«Στον πόλεμο της προπαγάνδας μεταξύ της Δύσης και της Ρωσίας οι Ουκρανοί παρουσιάζονται είτε σαν πιστοί υποτελείς του Κρεμλίνου είτε σαν φασίστες του Κιέβου. Φυσικά η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική» γράφει ο Τζέιμς Μικ, σε ανάλυσή του στη βρετανική εφημερίδα «Guardian».
«Τα πράγματα δεν ήταν εύκολα στην Ουκρανία, όταν ζούσα εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 1990, αμέσως μετά την ανεξαρτησία από τη Μόσχα. Υπήρχε υπερπληθωρισμός. Οι άνθρωποι έχασαν τις αποταμιεύσεις τους. Υπήρχαν ελλείψεις βενζίνης. Το αεροδρόμιο στο Κίεβο έκλεινε λόγω έλλειψης καυσίμων. Τίποτα δεν επισκευαζόταν και τίποτα δεν χτιζόταν» λέει ο βρετανός δημοσιογράφος και συγγραφέας.
«Αλλά κανένας δεν πέθανε από την πείνα. Κανένας δεν πάγωσε από το κρύο. Το ηλεκτρικό ρεύμα δεν κόπηκε ποτέ. Τα τρένα συνέχισαν να λειτουργούν, τα σχολεία και τα νοσοκομεία τα έβγαζαν πέρα μέρα με την ημέρα. Υπήρχε μεγάλη γκρίνια για την κυβέρνηση της Ουκρανίας, για την ανικανότητα και για τη διαφθορά της. Και υπήρχε πάντα η πιθανότητα, αλλά ακαθόριστη και μάλλον αφηρημένη, ότι η Ρωσία μπορεί να προσπαθούσε να επανέλθει» συνεχίζει ο Μικ.
Τίποτε δεν δικαιολογεί επέμβαση
«Και να που συνέβη. Πρώτα ήρθε η άμεση ρωσική στρατιωτική κατάληψη της Κριμαίας. Το Σαββατοκύριακο είδαμε μια προφανή απόπειρα διαμελισμού με στόχο να αποκοπούν οι ανατολικές περιοχές στο Ντονέτσκ, το Λουχάνσκ, το Χάρκοβο, ίσως και αλλού, από τον έλεγχο του Κιέβου. Υπάρχουν πολλές πιθανές ερμηνείες για το τι εκτυλίσσεται στην Ανατολική Ουκρανία. Οι “άντρες με τα πράσινα”, όπως ονομάζουν τώρα οι Ουκρανοί τους εξεγερμένους αυτονομιστές, έχουν την υποστήριξη ορισμένων ντόπιων, ιδίως των συνταξιούχων. Αλλά ένα βασικό σημείο είναι αναμφισβήτητο. Τίποτα από όσα έχουν συμβεί στην Ουκρανία μέχρι τώρα δεν δικαιολογεί ούτε τη στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας, ούτε την εξάπλωση ενόπλων μισθοφόρων και ατάκτων σε μια ειρηνική χώρα» τονίζει ο αρθρογράφος του «Guardian».
«Ο ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν έχει προωθήσει την ιδέα ότι οι Ρώσοι και οι ρωσόφωνοι της Ουκρανίας κινδυνεύουν. Αλλά δεν έχει υπάρξει απόδειξη για αυτό. Αυτό που φαίνεται καθαρά είναι ότι ο Πούτιν θέλει μεγαλύτερη αυτονομία για τα νότια και τα ανατολικά της Ουκρανίας και περισσότερα δικαιώματα για τους ρωσόφωνους, ενώ κάνει ό,τι μπορεί για να εμποδίσει τις εκλογές που θα τους φέρουν πίσω στην πολιτική διαδικασία και θα οδηγήσουν τη χώρα στην ομαλότητα» γράφει ο Μικ.
«Ο ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν έχει προωθήσει την ιδέα ότι οι Ρώσοι και οι ρωσόφωνοι της Ουκρανίας κινδυνεύουν. Αλλά δεν έχει υπάρξει απόδειξη για αυτό. Αυτό που φαίνεται καθαρά είναι ότι ο Πούτιν θέλει μεγαλύτερη αυτονομία για τα νότια και τα ανατολικά της Ουκρανίας και περισσότερα δικαιώματα για τους ρωσόφωνους, ενώ κάνει ό,τι μπορεί για να εμποδίσει τις εκλογές που θα τους φέρουν πίσω στην πολιτική διαδικασία και θα οδηγήσουν τη χώρα στην ομαλότητα» γράφει ο Μικ.
Μια χώρα πιο δίκαιη και λιγότερο διεφθαρμένη
«Ο Πούτιν έχει φέρει την αδύναμη μεταβατική κυβέρνηση της Ουκρανίας σε μια πολύ δύσκολη θέση: αν δεν αντισταθείτε θα εισβάλω. Αν αντισταθείτε θα εισβάλω περισσότερο, και θα υπάρξουν νεκροί. Αν και ποτέ δεν θα το παραδεχθούν, οι Αρχές στο Κίεβο έχουν αποδεχθεί την απώλεια της Κριμαίας. Αλλά δεν ξέρουν πού και πότε θα σταματήσει ο Πούτιν. Η στρατηγική του έχει καταστρέψει το μέλλον της Ουκρανίας των 46 εκατομμυρίων ανθρώπων» τονίζει.
«Ακούγοντας τις απόψεις των ανθρώπων στη Βρετανία, την Ευρώπη και την Αμερική, από τότε που η Ρωσία άρχισε να διαμελίζει την Ουκρανία, έχω εντυπωσιαστεί από το πόσο οι διαφωνίες τείνουν να επικεντρώνονται στο ποια από τις δύο πλευρές συμπεριφέρθηκε χειρότερα: ο Πούτιν ή η Δύση. Η πολυπλοκότητα του λαού της Ουκρανίας έχει εξαφανιστεί σε αυτή τη δυαδική θεώρηση, που βρίσκεται ανησυχητικά κοντά στον τρόπο με τον οποίο βλέπει τα πράγματα ο Πούτιν: αν ζεις στην Ουκρανία πρέπει αναγκαστικά να είσαι ή πιστός υποτελής της Ρωσίας ή φασίστας» γράφει.
«Ακούγοντας τις απόψεις των ανθρώπων στη Βρετανία, την Ευρώπη και την Αμερική, από τότε που η Ρωσία άρχισε να διαμελίζει την Ουκρανία, έχω εντυπωσιαστεί από το πόσο οι διαφωνίες τείνουν να επικεντρώνονται στο ποια από τις δύο πλευρές συμπεριφέρθηκε χειρότερα: ο Πούτιν ή η Δύση. Η πολυπλοκότητα του λαού της Ουκρανίας έχει εξαφανιστεί σε αυτή τη δυαδική θεώρηση, που βρίσκεται ανησυχητικά κοντά στον τρόπο με τον οποίο βλέπει τα πράγματα ο Πούτιν: αν ζεις στην Ουκρανία πρέπει αναγκαστικά να είσαι ή πιστός υποτελής της Ρωσίας ή φασίστας» γράφει.
Και καταλήγει: «Η αλήθεια είναι ότι μεταξύ της μειονότητας των ακραίων εθνικιστών στο δυτικότερο άκρο της Ουκρανίας, ο ρόλος των οποίων στην επανάσταση χάρισε στα μέλη τους μερικές θέσεις στην κατά τα άλλα μετριοπαθή κυβέρνηση του Κιέβου, και της μειονότητας των νεοσοβιετικών εξτρεμιστών στα ανατολικά, υπάρχει η μεγαλύτερη ομάδα των Ουκρανών για τους οποίους η διαφορά μεταξύ των δύο πολιτισμών και των δύο γλωσσών είναι ασήμαντη. Αυτό που θέλει η μεγάλη πλειοψηφία του λαού είναι μια ανατολική σλαβική χώρα που θα είναι πιο δίκαιη και λιγότερο διεφθαρμένη από τη Ρωσία του Πούτιν, την Ουκρανία του Γιανουκόβιτς ή τη Λευκορωσία του Λουκασένκο».
HeliosPlus
