Μιλώντας στο Eurogroup της περασμένης Τετάρτης, ο ιταλός υπουργός Οικονομικών Πιερ Κάρλο Παντοάν (ο μόνος ίσως σχετικά φιλικός με τις ελληνικές απόψεις) θύμισε στους υπολοίπους:
– Εδώ δεν κάνουμε άσκηση στο δίλημμα του φυλακισμένου!..
Ως γνωστόν «το δίλημμα του φυλακισμένου» είναι μια άσκηση της θεωρίας των παιγνίων (άρα το ξέρει καλά ο Γ. Βαρουφάκης) που δείχνει πώς δύο εντελώς ορθολογικά άτομα μπορεί τελικά να μη συνεργαστούν παρότι η συνεργασία συμφέρει και τους δύο.
Η συνέχεια ήταν υπόθεση του Γερούν Ντάισελμπλουμ και θα πρέπει να ομολογήσω ότι δεν του το είχα. Αυτός όμως επέτρεψε την περασμένη Πέμπτη να πιάσουμε ξανά το νήμα της διαπραγμάτευσης.
Μετά την ασυμφωνία της Τετάρτης και το πλήρες αδιέξοδο, ο πρόεδρος του Eurogroup συνάντησε τον Αλ. Τσίπρα και πρότεινε μια διέξοδο.
– Ωραία, του είπε. Διαφωνούμε πώς θα λέγεται και τι θα είναι η συμφωνία. Ας το αφήσουμε αυτό στην άκρη, προς το παρόν. Κι ας πάμε να συζητήσουμε το περιεχόμενο, να δούμε αν μπορούμε να συμφωνήσουμε επί της ουσίας. Μετά, βλέπουμε ξανά τα άλλα…
Ο Πρωθυπουργός απεδέχθη το άνοιγμα. Και απεδέχθη ταυτοχρόνως η διαπραγμάτευση αυτή να γίνει σε «τεχνικό επίπεδο» –και όχι σε «πολιτικό», όπως ζητούσε έως τότε η ελληνική κυβέρνηση.
Ετσι, από την Παρασκευή το πρωί η ελληνική πλευρά υπό τον νέο πρόεδρο του ΣΟΕ Γ. Χουλιαράκη συζητεί το περιεχόμενο μιας ενδεχόμενης συμφωνίας με τον πρόεδρο του Euroworking Group Τόμας Βίζερ και τους Ντέκλαν Κοστέλο (Ευρωπαϊκή Επιτροπή), Ματίας Μορς (ΕΚΤ) και Ρίσι Γκογιάλ (ΔΝΤ).
Οι τρεις τελευταίοι είναι η τρόικα που ξέραμε αλλά για να διευκολυνθεί η διαπραγμάτευση ονομάζονται τώρα «θεσμοί».
Υποχρέωσή τους είναι να παρουσιάσουν τη Δευτέρα ένα συγκροτημένο κείμενο συμφωνίας στο Eurogroup, το οποίο θα μπορέσει να αποφασίσει για τη συνέχεια.
Ετσι:
  • Η ελληνική πλευρά καλείται να παρουσιάσει συγκεκριμένα το 70% του Μνημονίου που αποδέχεται, το 30% που απορρίπτει και το 30% που θα αντικαταστήσει εκείνο που απορρίπτει –αυτά πάντα σε σχέση με τις εκκρεμότητες της αξιολόγησης που δεν έκλεισε.
  • Η πλευρά των «θεσμών» καλείται να αξιολογήσει την ελληνική πρόταση και να την κοστολογήσει σε συνθήκες δημοσιονομικής ισορροπίας.
  • Αν οι δύο πλευρές συμφωνήσουν, τότε το νέο πρόγραμμα θα παρουσιαστεί το απόγευμα της Δευτέρας στο Eurogroup, το οποίο εφόσον συμφωνεί θα κληθεί να το «ονοματίσει» και να το προσδιορίσει σε σχέση με το ισχύον πρόγραμμα.
Η διαπραγμάτευση λοιπόν άνοιξε και πάλι αλλά, όπως είπε ο Ντάισελμπλουμ, «η τεχνική συμφωνία μπορεί να αποδειχθεί ευκολότερη από την πολιτική απόφαση».
Προφανώς υπάρχουν αγκάθια. Αναφέρω ενδεικτικά δύο:
– Σε ποιες συνθήκες δημοσιονομικής ισορροπίας θα κινηθεί η νέα συμφωνία; Στις δεδομένες για το 2015 ή με κάποιες ελαφρύνσεις στο πρωτογενές πλεόνασμα; Και πώς θα εγγραφούν σε αυτό το πλαίσιο οι προεκλογικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ;
– Τι θα γίνει με τις «μνημονιακές ρυθμίσεις» που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δεσμευτεί να ακυρώσει, όπως π.χ. στις εργασιακές σχέσεις; Θα διατηρηθούν, θα ακυρωθούν ή θα «παγώσει» το ζήτημα έως ότου συζητηθούν με τους «θεσμούς»;
Οποια κι αν είναι τα αγκάθια όμως, είναι προφανές ότι έχει ξεκινήσει μια διαδικασία συμβιβασμού. Και ότι ίσως δεν χρειαστεί να δοκιμαστεί στην πράξη «το δίλημμα του φυλακισμένου».
Απλώς είναι προφανές ότι η ελληνική κυβέρνηση θα οδηγηθεί εκ των πραγμάτων σε μια ισχυρή προσαρμογή των προσδοκιών και των επαγγελιών της. Και η ίδια θα εκτιμήσει αν μπορεί ή δεν μπορεί να τη διαχειριστεί.

Ο Αγιος Πάμφιλος
Την Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου ήταν τα 70 χρόνια από τη Συνθήκη της Βάρκιζας και καμία αριστερή κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της δεν μπορεί να κλείσει συμφωνία μια τέτοια ημερομηνία.
Η επομένη ήταν η γρουσούζικη Παρασκευή και 13 –μακριά από εμάς.
Το Σάββατο ήταν του Αγίου Βαλεντίνου –είπαμε για συμβιβασμό, αλλά όχι και για έρωτα με τη Μέρκελ!..
Ακολούθησε η Κυριακή της Απόκρεω, μέρα που ενδείκνυται για μασκαράδες και λιγότερο για συμφωνίες.
Τι μένει λοιπόν; Μένει η Δευτέρα, 16 Φεβρουαρίου, του Αγίου Παμφίλου και των συν αυτώ Μαρτύρων.
Ειλικρινά, δεν γνωρίζω τι ξέρει το Eurogroup για τον Αγιο Πάμφιλο, μεγάλη η χάρη του. Αλλά από Μάρτυρες ξέρουμε όλοι.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ