Βλέποντας τα απλώς συμπαθητικά νούμερα τηλεθέασης της «Μοντέρνας οικογένειας», σκεφτόμουν ότι η εν λόγω παραγωγή –από τις πιο ευπρόσωπες που έχουμε δει τελευταίως –άξιζε θερμότερη υποδοχή από το κοινό. Προσπαθώντας να ερμηνεύσω τους λόγους για τους οποίους ο τηλεθεατής την αντιμετωπίζει μάλλον αδιάφορα, εν αντιθέσει με το (πάντοτε απογοητευτικό, κατά τη γνώμη μου) «Κάτω Παρτάλι», απέδωσα αρχικά τη «χλιαρή» υποδοχή της στον εθισμό μας στις χοντροκομμένεςmadeinGreeceφάρσες. Στη συνέχεια όμως, παρακολουθώντας πιο προσεκτικά τα δύο σίριαλ, κατέληξα ότι το πρόβλημα αφορά κυρίως το θέμα με το οποίο καταπιάνεται η (madeinUSA, καθώς πρόκειται για ακριβή αντιγραφή του αμερικανικού πρωτοτύπου) σειρά: τις διαπροσωπικές σχέσεις μέσα σε μια πραγματικά σύγχρονη οικογένεια, από εκείνες που δεν υπάρχουν στην ελληνική τηλεόραση, ούτε όμως και στην ελληνική κοινωνία –οι ελάχιστες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν πάντοτε τον κανόνα.
Το σίριαλ τουMegaπροβάλλει κοινωνικά μοντέλα τα οποία όχι μόνο μας είναι ξένα αλλά συχνά τα φοβόμαστε –δεν είναι λίγοι και εκείνοι που τα απεχθάνονται. Το ομοφυλόφιλο ζευγάρι με το υιοθετημένο παιδί δείχνει αποδεκτό από τον κοινωνικό του περίγυρο και αποφασισμένο να διεκδικήσει τη θέση που δικαιούται πέρα από κοινωνικούς αποκλεισμούς και περιχαρακώσεις. Εν τούτοις μια τέτοια εκδοχή οικογένειας δεν συνάδει με τα συντηρητικά πρότυπα της ελληνικής κοινωνίας. Αντιθέτως, ο κραυγαλέος και εν πολλοίς στερεοτυπικόςgayτου «Παρταλίου» είναι ό,τι πρέπει για να ευθυμήσουμε και να κοροϊδέψουμε, όπως διασκεδάζουμε με τον τρελό του χωριού που –ευτυχώς! –δεν είναι συγγενής μας. Ως «πρόβλημα» με το οποίο δύσκολα χειραφετείσαι και μαθαίνεις να συμβιώνεις παρουσιάζεται ο ομοφυλόφιλος και στο (προσεγμένο αλλά… βαθιά ελληνικό) «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα» –αναφέρομαι, μεταξύ άλλων, στο επεισόδιο όπου η Δάφνη Λαμπρόγιαννη έχει υποψίες για τον σεξουαλικό προσανατολισμό του γιου της, αντιδρώντας ακραία και εμμέσως απαξιωτικά.
Δεν είναι όμως μόνο οιgayήρωες της «Μοντέρνας οικογένειας» που ξενίζουν. Και η εντελώςstraightκαι εκκωφαντικά σέξι αλλοδαπή (Κλέλια Ρένεση) που παντρεύεται έναν αρκετά μεγαλύτερό της άντρα είναι είδος κατακριτέο για τα σεπτά μας ήθη. Ο δε σύζυγός της (Αντώνης Καφετζόπουλος), όσο και αν ευτυχεί δίπλα της, στα μάτια μας παραμένει ο ξεκουτιασμένος «παππούς» που έχει πέσει θύμα της καπάτσας αλλοδαπής. Η νέας κοπής νοικοκυρά κόρη του (Ζέτα Δούκα) δεν είναι η «Μαίρη Παναγιωταρά» που μας μεγάλωσε αλλά μια πιο σύνθετη προσωπικότητα, ο δε καλοκάγαθος, τρυφερός και ενίοτε παλιμπαιδίζων σύζυγός της και πατέρας των τριών παιδιών της (Κώστας Κόκλας) απέχει μακράν από τον έλληνα πάτερ φαμίλια. Με λίγα λόγια η «Μοντέρνα οικογένεια» είναι εξαιρετικά μοντέρνα για τα παραδοσιακά – παλιομοδίτικα γούστα μας, ξεπερνά τις αντοχές μας. Γι’ αυτό και δεν μπορούμε να την απολαύσουμε. Ισως σε μερικά χρόνια να τα καταφέρουμε. Και αυτό δεν θα είναι μια νίκη της τηλεόρασης αλλά της κοινωνίας μας.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
