Ομως, πόσο αυθόρμητο μπορεί να είναι ένα παιδί μπροστά σε μία κάμερα όταν καλείται να παίξει το ρόλο του, όταν εκπαιδεύεται, υποτίθεται, για να λάμψει στη σκηνή, ερμηνεύοντας τραγούδια που δεν ταιριάζουν στην ηλικία του; Κανένας δεν είναι αυθόρμητος στην εν λόγω παραγωγή και αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα ελαττώματά της: τα παιδιά προσπαθούν να κάνουν τα χαριτωμένα και τα άνετα, παραμένουν όμως μαγκωμένα και αμήχανα, «πιόνια» σε ένα παιχνίδι που όσο και αν κάποιοι θέλουν να το παρουσιάσουν χαλαρό και ακίνδυνο αγχώνει, σε κάνει ανταγωνιστικό, ακόμα και επιθετικό.
Οι δε δάσκαλοί τους (αν μπορούμε να δώσουμε αυτόν τον τίτλο σε τραγουδιστές και συνθέτες που στην πραγματικότητα δεν έχουν τις απαραίτητες τεχνικές γνώσεις) υπερπαίζοντας με τη σειρά τους τούς επιδέξιους ενορχηστρωτές ενός παιχνιδιού που θα απολαύσουν όλοι χωρίς εντάσεις και αγωνίες το μόνο που καταφέρνουν είναι να γίνει πιο έντονη η αγωνία τους μήπως φανούν πιο «κακοί» απ’ ό,τι πρέπει, μήπως στενοχωρήσουν κάποιο παιδί… Ετσι στέκονται πάντα εκστατικοί ακόμα και μπροστά στα μεγαλύτερα φάλτσα –για τα οποία δεν φταίνε τα παιδιά αλλά εκείνοι που τους αναθέτουν τραγούδια που τα ξεπερνάνε –και τα επιβραβεύουν με μεγαλοστομίες του στυλ «η… τάδε είναι ένα πλάσμα μεγαλύτερο από την ίδια τη ζωή!», ή «η δική μας Ελλη Λαμπέτη είναι οκτώ ετών» . Πόσο βαρετό, ανούσιο και αντιεκπαιδευτικό!
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ