Η Ελλάδα κινείται για ακόμη μια φορά στο όριο, όπως έχει συμβεί κάμποσες φορές τα τελευταία χρόνια.
Αφετηρία της κρίσης μπορεί να θεωρηθεί η πρώτη μετά την ένταξη στην ΟΝΕ περίοδος.
Αμέσως μετά τις εκλογές του 2000 ετέθη το ζήτημα των διαρθρωτικών αλλαγών, η προώθηση των οποίων θα θωράκιζε τη χώρα στο ανταγωνιστικό περιβάλλον της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης.
Η απάντηση των κυρίαρχων εκφράσεων της ελληνικής κοινωνίας, των κομμάτων και των συνδικάτων υπήρξε αρνητική.
Το 2004 ο ελληνικός λαός πίστεψε και έδωσε στον Κώστα Καραμανλή την εντολή να προωθήσει τις αλλαγές που χρειάζονταν.
Τον περιέβαλε μάλιστα με πρωτοφανή εμπιστοσύνη. Εκείνος ωστόσο υπήρξε διστακτικός.
Παρ’ ότι ανέδειξε τις μεταρρυθμίσεις σε κυρίαρχο ζήτημα, σε πρώτο σκοπό και στόχο, δεν τις υπηρέτησε. Από το 2007 είχε χάσει ήδη το βηματισμό των αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων και πνίγηκε στα λασπόνερα της καθηλωτικής τρέχουσας διαχείρισης, όπου ξόδεψε το όποιο απόθεμα πολιτικού κεφαλαίου είχε απομείνει από τη σοδειά των εκλογών του 2004.
Το 2009 προσπάθησε να προειδοποιήσει για τα επερχόμενα χωρίς επιτυχία. Και επί της ουσίας εγκατέλειψε την εξουσία. Την παρέδωσε στον Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος ατυχώς δεν διέθετε τα κατάλληλα ερμηνευτικά εργαλεία προκειμένου να κατανοήσει το πλήθος των κινδύνων που απειλούσαν τη χώρα.
Η θητεία του στην αρχή υπήρξε καταστροφική. Έχασε πολύτιμο χρόνο, επέτεινε τις συνθήκες κρίσης και στο τέλος παραδόθηκε στους ξένους, στους δανειστές και εταίρους, οι οποίοι αντιμετώπισαν την Ελλάδα ως το απόλυτο κακό και θέλησαν να επέμβουν δυναμικά, όπως άλλοτε οι αποικιοκράτες στις κτήσεις της Αφρικής και της Ασίας.
Στη συνέχεια όπως ήταν φυσικό δεν μπόρεσε να παρακολουθήσει τις εξελίξεις. Δεν πίστευε τη λύση και κατ’ επέκταση δεν ήταν σε θέση να την υπηρετήσει.Το φθινόπωρο του 2011 κατέρρευσε. Και αντικαταστάθηκε στη διάρκεια της πτήσης.
Ακολούθησε η θητεία Παπαδήμου, ο οποίος προσπάθησε να χτίσει κατά τρόπο ολοκληρωμένο το πλαίσιο και το χρονοδιάγραμμα της αλλαγής και της μεταρρύθμισης.
Όμως οι κυρίαρχοι της πολιτικής εκείνη την περίοδο δεν του έδωσαν το χρόνο που χρειαζόταν. Πιθανώς ένοιωσαν απειλούμενοι, ίσως βιάστηκαν να αναλάβουν οι ίδιοι πλήρως την εξουσία και έτσι το Μάιο του 2012 πήγαμε σε εκλογές.
Τα αποτελέσματά τους δεν ήταν τα καλύτερα για τους εμπνευστές της πρώιμης εκλογικής αναμέτρησης.Τα κόμματα εξουσίας κατέγραψαν σοβαρές απώλειες. Και έτσι οι κκ Σαμαράς και Βενιζέλος σύρθηκαν σε επαναληπτικές εκλογές, τα διλήμματα των οποίων έδωσαν πλειοψηφία σε μια συμμαχία δυνάμεων που σχεδόν εξ ανάγκης αποδέχθηκαν να υπηρετήσουν το προκαθορισμένο πλαίσιο αλλαγών και μεταρρυθμίσεων.
Χωρίς πίστη όμως και αφοσίωση αυτές οι υποθέσεις σκοντάφτουν.
Κάπως έτσι φθάσαμε εδώ με τις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις να αποτελούν και πάλι προϋπόθεση συνέχειας και προόδου.
Κακά τα ψέματα, το ελληνικό πολιτικό σύστημα ή θα βρει το σχήμα που θα υπηρετήσει πραγματικά τις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις ή θα αυτοακυρωθεί.
Όσο οι πολιτικές δυνάμεις παίζουν ανάμεσα στη μεταρρύθμιση και την αντιμεταρρύθμιση θα αποτυγχάνουν και μαζί τους θα αποτυγχάνει και η χώρα.
Τώρα είναι η στιγμή για τη μεγάλη και καθαρή μεταρρυθμιστική επιλογή. Όσοι την αποδεχθούν και την υπηρετήσουν με σθένος θα κερδίσουν. Και μαζί τους θα κερδίσει και ο ελληνικός λαός που τόσα υπέφερε και τόσο υπομένει..
