Το γκραφίτι τού αύριο

Αυτό ήταν. Εκφράσαμε τον αποτροπιασμό μας για το γκραφίτι στο Πολυτεχνείο, οι αρμόδιοι ανέλαβαν να το καθαρίσουν και καθαρίσαμε. Από δίπλα τα συνεργεία του δήμου θα ξαναδώσουν τη μαρμαρένια λευκότητά του στο μπογιαντισμένο πρόσωπο του Κωστή Παλαμά, θα αφαιρέσουν και το α λα Χίτλερ μούσι από τον Γρηγόριο Ξενόπουλο και η Ακαδημία θα γίνει ξανά ο δρόμος των ονείρων μας. Οσο για το αποκεφαλισμένο άγαλμα της Κυβέλης, ευκολάκι: θα του φορέσουμε άλλο κεφάλι. Δόξα τω Θεώ, έχουμε άφθονα στα υπόγεια του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου. Τι λουκ θέλουμε να έχει η μεταμοντέρνα Κυβέλη μας; Εκείνο της Αφροδίτης –μεσογειακή καλλονή με μια allure τσαπερδόνας –ή προτιμάμε κάτι πιο συντηρητικό α λα Ηρα ή Εστία; Υπάρχουν πάντα και οι επιλογές της φιτ Αρτέμιδος με το τόξο και τα βέλη της ή της πάνοπλης Αθηνάς που θα κερδίσουν τα νεανικά κοινά καθώς θα τους θυμίζουν το «Game of Thrones». Αφού μπαλώσουμε τις «τρύπες» στα πέριξ του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων, θα πάμε για καφέ στα Εξάρχεια, «την πιο ζωντανή γειτονιά της Αθήνας», όπως έγραφε κάποιο από εκείνα τα ρεπορτάζ που όταν τα διαβάζεις και δεν έχεις επισκεφθεί την περιοχή νομίζεις ότι προσομοιάζει στο παρισινό Μαρέ: με κάτι κυρίες να δηλώνουν ότι δεν θα την εγκαταλείψουν ποτέ όσοι κάδοι απορριμμάτων και αν καούν κάτω από τα διαμερίσματά τους δηλητηριάζοντας τον αέρα που αναπνέουν, όσες αφίσες και αν κολλήσουν στους φρεσκοβαμμένους τοίχους των σπιτιών τους, όσα γκραφίτι και αν ζωγραφίσουν στα παντζούρια τους, όσοι ναρκομανείς και αν καταρρεύσουν με τη σύριγγα καρφωμένη στη φλέβα τους μπροστά στην πόρτα τους. Προσπερνούν με ανωτερότητα τα μικρά ετούτα happenings και διάγουν βίο ευτυχή θαμμένες ως τον λαιμό στα σκουπίδια, σύγχρονες Γουίνι στις «Ευτυχισμένες μέρες» του Μπέκετ. Μόνο που αν εκείνη η Γουίνι ήταν κατά τον δημιουργό της «ένα πουλί με λαβωμένα φτερά», οι Γουίνι των Εξαρχείων (και άλλων εξαθλιωμένων περιοχών που κάποιοι εξακολουθούν να τις πλασάρουν ως μικρούς Παραδείσους) είναι σύγχρονοι άνθρωποι που δεν δέχονται να ζήσουν μέσα σε έναν σκουπιδότοπο από ανάγκη, επειδή δεν έχουν πού να πάνε, αλλά από άποψη. Εξαιτίας της στρεβλής άποψης που έχει ο νεοέλληνας για το περιβάλλον στο οποίο ζει, κόσμο όπου η παραβατικότητα, η ακαλαισθησία, το «θα κάνω ό,τι γουστάρω και λογαριασμό δεν θα δώσω» θεωρούνται πειστήρια δημοκρατίας.

Ετσι, με δημοκρατικές διαδικασίες το κέντρο της πόλης έχει γίνει χαβούζα. Οποιοι δεν το παραδέχονται είτε εθελοτυφλούν για δικούς τους λόγους είτε έχουν εθιστεί σε τέτοιον βαθμό στην ασχήμια που έχουν χάσει το κριτήριό τους. Οσο για εκείνους που υπογράφουν αυτό το αίσχος κάνοντας άτεχνα γκραφίτι, γράφοντας συνθήματα, σπάζοντας αγάλματα, είναι δημιουργήματα όλων των κυβερνήσεων που πέρασαν τις τελευταίες δεκαετίες από τη χώρα και οι οποίες, όπως δυστυχώς επιβεβαιώνεις σε κάθε βήμα σου, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να την εξαθλιώσουν –ενίοτε διευκολύνοντας διά της ατιμωρησίας τους βανδάλους. Ομως, από όλη την καταστροφή που συντελέστηκε και εξακολουθεί να συντελείται γύρω μας, εμάς μας σόκαραν ξαφνικά η ασπρόμαυρη μουντζούρα της Πατησίων και ο μπογιαντισμένος Παλαμάς. Λες και δεν έχουν προϋπάρξει τα γκραφίτι σε όλα τα άλλα κτίρια της πόλης, τα πολλάκις βανδαλισμένα αγάλματα των εθνικών ηρώων μας στο Πεδίον του Αρεως, τα σπασμένα παγκάκια, τα ξεριζωμένα μάρμαρα των πεζοδρομίων… Μόνο το Πολυτεχνείο μάς έκανε να αντιδράσουμε. Το καθαρίζουν πάντως το εκπαιδευτικό ίδρυμα απ’ ό,τι διαπίστωσα τις προάλλες που πέρασα από την περιοχή. Ραντεβού λοιπόν μόλις ολοκληρωθούν οι εργασίες, εκεί στο πεζοδρόμιό του, για να το χαρούμε στη νέα του μορφή. Δηλαδή για να μετρήσουμε τις νέες «εικαστικές» παρεμβάσεις που (είμαι σίγουρος ότι) θα έχουν γίνει. Αμφιβάλλετε πως θα το βρούμε ίδιο και χειρότερο από ό,τι είναι σήμερα;

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 29 Μαρτίου 2015