Ερχεται για τον διευθυντή η ώρα να βαθμολογήσει τους υφιστάμενους. Είναι άτυχος γιατί είναι όλοι τους άχρηστοι. Δυστυχώς δεν μπορεί να τους βαθμολογήσει όλους ως τέτοιους. Στον αντίποδα. Ενας άλλος διευθυντής έχει τμήμα που πετάει: όλοι οι υπάλληλοι είναι φιλότιμοι, αποτελεσματικοί, ταχύτατοι, ευγενείς, με τυπικά προσόντα. Τα έχουν όλα. Κι όμως, ορισμένοι θα βαθμολογηθούν με άριστα και άλλοι θα εμφανιστούν ως τεμπελχανάδες κι άξεστοι.
Ο νέος τρόπος αξιολόγησης στο Δημόσιο είναι επισφαλής.Toνομοσχέδιο που καταθέτει το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης εισάγεται ποσόστωση στον αριθμό των εργαζομένων που θα παίρνουν «άριστα». Αυτό από μόνο του δεν στέκει. Τι θα λέγαμε αν εφαρμοζόταν το ίδιο για μια σχολική τάξη, να ήταν υποχρεωμένος ο καθηγητής να βάλει άριστα μόνο στο ένα τέταρτο των μαθητών. Εξ ορισμού θα γίνουν λάθη και αδικίες.
Με τις νέες ρυθμίσεις μόνο το 25% των υπαλλήλων κάθε διεύθυνσης θα μπορεί να συγκεντρώνει τη μέγιστη βαθμολογία. Μεσαία βαθμολογία θα μπορεί να λαμβάνει το 60% των δημοσίων υπαλλήλων, ενώ ως πάτος θα κρίνεται το 15% των εργαζόμενων. Με βάση αυτά τα ποσοστά μπορούμε να πούμε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει ελαφρώς παλαβώσει. Δεν μπορεί να είναι ίδια τα ποσοστά καλών και κακών υπαλλήλων για όλες της διευθύνσεις του Δημοσίου.
Η πραγματικότητα ανατρέπει τις εντυπώσεις. Θα ήταν παλαβός ο Μητσοτάκης εάν εφάρμοζε αυτό το σύστημα αντί άλλου, δίκαιου και λειτουργικού. Αυτό όμως που γίνεται σήμερα είναι ακόμη πιο παλαβό. Ολοι κρίνονται άριστοι. Ολοι υπέροχοι, αποδοτικοί στα μάτια των διευθυντών τους. Γιατί στα μάτια των πολιτών πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι φαίνονται αργοί, απρόθυμοι, ακατάλληλοι για το πόστο τους.
Το νέο σύστημα δεν γίνεται για τα μάτια του κόσμου (όπου «κόσμος» εννοείται η τρόικα). Η αξιολόγηση θα είναι καθοριστική επειδή οι υπάλληλοι με τις χαμηλότερες βαθμολογίες θα έχουν αυξημένες πιθανότητες να τεθούν σε διαθεσιμότητα ή απομακρυνθούν για πάντα από τη θέση τους. Δεν αστειεύεται ο Κυριάκος. Δεν παίρνει όμως και τη μεγάλη απόφαση. Να προτείνει άρση της μονιμότητας.
Δυο παράγοντες εμποδίζουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην κατάθεση μιας τέτοιας πρότασης. Θα επωμιζόταν μόνος του ένα μεγάλο μεταρρυθμιστικό βάρος. Μπορεί να δηλώνει ότι δεν τον ενδιαφέρει το προσωπικό του μέλλον στην πολιτική αλλά τα πράγματα είναι πιο άγρια. Θα έπρεπε να μετοικήσει σε άλλο πλανήτη. Ο δεύτερος παράγοντας είναι ουσιαστικός. Η άρση της μονιμότητας θα γινόταν ένα ακόμη πεδίο εκδίκησης και ρουσφετιού. Ετσι λειτουργούν οι Ελληνες, σε όλες της βαθμίδες της εξουσίας. Δεν μπορούν να βάλουν το δημόσιο συμφέρον πάνω από τα προσωπικά κίνητρα. Γι αυτό και ο δρόμος της μεταρρύθμισης θα είναι πιο μακρύς από την πολιτική σταδιοδρομία ενός νεότατου υπουργού.
