«Ο επάρατος νεο-φιλελευθερισμός»

Ομολογώ πως τις Κυριακές διασκεδάζω λιγότερο με τις αμπελοφιλοσοφίες του Νίκου Παπανδρέου στην «Αγορά» και περισσότερο με τα σοβαρά άρθρα των κηνσόρων στην «Καθημερινή» ή στις «Νέες εποχές» του «Βήματος». Τις προάλλες, η αναπληρώτρια καθηγήτρια της φιλοσοφίας Βάσω Κιντή απαντούσε στον καθηγητή Α. Λιάκο ως προς το τι μεταρρυθμίσεις θέλουμε στην Παιδεία. Από τον τίτλο και μόνον του άρθρου της («Η Αριστερά, η Παιδεία και οι αλλαγές») ήταν εμφανές πως μέσω Λιάκου απευθυνόταν στον Αριστείδη Μπαλτά.

Στο παρελθόν, όταν η ανερχόμενη νέα μαρξίστρια (;) αρθρογραφούσε στο περιοδικό «Ο Πολίτης», επέκρινε ευθέως τον Μπαλτά («Ο Πολίτης», τεύχος 83) διότι είχε υποστηρίξει πως η πάλαι ποτέ «Ελληνική Αριστερά» (ΕΑΡ) υιοθετούσε μια γλώσσα που δεν προσιδίαζε σε αριστερή πολιτική πρακτική. Τώρα, που ο Μπαλτάς έγινε υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ και η Κιντή μέλος του Συμβουλίου του Καποδιστριακού, τον εγκαλεί για τα σχέδιά του μέσω Λιάκου επιμένοντας ειρωνικά πως δεν θα πρέπει να περιφρονούμε τον «επάρατο νεο-φιλελευθερισμό», απότοκος του οποίου υπήρξε ο νόμος Διαμαντοπούλου –προσφιλές θέμα της αρθρογραφίας της κυρίας Κιντή δεξιά και αριστερά.

Ο Μπαλτάς, συνεργάτης και αυτός του αριστερού περιοδικού, όταν αναφερόταν στο νεο-φιλελεύθερο κράτος, αναγνώριζε όχι μόνον ότι το πολιτικό επίπεδο δεν εξαντλείται στο έκτρωμα αυτό (τον νεο-φιλελευθερισμό) αλλά και πως το «πολιτικό» συμπυκνώνει και εκπροσωπεί το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων και αντιθέσεων. Οσο κι αν ακούγονται σήμερα οι όροι αυτοί ξεπερασμένοι, το πολιτικό επίπεδο, τώρα όσο ποτέ άλλοτε, αντιστοιχεί σε «όλους τους χώρους της ταξικής πάλης εντός και εκτός του κράτους», όπως έγραφε τότε ο υπουργός Παιδείας. Αυτό σημαίνει άλλωστε ότι ο ταξικός αγώνας είναι άμεσα ή έμμεσα πολιτικός και ότι για αυτό όλοι οι άνθρωποι είναι ακριβώς πολίτες, δηλαδή «ενέχονται στην πολιτική» (Α. Μπαλτάς, «Ο Πολίτης», τεύχος 54).

Τι επακριβώς έκανε ο νόμος Διαμαντοπούλου; Ποιους τιμώρησε, αν όχι τους αγωνιστές ενός ταξικού αγώνα που είναι και η ανώτατη Παιδεία; Το Συμβούλιο δεν ενέπλεξε άραγε το διοικητικό με το ακαδημαϊκό έργο των Ιδρυμάτων ώστε αν υπάρχει ένταση στο Συμβούλιο να δημιουργείται και πρόβλημα στη διοίκηση; Δεν θυμίζουν Χονγκ Κονγκ (!) οι εκλογές των μελών του Συμβουλίου;

Αναγνωρίζοντας ό,τι ο υπουργός αναγνωρίζει ή ό,τι αναγνωρίζει ο Λιάκος (αλλά δεν το αναγνωρίζουν οι σύμβουλοι των Ιδρυμάτων), δεν θα μπορούσα παρά να κλείσω με τη διαπίστωση ότι το κεφάλαιο (ο νεο-φιλελευθερισμός) ιδιοποιείται πάντοτε το «διάφορο» (εν προκειμένω τον φοιτητή). Κι ακόμη πως όταν οι κήνσορες, ανεξαρτήτως παλαιών ή νέων εποχών, φθίνουν στη συνείδηση των αριστερών όλο και περισσότερο, δεν μένει παρά να διαπιστώσω πως την πάλη των τάξεων που είχε καταργήσει ο Λάσκαρης στη μεταπολίτευση, την επαναφέρει τώρα ο Τσίπρας.