Δικαιοσύνη

Πώς θα ήταν η ζωή χωρίς κανόνες; Οπως ακριβώς είναι: χωρίς Δικαιοσύνη!

Το βράδυ της Δευτέρας, μετά το τελεσίγραφο, είδα κι εγώ το φάντασμα που πλανιέται πάνω από την Ευρώπη και στον ΣΥΡΙΖΑ διέκρινα ό,τι οι αντίπαλοί του δεν καταλαβαίνουν: ότι στον ΣΥΡΙΖΑ έλαχε να αποκαταστήσει τη Δικαιοσύνη, αποκαλύπτοντας την αδικία των κανόνων. Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, ως ένας άλλος φασματικός Αμλετ, καλείται να «βάλει τον χρόνο στους αρμούς».

Γνωρίζω –και θέλω να πιστεύω ότι το γνωρίζει και ο ΣΥΡΙΖΑ –πως στην αντινομική σχέση δύο κανονιστικών αξιώσεων, δηλαδή αφενός στην τήρηση των συμφωνηθέντων και αφετέρου στην αξίωση για Δικαιοσύνη, η βία είναι αναπόφευκτη. Και η μόνη προοπτική υπέρβασής της είναι μια οικονομία της βίας προτού η βία γίνει ανοικονόμητη. Γι’ αυτό υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ για την εφαρμογή της λιγότερο δυνατής βίας. Θα δείξει στους γραβατωμένους υποκριτές της Αθήνας και των Βρυξελλών ότι το ακοστολόγητο και όχι το κοστολογημένο πρόγραμμά του προέρχεται από το αδύνατο. Και θα ζητήσει το αδύνατο ρεαλιστικά ως Δικαιοσύνη. Ας το έχουμε κατά νου. Η Δικαιοσύνη δεν κανονίζει υπό τις προϋποθέσεις των κανόνων. Η Δικαιοσύνη –«αν κάτι τέτοιο υπάρχει πέραν του δικαίου» –δεν είναι αποδομήσιμη. Δεν έχει καν τη μορφή ενός ορίου πάνω στο οποίο προσκρούει. Αυτό το οποίο μπορεί να κάνει μόνο είναι να αξιώνει συνεχώς περισσότερο Δικαιοσύνη.

Ιδού το σκεπτικό του ΣΥΡΙΖΑ. Οσο και αν τρομοκρατεί τους ευρωπαίους Ελληνες και τους ευρωπαίους ανθέλληνες, Αριστερά σημαίνει Δικαιοσύνη. Διότι ο δίκαιος και όχι ο δικαιικός λόγος θα αποδώσει εκ νέου στην Ευρώπη τον αρχικό λόγο της ύπαρξής της ως Ενωσης αναλαμβάνοντας το καθήκον μιας σκέψης προς έλευσιν: πώς το «μαζί» συνιστά οντολογικά το «εγώ», ώστε να υπάρξει Δημοκρατία.

Και επειδή οι αριστεροί οφείλουν σε κάθε εποχή της ιστορίας να δοκιμάζονται, δεν είναι τυχαίο, όπως γράφει ο Αλτουσέρ, αν ορισμένοι ξανακάνουν τον δρόμο των προγόνων τους.

Τώρα, όσοι αγανακτούν με τις (δίκαιες και δικαιολογημένες) σκέψεις μου τους προτρέπω να διαβάσουν ένα μικρό κείμενό του με τίτλο «Συμπληρωματική σημείωση για τον “πραγματικό ανθρωπισμό”» όπου η ειδοποιός διαφορά από τον ανθρωπισμό (του Σόιμπλε και του Μοσκοβισί) περιέχεται αυστηρά στο επίθετο «πραγματικός», δηλαδή στο μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού που στην Ελλάδα είναι κάτω από το όριο της φτώχιας.