Μπορεί να φταίει η ηλικία του – τα πατημένα, πλέον, 40. Μπορεί πάλι να φταίει η πατρότητα. Ο Φοίβος Δεληβοριάς, κρίνοντας από όσα καινούργια τραγούδια μάς έχει παρουσιάσει στις ζωντανές εμφανίσεις του, εκείνα που λέει και στην «Αρμένικη Βίζιτα», την παράστασή του στοPassPort, βρίσκεται σε φάση ανασκόπησης. Στην «Ερημιά στην Καλλιθέα» επιστρέφει στη γειτονιά των παιδικών του χρόνων, αναπολεί δηλαδή τα πρώτα του βιώματα, εκφράζει ωστόσο, με το τραγούδι «Ο Μπάσταρδος Γιος», και μια νοσταλγία για την Ελλάδα που δεν έχει ζήσει, αλλά τη θαυμάζει μέσα από τις αφηγήσεις των γονιών του, ακόμη και μέσα από τους δίσκους που αγάπησε. Η νοσταλγία του αυτή δεν είναι, ευτυχώς, καθόλου στείρα, αφενός διότι πατάει γερά τα πόδια της στο παρόν, αφετέρου επειδή προέρχεται από έναν άνθρωπο απενοχοποιημένο.
Απενοχοποιημένος, ναι, γιατί δύσκολα θα τολμούσε άλλος να ζητήσει, εν έτει 2014, από ένα ολόκληρο μαγαζί να χορέψει μαζί του τα παπάκια ή να μιλήσει για του ’80 την κιτς γενιά, ούτε φυσικά θα έγραφε εύκολα άλλος ένα τραγούδι για τη Βίνα Ασίκη. Ο Φοίβος Δεληβοριάς είναι εκείνος ο τύπος που μπορεί να φτιάχνει υπομονετικά στοspotifyμια λίστα με τα πιο δημοφιλή ελληνικά τραγούδια ως το 2003 – κατά το βιβλίο «Τα τραγούδια των Ελλήνων» των Πετρίδη- Ζουγρή, να ψαχουλεύει στα ψηφιακά αρχεία των εφημερίδων την αλληλογραφία διανοούμενων περασμένων δεκαετιών, διαβάζοντας, βλέποντας και ακούγοντας παράλληλα (με όρεξη εφήβου) ό,τι πιο καινούργιο κυκλοφορεί. Κοντολογίς, ο Δεληβοριάς ωριμάζει παραμένοντας «ευλύγιστος» – δεν έχει σκουριάσει καθόλου.
Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που κάθε καινούργια πρότασή του σε κατακτά, κι ας μην είναι θεμελιωδώς διαφορετική από τις προηγούμενες, κι ας ξέρεις σε πολλά σημεία τι ακριβώς να περιμένεις. Κι όμως, οι «βρώμικες» ενορχηστρώσεις στην «Αρμένικη Βίζιτα» φανερώνουν έναν μουσικό πρόθυμο να πειραματιστεί, όσο κι αν σε δυσκολεύουν ενίοτε ως θεατή γιατί δεν μπορείς να τον ακολουθήσεις στο τραγούδι. Επίσης, πόσο εξαιρετική η ιδέα να συνεχίζει τοencoreγια όσο αντέχει, σήμερα που θέλουμε όσο ποτέ να βρισκόμαστε για να τραγουδάμε όλοι μαζί. Δεν μπορείς ακόμη παρά να τον παραδεχτείς για το πόσο προετοιμασμένος είναι, για τις παρλάτες του, για την αμεσότητά που έχει κατακτήσει με τα χρόνια, για το χιούμορ, για την άρνησή του να παραδοθεί στις σειρήνες του μελό. Επειτα, υπάρχουν και τα τραγούδια: το «Θα ‘Θελα Να ‘Μουνα Εκεί», το «Χάλια», το «Τρένο Στην Κορυφογραμμή», ο «Καθρέφτης», το «Το Καλοκαίρι Θα ‘Ρθει», «Εκείνη», όλα τόσο προσωπικά που καταλήγουν να μας αφορούν όλου. Στον «Προορισμό» λέει στους στίχους του ότι αν είναι σε κάτι στ’αλήθεια καλός φοβάται πως είναι το αμήχανο βήμα. Λέει ψέματα. Ετσι είναι οι αμήχανοι άνθρωποι;
