της αρχαιοελληνικής ύβρεως. Ειναι χριστιανικά βαρύτατη βλασφημία. Η λεγόμενη αριστερή κυβέρνηση, ζώντας στον κόσμο των λέξεων και συνθημάτων, των λεονταρισμών και θεατρινισμών διεκδικεί παιδαριωδώς ότι αλλάζει τον κόσμο και την ιστορία με μια λογικά και ηθικά στην ουσία αναξιοπρεπή ”αξιοπρέπεια’ κομματικής κοπής’· διεκδικεί, διαπραγματευόμενη, με θεατρικό και προσκοπικό εν πολλοίς τρόπο, με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και τους δανειστές, την ελληνική τάχατε υπερηφάνεια με λόγια όμως, επιχειρήματα, φερσίματα και γεγονότα απαξιωτικά της πραγματικής ιστορικής υπερηφάνειας του ελληνικού λαού. Στην πραγματικότητα διεκδικείται έκτοτε η ψυχολογική κομματική ανάγκη του σώζειν τα φαινόμενα. Πραγματικό ζητούμενο είναι το παραταξιακό και ατομικό συμφέρον, το πολιτικό, ιδεολογικό αλλά και ψυχολογικό γόητρο. Η κομματική δήθεν προάσπιση της αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας του ελληνικού λαού, απευθυνόμενη σ᾿ ένα προβληματικό, άλλωστε, θυμικό, πλήττει καίρια στην ουσία την αυθεντική αριστερή φιλολαϊκή και φιλάνθρωπο ιδεολογία· υπονομεύει την πολιτική, κοινωνική και εθνική σοβαρότητα. Η δονκιχοτική ρητορική και πρακτική έχει πάρει την θέση μιας πραγματικά ιστορικής στρατηγικής και αποτελεσματικής κοινωνικής τακτικής. Άμεση συνέπεια αυτού, κάτι σαν ”επιστημολογικό επακόλουθο”, είναι η τοποθέτηση στην κατάλληλη θέση ακατάλληλου ανθρώπου, η ανάρρηση σε υψηλά αξιώματα εθνικά, κοινωνικά και πολιτικά ανυπόληπτων και επικίνδυνων ατόμων.
Η εκλογική ελληνική εντολή, η πλειοψηφία του 36,5 τοις εβδομήντα του εκλογικού σώματος και της άλλωστε πριμοδοτημένης δεδηλωμένης σ᾿ ένα άλλοτε περιθωριακό κόμμα τοῦ 4,7 και σε μια ιστορικά ανυπόστατη ιδεολογία _η κρίση έπεσε σαν μάνα, όχι εξ ουρανού αλλά εκ ΠΑΣΟΚ_δεν δεσμεύει ευνοήτως τις εκλογικές εντολές των εταίρων και δανειστών μας· οι Ευρωπαίοι δεν μας ζητούν να μη σεβόμαστε την δημοκρατία μας και την λαϊκή κυριαρχία μας, μας λένε απλώς και μόνο να μην ασεβούμε σε βάρος της δικής τους δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας. Δεν υπαγορεύουν την ελληνική οικονομική και εξωτερική πολιτική και δεν αμφισβητούν την ελληνική κυριαρχία, απλώς αξιώνουν από την Ελλάδα, όσο είναι και θέλει να είναι Ευρώπη, να μην παραβιάζει την Ευρώπη, να μην ενεργεί ως αντιΕυρώπη, διότι το αντίθετο αποτελεί ιστορική ανευθυνότητα, αν όχι τρέχοντα παραλογισμό, αν όχι σχιζοφρενική ένδειξη. Το κυβερνητικό νεοπασοκικό κόμμα ταλανίζεται από την συγκατοίκηση δύο έξαλλων ακροτήτων, εκείνων της άκρας δεξιάς και της άκρας αριστεράς· διασαλεύεται από την συνεύρεση στους κόλπους του δύο εγκαλουμένων νοητικοτήτων.
Τι απομένει; Να σοβαρευτούμε, διότι η σοβαρότητα ούτε ψεύδεται ούτε παραφέρεται ούτε ασχημονεί ούτε κλέβει _ούτε εξαπατά τους πολίτες, τον λαό, την ιστορία. Να επαναφέρουμε σε ισχύ το ελληνικό φιλότιμο, το μέγα αυτό, είδος αρχιμήδειου μοχλού, ιστορικό εργαλείο ανατάσεως και προόδου. Να ομονοήσουμε, ακούγοντας ον Ἡράκλειτο του “ουκ εμού αλλά του λόγου ακούσαντας ομολογείν ότι σοφόν έστιν εν πάντα είναι”, να ομολογήσουμε ότι το ”εν παν” είναι η σωτηρία της Ελλάδος.
Ο κ. Η. Π. Νικολούδης είναι πρώην πανεπιστημιακός δάσκαλος φιλοσοφίας και κοινωνιολογίας στο ΕΜΠ
