Κυριακή του Θωμά

Στο αναστάσιμο άρθρο του περασμένου Σαββάτου ο Θ. Πάγκαλος εξαίροντας «τα μυστήρια του αβγού» παρέλειψε το αυτονόητο: με πορδές δεν βάφονται αβγά –παρότι τα κλούβια έχουν σαφώς οσμή πόρδου.

Η μεταφορά «αβγού – κόμματος» που πρότεινε εν συνεχεία ο παρακείμενός μου είχε προφανώς τον λόγο της: «Το αρχηγικό αβγό αν ξεχαστεί στο ράφι και επειδή έχει μπαγιατέψει δεν αξίζει τίποτα». Εκτός και αν είναι το πρώτο αβγό (της βαφής) που κατά την παράδοση ανήκει στην Παναγία και που θα πρέπει –σημειώνει με λαογραφικό οίστρο ο Πάγκαλος –«να το βάλουμε ψηλά και να το προφυλάξουμε από την πτώση».

Βέβαια στη σκοτεινή μεταφορά του πάλαι ποτέ αντιπροέδρου του ΠαΣοΚ, εκτός από την εμφανή αναφορά του στον Β. Βενιζέλο, διαβάζω στην κυριολεξία το εξής: «βλέπει» τον εαυτό του για Πρόεδρο της Δημοκρατίας στο εικόνισμα. Πρόκειται για ενόρμηση ζωής ή θανάτου; Ο Φρόιντ, επί τούτου, μάλιστα έγραφε στο «Ανάμνηση, επεξεργασία και ανάλυση»: «Προφυλάσσουμε καλύτερα τον αναλυόμενο από τη βλάβη που θα του προκαλούσε η πραγμάτωση των ενορμήσεών του όταν τον υποχρεώνουμε διαρκούσης της θεραπείας να μη λάβει καμία σοβαρή απόφαση για τη ζωή, να μην εκλέξει κανένα επάγγελμα και κανένα οριστικό ερωτικό αντικείμενο, αλλά αντίθετα να αναμένει για όλα τούτα τη στιγμή της αποθεραπείας».

Κάπως έτσι, λοιπόν, ονειροπολώντας και μεταφερόμενοι, πολιτεύονται πλείστοι όσοι των πολιτικών μας. Η Μ. Ρεπούση για παράδειγμα. Εγραφε ο «Βηματοδότης» πως συμπαρασύρει τη μισή πειραιώτικη ΔΗΜΑΡ υπέρ του Δρίτσα χωρίς να σπάσει αβγά με τον Κουβέλη. Μου αρέσει να διαβάζω κάτι τέτοια «κουφά». Επιβεβαιώνουν την αποστροφή μου για τα τσόφλια.

Αυτό όμως που πέραν της λαϊκής θυμοσοφίας περί πόρδων και αβγών θα όφειλαν να γνωρίζουν όσοι πολιτεύονται είναι ότι όποιος τσουγκρίζει με το ξύλινο αβγό τα παίρνει όλα. Ποιος αμφιβάλλει ότι προς το παρόν το ξύλινο αβγό το κρατά ο Θεοδωράκης; Με δηλωμένο μάλιστα οπαδό του τον Πάγκαλο, γιατί να μη συγκυβερνήσει με τον Σαμαρά; Και επειδή στην πολιτική, όπως άλλωστε και στο όνειρο, το πιο τρελό σημείο είναι και το πιο βαθύ, γιατί το όνειρό του να μην αναπαριστάνει τη βαθύτερη επιθυμία των νέων για σακίδια και ράφτινγκ; Οι ονειροπόλοι νέοι μας, όμως, ακόμη και οι πιο σπορτίβ, γνωρίζουν πως κάθε όνειρο δεν είναι παρά μια επιτυχημένη εξαπάτηση. Οι κλέφτες των ονείρων τους πρέπει να μάθουν πως το όνειρο είναι απολύτως εγωιστικό και πως το ξένο πρόσωπο που υποκρύπτεται στο ονειρεύεσθαι είναι ο ίδιος ο νέος και κανείς άλλος.

Δυσπιστία! Ιδού τι ονειρεύονται οι νέοι.

Πάντα με ενδιέφερε η δυσπιστία του Θωμά προς κάποιον που επειδή «σταυρώνεται» τηλεοπτικά θεωρεί βέβαιον ότι θα «σταυρωθεί» πολιτικά. Και από εκείνο το κοντάκιο σε πλάγιο δεύτερο που ψέγει τον άπιστο Θωμά διότι «εξερεύνησε» τη δεξιά του Κυρίου εγώ κρατώ τον φιλέρευνο χαρακτήρα του Αποστόλου. Τον θεωρώ μάλιστα προάγγελο των στοχαστών της δυσπιστίας: του Μαρξ και του Φρόιντ. Θεώρησαν ότι η μεταστροφή της πίστης σε αγώνα και αγωνία αποτελεί το μόνο κίνητρο της Ιστορίας, είτε ως πάλη των τάξεων είτε ως πεπρωμένο των ενορμήσεων. Τον αντιθεολογικό τους λόγο οφείλει να ακούει αυτό το «αδιευκρίνιστο» μιας ταπεινωμένης εκλογικής βάσης και τίποτε άλλο.

Ο Απόστολος Θωμάς το πλήρωσε: η Εκκλησία τον εορτάζει επισήμως στις 6 Οκτωβρίου. Εμείς, την Κυριακή του Θωμά.