Αναφέρομαι στα σχέδια για την ανάπλαση του κέντρου της Αθήνας που παρουσιάζουν ξαφνικά μια πόλη ονειρεμένη, καταπράσινη, γεμάτη μάρμαρα ολόλευκα και νερά τρεχούμενα.
Επειδή όμως τυχαίνει να είναι η ίδια βρώμικη και αφιλόξενη πόλη που γνωρίζω από τα παιδικάτα μου, η πόλη όπου κάθε πολυδιαφημισμένη ανάπλαση στα πάρκα, στις πλατείες και στους δρόμους της έχει αποτύχει (με τεράστια ευθύνη των κυβερνήσεων αλλά και των κατοίκων της), δεν έχω ίχνος αισιοδοξίας για την αίσια έκβαση του νέου σχεδίου αναβάθμισης.
Στεναχωριέμαι που σκέφτομαι έτσι, την απαισιοδοξία όμως δεν την είχα εκ γενετής, την απέκτησα ακούγοντας επί σειρά ετών υποσχέσεις που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν και περπατώντας σε γειτονιές που διαρκώς παρακμάζουν, που με διώχνουν μακριά τους.
