Σε γενικές γραμμές, ο Κωνσταντίνος Τασούλας είναι δικηγόρος –λέμε σε γενικές γραμμές επειδή δεν είναι από εκείνους που έλιωσαν τα παπούτσια τους στα δικαστήρια. Ηταν λίγο σύμβουλος, λίγο δήμαρχος, λίγο πρόεδρος οργανισμού. Σε κάθε περίπτωση, καλλιεργημένος άνθρωπος, δηλαδή εκεί που μιλάει θα πετάξει και έναν στίχο «Partir, c’est mourir un peu, C’est mourir à ce qu’on aime». Τούτα δεν τον καθιστούν αρχαιολόγο, δηλαδή είναι κάπως παράταιρο να προβαίνει σε ανακοινώσεις με αυτό το επιστημονικό περιεχόμενο. Με την Αμφίπολη ο υπουργός Πολιτισμού έχει ξεσαλώσει. «Η ψηλή επιχωμάτωση, στο εσωτερικό του προθαλάμου, μέχρι την κορυφή, έγινε για την προστασία του τάφου» δήλωσε με ύφος ειδικού. Και συμπλήρωσε: «Πρέπει να δούμε τον τάφο για να πούμε τελικά».
Ας αναρωτηθούμε: μήπως είμαστε εκ προοιμίου επικριτικοί; Οταν οι πολιτικοί είναι αναλφάβητοι, ξινίζουμε. Θέλουμε τη μόρφωση, τα στρωτά ελληνικά, την ευρυμάθεια. Και τώρα που ο Τασούλας εμφανίζεται τόσο καταρτισμένος, τώρα που ένας υπουργός γνωρίζει τους επιστημονικούς όρους και κάνει ανακοινώσεις, πάλι διαμαρτυρόμαστε; Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι η επάρκεια του υπουργού Πολιτισμού, αλλά ένα όριο που πρέπει να υπάρχει στον δημόσιο λόγο ανάμεσα στους ειδικούς και τους υπόλοιπους. Οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι σπανιότατα είναι ειδικοί, είναι απλώς οι ενδιάμεσοι, οι φορείς της πληροφορίας.
Στον τηλεοπτικό φακό ο κ. Τασούλας είπε ότι ο όγκος του τάφου δείχνει σαφή επιρροή από τα αιγυπτιακά μνημεία, έχει και χαρακτηριστικά που παραπέμπουν στην Αίγυπτο, όπως οι Σφίγγες-φύλακες, καθώς και το σφράγισμα του τάφου με άμμο και χώμα. Εκτίμησε, μάλιστα, ότι θα έρθουν στο φως πολύ εντυπωσιακά ευρήματα. Δεν είναι δική του δουλειά να μπει σε τέτοιες λεπτομέρειες. Η δική του δουλειά είναι να εξασφαλίσει επιπλέον πόρους στην ανασκαφή και να υλοποιήσει όσα ζητούν οι αρχαιολόγοι: να φτιάξει γρήγορα το στέγαστρο για τη βροχή, να εγγυηθεί την ασφάλεια του χώρου.
Τι καταλαβαίνουμε από όλα αυτά αλλά και από τις πανηγυρικές δηλώσεις του Αντώνη Σαμαρά: μια αρχαιολογική ανακάλυψη παρουσιάζεται ως κυβερνητικό επίτευγμα. Ο Πρωθυπουργός ανέλαβε την πρώτη «ξενάγηση» του κοινού, δηλαδή εμφανίστηκε ως εκπρόσωπος Τύπου των αρχαιολόγων: «Πρόκειται εδώ για ένα μνημείο με μοναδικά χαρακτηριστικά: ένας περίβολος γύρω γύρω 497 μ., σχεδόν ένας τέλειος κύκλος σμιλεμένος σε μάρμαρο Θάσου. Το λιοντάρι της Αμφίπολης πάνω από 5 μ., 5,20 μ., ας το σκεφτούμε στην κορυφή του τύμβου και μπλα μπλα μπλα…».
Οι εμφατικές δηλώσεις για εθνική υπερηφάνεια και άλλες επισημάνσεις που αφορούν την επικαιρότητα δείχνουν την πρόθεση παραχάραξης κάποιων δεδομένων. Η επιστημονική επιτυχία εμφανίζεται ως πολιτική επιτυχία και ένας εντυπωσιακός τάφος μπαίνει στην ίδια συζήτηση με την αύξηση της φορολογίας στα ακίνητα. Ορισμένοι προχωρούν ακόμη περισσότερο την ανάλυση, ισχυριζόμενοι ότι ο Αντώνης Σαμαράς έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για αρχαιολογικά ευρήματα που πιθανώς θα ενίσχυαν την άποψη περί ελληνικότητας της Μακεδονίας. Αίφνης δηλαδή η Ρωξάνη ενεπλάκη με τον Μητσοτάκη και η υστεροφημία του Πρωθυπουργού συσχετίζεται με τις επιτυχίες της αρχαιολογικής υπηρεσίας.
Στο ερώτημα «πώς θα θυμόμαστε τον Κωνσταντίνο Τασούλα στην Αμφίπολη» η απάντηση είναι απλή: δεν θα τον θυμόμαστε. Ακόμη και αν κόψει κάποια κορδέλα σε εγκαίνια, ακόμη και αν στέκεται δίπλα στον Πρωθυπουργό περιγράφοντας με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο τα ευρήματα του τάφου. Αν κάποια σύγχρονα ονόματα διατηρηθούν στο μέλλον, αυτά θα είναι των αρχαιολόγων, του Δημήτρη Λαζαρίδη και της Κατερίνας Περιστέρη. Τους υπουργούς δεν τους θυμάται κανείς επειδή δεν χρειάζεται να τους θυμάται. Ποιος ήταν υπουργός Πολιτισμού όταν ο Μανόλης Ανδρόνικος ανακάλυψε τους τάφους των μακεδόνων βασιλέων; Μήπως ήταν ο Τρυπάνης, μήπως ήταν ο Πλυτάς; Τα ονόματα των πολιτικών χάνονται σε τέτοιες περιστάσεις, χάνονται από τη βαρύτητα των ευρημάτων και παραγκωνίζονται δικαίως από εκείνους που μόχθησαν για την αποκάλυψη.
Καλές είναι, λοιπόν, οι γνωστικές δηλώσεις του Τασούλα, αλλά θα ακούγονται ακόμη καλύτερες αν κάνει ένα βηματάκι προς τα πίσω στα θέματα της δημοσιότητας. Οι πολιτικοί σε τέτοιες καταστάσεις δεν είναι πρωταγωνιστές, είναι παρατηρητές.
*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
