Δεύτερος γύρος

Στις 22 Μαρτίου το υπουργείο Δικαιοσύνης μάλλον δεν είχε χρόνο για διάλογο με τους κουκουλοφόρους.

Το απασχόλησαν οι κρατούμενοι για τρομοκρατία που κάνουν απεργία πείνας με διάφορα αιτήματα –μεταξύ τους και η κατάργηση των φυλακών στις οποίες κρατούνται!..

Το υπουργείο Δικαιοσύνης εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:

«Οι κρατούμενοι απεργοί πείνας προσκαλούνται να διακόψουν την απεργία τους αναμένοντας την εξέλιξη των νομοπαρασκευαστικών εργασιών».

Τι δουλειά έχει μια απεργία πείνας με νομοπαρασκευαστικές εργασίες;

«Κάποια από τα αιτήματα των απεργών αντιστοιχούν σε από καιρό εξαγγελμένες πρωτοβουλίες της κυβέρνησης ενώ άλλα θα εξεταστούν στο πλαίσιο αναθεώρησης των σχετικών κωδίκων».

Μάλιστα. Οι τρομοκράτες προσκαλούνται από το υπουργείο Δικαιοσύνης να δεχθούν ότι κακώς δεν τρώνε διότι πρόθεση της κυβέρνησης είναι να ικανοποιήσει τα αιτήματά τους. «Δώστε λίγο χρόνο, ρε παιδιά, κι όλα θα γίνουν!».

Ούτως ή άλλως, ο υπουργός έχει εξαγγείλει την κατάργηση των φυλακών υψίστης ασφαλείας, οι οποίες δεν τυγχάνουν της έγκρισης των φυλακισμένων. Και ταυτοχρόνως επισπεύδει «την αποσυμφόρηση των φυλακών» αποφυλακίζοντας (μεταξύ άλλων) και τον Σάββα Ξηρό.

Ετσι όποιος φυλακισμένος βρίσκει εφεξής τη φυλακή λίγο στενόχωρη ξέρει το κόλπο: θα κάνει απεργία πείνας.

Ειλικρινά δεν ξέρω αν οι φυλακές θα γίνουν πιο ευρύχωρες χωρίς τον Ξηρό.

Με εντυπωσιάζει όμως το ότι ο υπουργός Δικαιοσύνης σε αρκετές δημόσιες παρεμβάσεις του δείχνει να εκπλήσσεται περισσότερο με τις αντιδράσεις στην αποφυλάκιση του Ξηρού παρά με την ίδια την αποφυλάκιση. Σαν να μην του λέει τίποτε το όνομα!

Δεν είναι τυχαίο, ούτε ανεξήγητο.

Ηδη από το 2002 και την εξάρθρωση της «17 Νοέμβρη» υπήρξαν άνθρωποι που γύρισαν την πλάτη στο κλίμα ευρύτατης συναίνεσης εναντίον της τρομοκρατίας.

Νομικοί που διέγνωσαν «πολιτικά κίνητρα» σε μια συμμορία δολοφόνων. Πολιτικά στελέχη που έτρεξαν μάρτυρες υπεράσπισης των κατηγορουμένων. Δημοσιογράφοι που σήκωσαν την απαλλακτική σημαία της «τρομολαγνείας».

Λες και το πρόβλημα δεν ήταν οι εγκληματίες αλλά οι διώκτες τους.

Στα πρόσωπά τους έλαμπε η ανοχή που επέτρεψε στην τρομοκρατία να δολοφονεί ανενόχλητη για τόσες δεκαετίες.

Τότε, ηττήθηκαν. Απομονώθηκαν. Ευτυχώς.

Το πρώτο ερώτημα είναι αν τώρα επιδιώκουν να πάρουν την εκδίκησή τους για τότε.

Το δεύτερο είναι αν η κοινωνία θα τους το επιτρέψει.