Είναι αναφαίρετο το δικαίωμα σε μια δημοκρατία, κάθε κατηγορούμενου να μπορεί να υπερασπίζεται τις ιδέες του και να προσπαθεί να δικαιολογεί τις πράξεις του. Το απίστευτο μίσος όμως που εκπέμπουν οι δηλώσεις των νέων παιδιών που εμπλέκονται με τους «Πυρήνες της Φωτιάς» κατά της κοινωνίας, των δικαστών και του συστήματος γενικώς, θα πρέπει να μας προβληματίσει όλους.

Πώς γίνεται δηλαδή νέοι άνθρωποι που έχουν μεγαλώσει κατά κανόνα σε συνθήκες σχετικής οικονομικής άνεσης, που δεν έχουν εμπειρίες εργασιακής ή κοινωνικής καταπίεσης, σε μια χώρα όπου μπορούν ελεύθερα να συναναστρέφονται φίλους και ομοϊδεάτες τους, που δεν έχουν βιώσει συνθήκες δικτατορίας ή εμφυλίου, όπως παλιότερες γενιές, να ασπάζονται τις πιο ακραίες μορφές βίας και να οδηγούνται σε αυτοκαταστροφικές επιλογές.

Όσο κατανοητή κι αν είναι η νεανική επαναστατικότητα, όσο θεμιτή κι αν είναι η αντίδραση σε κατεστημένες ιδέες, άλλο τόσο ακατανόητη είναι αυτή η λατρεία της βίας, αυτό το συνολικό μίσος απέναντι στην κοινωνία, σε θεσμούς και πρόσωπα.

Αυτή η σπίθα που ξεκίνησε το Δεκέμβρη του 2008, μοιάζει να έχει πυροδοτήσει σε μια μερίδα νέων ανθρώπων μια ανεξέλεγκτη τάση καταστροφής, μια ακραία αντιεξουσιαστική διάθεση που ακουμπά κάθε μορφής κοινωνική οργάνωση. Είναι γεγονός ότι οι βίαιες εκδηλώσεις και αντιπαραθέσεις, ενδημούν εδώ και πάρα πολύ καιρό στην ελληνική κοινωνία. Όμως η πρόσληψη αυτής της αντίληψης, από αυτές τις ομάδες έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο.

Είναι ώρα να σκεφτούμε και να συνειδητοποιήσουμε ότι η αντιμετώπιση τους δεν είναι μόνο θέμα της αστυνομίας. Είναι ώρα να αναρωτηθούμε και για τις ευρύτερες ευθύνες, οικογενειακές, εκπαιδευτικές, πολιτικές που οδήγησαν σε αυτά τα φαινόμενα.

Σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες, σε όλες τις κοινωνίες υπάρχουν ακραίες περιπτώσεις εξεγερμένων νέων ,αλλά όχι στη δική μας έκταση. Η διαρκής αναπαραγωγή της τρομοκρατίας στη χώρα μας είναι ένα μάλλον μοναδικό φαινόμενο. Το βλέπουμε, το διαπιστώνουμε συνεχώς. Ίσως είναι καιρός να αντιληφθούμε ότι μόνο με την αστυνομική καταστολή το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται στη ρίζα του. Να αναζητήσουμε τις βαθύτερες αιτίες που οδηγούν στη βία και την τρομοκρατία, να δούμε ως κοινωνία και ως πολιτεία τι κάνουμε λάθος, τι φταίει και ξεφυτρώνουν συνεχώς τα άνθη του κακού. Να αναρωτηθούμε εν τέλει γιατί η οικογένεια, το σχολείο, ο πολιτισμός μας, το πολιτικό μας σύστημα δεν προλαβαίνει αυτές τις τυφλές εκδηλώσεις μίσους, αυτή τη διαρκή αναπαραγωγή της βίας και της τρομοκρατίας.

ΤΟ ΒΗΜΑ