«Ο Πούτιν δρα, και η Δύση (μερικές φορές) αντιδρά. Αυτό ήταν το μοτίβο της κρίσης στην Ουκρανία, από τότε που ξέσπασε ως ανοιχτή αντιπαράθεση ανάμεσα στη Ρωσία και τη Δύση τον περασμένο Νοέμβριο. Σε κάθε στάδιο, είτε λόγω κακών πληροφοριών είτε εξαιτίας λανθασμένων υπολογισμών και διαιρέσεων μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής, η Δύση πιάστηκε στον ύπνο, και κουμάντο έκανε το Κρεμλίνο» τονίζει ο βρετανός δημοσιογράφος.
Και συνεχίζει: «Ο Πούτιν έχει κερδίσει όλες τις μάχες, αν και αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα κερδίσει τον πόλεμο. Διέταξε την ακύρωση των πολιτικών και εμπορικών συμφωνιών της Ουκρανίας με την ΕΕ, προσάρτησε την Κριμαία, έσπειρε χάος, βία, και απόσχιση στα ανατολικά, δείχνοντας πως το Κίεβο είναι ανίκανο να κυβερνήσει, να ελέγξει ή να υπερασπιστεί την Ουκρανία. Η ξαφνική μεταστροφή του ρώσου ηγέτη, την Τετάρτη, όταν ζήτησε να αναβληθούν τα αυτονομιστικά δημοψηφίσματα στην Ανατολική Ουκρανία, και ακούστηκε για πρώτη φορά θετικός σχετικά με τις προεδρικές εκλογές της Ουκρανίας αυτόν τον μήνα, έπιασε και πάλι τη Δύση στον ύπνο, και του έφερε ανταποδοτικά οφέλη».
«Απέφυγε προς το παρόν την επιβολή σαρωτικών ευρωπαϊκών κυρώσεων που θα έπλητταν σκληρά τη Ρωσία. Επέβαλε τον εαυτό του ως απαραίτητο για κάθε διακανονισμό, που σημαίνει ότι οι όροι του για ένα νέο Σύνταγμα στην Ουκρανία –εκτεταμένη ομοσπονδιοποίηση που αποδυναμώνει την κεντρική κυβέρνηση στο Κίεβο και του επιτρέπει να κινεί τα νήματα στα ανατολικά της χώρας –θα πρέπει να εισακουστούν» λέει ο Τρέινορ.
Και εξηγεί ότι υπάρχει ένα ζήτημα τού ποιος συναντάει και συνομιλεί με ποιον: «Για τους δυτικούς επίδοξους μεσολαβητές, ο Πούτιν είναι ο άνθρωπος στον οποίον πρέπει να πάνε. Αλλά σε ποιον πάει ο Πούτιν; Στην Ανγκελα Μέρκελ ή στον Μπαράκ Ομπάμα; Ή ίσως στην Κάθριν Αστον; Ή στον Τζον Κέρι ή στον Χέρμαν βαν Ρόμπαϊ; Ο κεντρικός έλεγχος του Πούτιν έρχεται σε αντίθεση με τον κατακερματισμό, την ασυναρτησία, και τις υπεκφυγές της Δύσης. Ο Πούτιν συνεχίζει να ακολουθεί τη στρατηγική της έμμεσης αποσταθεροποίησης δι’ αντιπροσώπων, προκειμένου να επιτύχει τους στόχους του». Αυτή η τελευταία εμφανής προσποίηση φαίνεται στην καλύτερη περίπτωση μια τακτική για να μειώσει το κόστος της συνέχισης αυτής της στρατηγικής.
«Αν ακούσετε το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών ή παρακολουθήσετε ρωσική τηλεόραση, θα σχηματίσετε την εικόνα μιας Ουκρανίας διχασμένης ανάμεσα στους νοσταλγούς της σοβιετικής εποχής στα ανατολικά που θέλουν μια Μητέρα Ρωσία όπως ήταν στην δεκαετία του 1970, και είναι τρομοκρατημένοι από τους αντισημίτες φασίστες από το Κίεβο, και εκείνους στα δυτικά της χώρας που επιθυμούν μια Ευρώπη σαν της δεκαετίας του 1930. Αυτή η καρικατούρα έχει καλλιεργηθεί επιμελώς για να προκαλεί εθνοτικές, γλωσσικές και πολιτισμικές εντάσεις μεταξύ Ανατολής και Δύσης, που μπορεί να ήταν λανθάνουσες, αλλά ήταν αρκετά διαχειρίσιμες υπό μια υπεύθυνη πολιτική ηγεσία» συνεχίζει ο Τρέινορ.
HeliosPlus
