Αννα Βαγενά: Από τις 27 παραστάσεις στις μισές ήμουν μέσα

«Αλήθεια, πότε πέρασαν δεκαπέντε χρόνια. Μου φαίνεται σαν να ήταν χθες. Το Θεσσαλικό, που κράτησε οκτώ χρόνια, πάντα νόμιζα ότι είχε μεγαλύτερη διάρκεια. Δεν ξέρω γιατί, δεν φάνηκαν πολλά. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που κάνει τον χρόνο να περνάει τόσο γρήγορα. Ισως η ηλικία; Ισως το πολύ γεμάτο καθημερινό πρόγραμμα; Τι να πω…».

«Μέσα σε αυτή τη 15ετία έχουν αλλάξει και δεν έχουν αλλάξει πολλά. Με πρώτη την ίδια την περιοχή. Το 1994, όταν ανακάλυψα τον χώρο, γοητεύτηκα γιατί μου θύμισε γειτονιά επαρχίας. Ολη η περιοχή κάτω από την Ομόνοια ήταν ανοιχτή στους επαρχιώτες. Βρέθηκε ο χώρος. Ηταν αποθήκη. Από τότε η γειτονιά άλλαξε. Πάλι δέχεται επαρχιώτες, αλλά τώρα πια του κόσμου. Αλλαξε και η όψη της περιοχής. Εγιναν κι άλλα θέατρα, εστιατόρια, μπαρ».

«Σε μεγάλο βαθμό πέτυχα αυτά που ήθελα. Εκείνο που δεν κατάφερα έχει να κάνει με τους νέους. Αν και το Μεταξουργείο έχει δώσει ευκαιρίες σε νέους ανθρώπους, δεν έγινε έτσι όπως το φανταζόμουν. Σαν το Θέατρο Τέχνης. Να βγαίνουν από εδώ συνεχώς νέες δυνάμεις και να τους δίνω τη δυνατότητα να κάνουν όσα ονειρεύονταν. Δεν βοηθήθηκα κιόλας. Οταν προσπάθησα να το κάνω με την Πειραματική Σκηνή του Στάθη Λιβαθινού (ανέβασε το έργο “Ενας ήρωας, το καμάρι της Δύσης” του Τζον Μίλιγκτον Σινγκ), δεν άντεξα δεύτερη χρονιά. Δεν κατάφερα να έχω πολλούς νέους γύρω μου».

«Από τις 27 παραστάσεις, στις μισές ήμουν μέσα. Είναι ένα θέατρο που φέρει την προσωπική μου σφραγίδα. Είναι ο προσωπικός μου χώρος. Και αυτό γίνεται από δική μου ανάγκη αλλά και για οικονομικούς λόγους –τεράστια λειτουργικά έξοδα και μόνιμο προσωπικό. Εγώ είμαι το πρόσωπο, το “εμπόρευμα”, το πιο επικερδές. Είμαι ένα πρόσωπο που το θέλει ο κόσμος. Μου έχει τύχει σε παράσταση με πολλά πρόσωπα να έρθουν και να μου πουν “τι τους ήθελες τους άλλους;”».

«Εχω τη δική μου ιστορία στον τόπο. Είμαι μια προσωπικότητα. Και δεν υπάρχουν πολλές σήμερα. Εδώ ξεθάβουν όλο το παρελθόν. Και καλά τον Θεοδωράκη ή τη Βέμπο, αλλά τη Μαρινέλλα; Εμείς μείναμε τώρα. Δεν έχουμε πρότυπα, δεν έχουμε πρόσωπα που να σημαίνουν κάτι για τον κόσμο. Υπάρχει μια φτώχεια και μια ένδεια. Φαίνεται ότι είμαι ένα από τα πρόσωπα που κάτι λέω στον κόσμο. Κι αυτό είναι μεγάλη τιμή για εμένα. Νομίζω ότι είναι αυτό που κέρδισα όλα αυτά τα χρόνια. Η περιουσία μου. Αυτό που με κάνει περήφανη. Εκτός από την εκτίμηση που μου έχει ως ηθοποιό, μου έχει και ως άνθρωπο, για όσα έχω κάνει».

«Αυτό το θέατρο τόσα χρόνια συντηρείται με πολύ αγώνα και πολλή δουλειά. Κάνουμε παραστάσεις χειμώνα – καλοκαίρι. Εγώ κάνω περιοδείες από την πρώτη χρονιά –με τα δικά μου έργα, σε δύσκολες συνθήκες. Δεν αφήνουμε τίποτα να πέσει κάτω».

«Το θέατρο το φτιάξαμε μαζί με τον Λουκιανό. Τι να κάνουμε που η κόρη μας, η Γιασεμή, έγινε ηθοποιός και πολύ καλή μάλιστα. Διότι αν δεν ήταν, δεν θα έμπαινε σε αυτό το θέατρο, δεν θα την έβαζα να παίξει. Από την άλλη, δεν τη ζήτησε κανένα θέατρο. Oύτε μετά τη μεγάλη επιτυχία του “Μαράν Αθά” είχε κάποια πρόταση. Θα μπορούσε να παίξει τραγωδία, θα ήταν μια εξαιρετική Ηλέκτρα. Κι αυτό είναι ένα δικό μου παράπονο. Γιατί; Επειδή είναι κόρη μου; Κάποιος μου είχε πει, και πολύ σωστά, ότι το όνομα είναι ένα δυσμενές προνόμιο».

«Το θέατρο στην Ελλάδα λειτουργεί με οικογένειες ή παρέες. Στο Εθνικό, ας πούμε, είναι οι παρέες. Ο κάθε διευθυντής έχει τη δική του. Αν δεν έχει παιδιά, θα βάλει τη γυναίκα του, την κολλητή του, τους φίλους του. Και μιλάμε για το Εθνικό Θέατρο που διαχειρίζεται τα δικά μου χρήματα. Τουλάχιστον εγώ διαχειρίζομαι τα χρήματα που βγάζω με τον ιδρώτα μου».

«Ακολουθώ την ψυχή μου. Και εφέτος θέλησα να κάνω πράγματα που αφορούν και καίνε τον τόπο μου. Για την επέτειο των 15 χρόνων του Θεάτρου Μεταξουργείου που ιδρύσαμε μαζί με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη προτείνω ένα ελληνοκεντρικό ρεπερτόριο».

πότε & πού:

Θέατρο Μεταξουργειο, 2014-2015:

Τι θα δούμε:

«Ο γάμος» της Βάσας Σολωμού Ξανθάκη (8 Οκτωβρίου 2014).

«Γλυκυτάτη Γαία Πατρίς» της Βάσας Σολωμού Ξανθάκη (Δεκέμβριος 2014).

«Βεγγέρα στης Λωξάντρας» του Λάμπρου Λιάβα (Νοέμβριος 2014).

«Ελευθερία στη Βρέμη» του Φασμπίντερ. Σκηνοθεσία Νάντια Φώσκολου. Με τη Γιασεμή Κηλαηδόνη. (Νοέμβριος 2014).

«Τολμάς;» του Χάρη Χιώτη σε συνεργασία με τη θεατρική ομάδα REPENTE (12 Νοεμβρίου 2014, κάθε Δευτέρα και Τρίτη).

«Με Αρετήν και Τόλμην» Σκηνοθεσία Λάμπρος Λιάβας. Κείμενα του Μακρυγιάννη μαζί με κείμενα του Χρόνη Μίσσιου (Ιανουάριος 2015)