Γιατί η μαθηματική ανισότητα r>g, όπου r (return) ορίζει το ποσοστό απόδοσης του κεφαλαίου και αντιστοίχως g (growth) αντιπροσωπεύει τον ρυθμό της μεγέθυνσής του, να ισχύει μόνο για την οικονομία, όπως υποστηρίζει ο Πικετί, και όχι για την πολιτική;
Ποιο είναι, φέρ’ ειπείν, το return του κοινοβουλευτισμού μας που υπερβαίνει τον ρυθμό μεγέθυνσής του επειδή οι πρόσφατες επιδόσεις του ξεπερνούν ακόμη και τη «μεγεθυντική» ματιά των μίντια που, όταν τον στηρίζουν, τον ευτελίζουν; Θέλω να πω ότι ο κοινοβουλευτισμός μας είναι πλέον ένα αυτοάνοσο νόσημα ώστε όσοι μεγεθύνουν τη σημασία του να βρίσκονται κυριολεκτικά προ του ποσοστού της απόδοσης του κεφαλαίου των 5.000 ευρώ του Χαϊκάλη.
Ηρθε ο καιρός, λοιπόν, εκτός από την επικείμενη συνταγματική αναθεώρηση, να σκεφθούμε και τα αδιέξοδα της υποτιθέμενης αντιπροσώπευσής μας. Θέτω χωρίς περιστροφές το ερώτημα: Αυτή η ταριχευμένη σορός στην αίθουσα της Βουλής που αντιπροσωπεύει επαξίως το νεκρό κομμάτι της κοινωνίας μας (όσο και του Κορυδαλλού) πώς θα αναζωογονηθεί αλλά χωρίς ερπύστριες και καταστροφές; Και όπως στην οικονομία, κατά τον Πικετί, τη λύση δίνει η φορολογία στους πλουσίους, έτσι και στην πολιτική τη διέξοδο μπορεί να δώσει ένα είδος ελεγκτικής αρχής αρίστων που θα προτείνονται σαν τους υποψηφίους για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Αλλά προηγουμένως η κοινωνία θα πρέπει να εκπαιδευθεί.
Αντιλαμβάνομαι το αδύνατο μιας πλατωνικής πολιτείας όπου οι σοφοί βασιλεύουν και όπου υπερβαίνεται η πολύπαθη αρχή της ισότητας. Αλλά, πώς να το κάνουμε, η πολιτική επινοείται ως όρος της σκέψης κάτω από τη δικαιοδοσία της Ιδέας. Αν λοιπόν η κοινοβουλευτική μας δημοκρατία δεν απολήγει παρά σε μια μορφή κράτους είτε του Σαμαρά είτε του ΣΥΡΙΖΑ, τότε κανείς δεν θα μπορέσει να επαναφέρει τα κοινοβουλευτικά ήθη στην τάξη της συνέπειας και όχι του τακτικισμού από το ξύπνημα του οποίου γεννώνται τέρατα.
Το ερώτημα τώρα «σε ποιον βαθμό οφείλουμε να πιστεύουμε σ’ έναν κοινοβουλευτισμό που μας αποσύρει» το συναρτώ με ένα άλλο ερώτημα για το οποίο δεν έχω απάντηση: «Γιατί δεν σπεύδουμε εμείς να αποσυρθούμε πρώτοι σβήνοντας τον “δέκτη” και τον αποδέκτη της ψήφου μας;». Διότι όταν η πολιτική τάξη επιβιώνει ως μηχανισμός αλληλοεξαπάτησης, τότε να μην εκπλαγούμε αν δούμε να εμφανίζεται η ανωμαλία.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
