Ο χώρος της Παιδείας ήταν πάντα στην Ελλάδα πεδίο πολιτικής και κομματικής διαμάχης. Από την εποχή της σύγκρουσης για τη δημοτική ή την καθαρεύουσα, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, οι πολιτικές παρατάξεις δεν μπόρεσαν να βρουν ποτέ σημεία συμφωνίας και κοινής πολιτικής. Πάντα η μία παράταξη, ακόμα και ο επόμενος υπουργός του ιδίου κόμματος, κατάστρεφε ότι παραλάμβανε από τον προηγούμενο, με δραματικές συνέπειες για την ίδια την Παιδεία και τους μαθητές. Ειδικά στα μεταπολιτευτικά χρόνια έχουμε το παράδοξο, όποιος καταλάμβανε το θώκο του υπουργού Παιδείας να θέλει να περάσει το δικό του σύστημα εισαγωγής στα Πανεπιστήμια.
Σήμερα η χώρα προσπαθεί να εξέλθει από τη χειρότερη οικονομική κρίση μετά τον πόλεμο. Η ανεργία έχει φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη, με θλιβερό προβάδισμα αυτή των νέων. Τα πανεπιστήμια παράγουν φουρνιές ανέργων νέων οι οποίοι προστίθενται σε αυτούς των προηγούμενων χρόνων χωρίς καμία ελπίδα να βρουν εργασία.Οσοι μπορούν, φεύγουν στο εξωτερικό. Οι υπόλοιποι προσπαθούν να βρουν να κάνουν κάποια μεροκάματα, συνήθως σε εργασίες που δεν έχουν σχέση με αυτό που σπούδασαν.
Είναι η στιγμή που κάτι πρέπει να αλλάξει στην ελληνική Παιδεία. Οχι όμως όπως γινόταν στο παρελθόν. Πρέπει να καταλάβουν οι πολιτικές παρατάξεις ότι η έξοδος της χώρας από την κρίση θα στηριχθεί και στην αλλαγή νοοτροπίας στο χώρο της Παιδείας.
Επιβάλλεται άμεσα να συνεννοηθούν, να δουν τα μεγάλα προβλήματα που υπάρχουν και να βάλουν τις βάσεις για μια μεταρρύθμιση η οποία θα έχει συγκεκριμένους στόχους και θα εξελιχθεί μακροχρόνια, χωρίς δομικές παρεμβάσεις, μικροκομματικού χαρακτήρα.
Ας καταλάβουν όλοι ότι οι πειραματισμοί πρέπει να σταματήσουν. Με την επανάσταση που συντελείται καθημερινά στην τεχνολογία, τα πάντα αλλάζουν με ασύλληπτη ταχύτητα. Οι χώρες που πήγαν μπροστά, είχαν ως βάση το εκπαιδευτικό τους σύστημα. Εφτασε πλέον ο καιρός, κάτι αντίστοιχο να γίνει και στην Ελλάδα. Αλλά για να πετύχει, αυτή τη φορά με τη συναίνεση όλων.
ΤΟ ΒΗΜΑ
