Το τίμημα της αλαζονείας του φαίνεται να πληρώνει τώρα –και μάλιστα πολύ ακριβά –ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, ο οποίος όμως, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα παραμονής στην εξουσία, καθώς δεν διακρίνεται στον ορίζοντα ο πολιτικός εκείνος που θα μπορούσε να τον αντικαταστήσει. Ετσι το πρόβλημα επικεντρώνεται κυρίως στο αδιέξοδο που έχει βρεθεί η χώρα του λόγω της λανθασμένης, όπως αποδεικνύεται, πολιτικής που ακολούθησε. Διότι και η πολιτική της περιφερειακής υπερδύναμης έχει ουσιαστικά καταρρεύσει και το άνοιγμα που επιχειρείται και πάλι προς την Ευρώπη ήλθε πολύ αργά. Και πάντως, λόγω των αυταρχικών μέτρων που έλαβε πρόσφατα, συναντά την έντονη αντίδραση των Ευρωπαίων, όπως έδειξε και η επίσημη επίσκεψή του στις Βρυξέλλες την περασμένη εβδομάδα, όπου δεν κατόρθωσε να πείσει ότι είναι θύμα συνωμοσίας, όπως διαλαλεί σε όλους τους τόνους.
Ετσι η Τουρκία, που πριν ακόμη μερικούς μήνες εθεωρείτο το υπόδειγμα για τις χώρες τη Αραβικής Ανοιξης, βρίσκεται σήμερα στο κενό. Η πολιτική των «μηδενικών προβλημάτων» με τους γείτονες αντικαταστάθηκε από σωρεία προβλημάτων, ενώ η Αγκυρα βρίσκεται τώρα στο στόχαστρο των επικρίσεων και για τη στήριξη που παρείχε στο ανατραπέν ισλαμικό καθεστώς Μόρσι στην Αίγυπτο, αλλά και για τη στρατιωτική βοήθεια που παρέχει σε ακραίους μαχητές της Τζιχάντ στη Συρία. Η στενή σχέση με την Ουάσιγκτον είχε διαρραγεί ήδη από την εποχή της κρίσης με το Ισραήλ και ολοκληρώνεται τώρα, αφαιρώντας ουσιαστικά από τις Ηνωμένες Πολιτείες την ισχύ των δύο περιφερειακών της συμμάχων, της Αιγύπτου και της Τουρκίας. Δύο χώρες, οι οποίες στο προσεχές διάστημα είναι υποχρεωμένες να στρέψουν την προσοχή τους στις εσωτερικές τους εξελίξεις, αδυνατώντας πλέον να παίξουν οποιονδήποτε ρόλο στα τεκταινόμενα στην ευρύτερη περιοχή τους.
Τι σημαίνουν λοιπόν όλα αυτά για εμάς; Πρώτον, ότι η εσωτερική αναταραχή στην Τουρκία, παρ’ όλα όσα πιστεύουν ορισμένοι ανεγκέφαλοι υπερπατριώτες, δεν μας συμφέρει, διότι θα ήταν πολύ καλύτερα να έχουμε δίπλα μας μια χώρα σε σταθερή ευρωπαϊκή πορεία, παρά παραδομένη στη δίνη ενός ανεξέλεγκτου ισλαμισμού ή μιας επιστροφής σε ένα τριτοκοσμικό στρατιωτικό καθεστώς. (Και υπό την έννοια αυτή θα πρέπει να επισημανθεί ότι κατά τη δεκαετία Ερντογάν αποφεύχθηκε μια μείζων ελληνοτουρκική κρίση.) Και δεύτερον, ότι οι ανακατατάξεις στην περιοχή μας ανοίγουν και πάλι την προοπτική να παίξει η Ελλάδα έναν καίριο σταθεροποιητικό ρόλο. Μόνον που για να συμβεί αυτό είναι ευνόητο ότι θα πρέπει να ξεπερασθεί η παρούσα βαθύτατη οικονομική κρίση. Και αυτό θα πρέπει να το κατανοήσουμε όχι μόνον εμείς αλλά και οι ευρωπαίοι εταίροι μας. Διότι είναι και προς το δικό τους συμφέρον μια ισχυρή Ελλάδα σε μια ταραγμένη περιοχή, όπου έχουν καταρρεύσει οι σταθερές του παρελθόντος.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ