Επί μια εβδομάδα η κοινή γνώμη παρακολουθούσε μια σκιαμαχία για την επιβολή του εισιτηρίου των 25 ευρώ στα νοσoκομεία. Δηλώσεις επί δηλώσεων, αντιπαραθέσεις, διαφωνίες στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Κι όλα αυτά γιατί;

Όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, γιατί υπάρχει έλλειμμα κοινής λογικής και διάθεση συνεργασίας και συντονισμού των αρμοδίων παραγόντων.

Χρειάστηκε να συναντηθούν ο πρωθυπουργός και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης για να συμφωνήσουν σε μια ρύθμιση, που ούτε πολιτικό κόστος έχει για την κυβέρνηση, αλλά κυρίως δεν επιβαρύνει όσους συμπολίτες μας αδυνατούν στις σημερινές συνθήκες να πληρώσουν ακόμα και αυτή το συμβολικό ποσόν ,που κρίνεται απαραίτητο για να διασφαλιστεί η λειτουργία των νοσοκομείων.

Γιατί όσο αυτονόητο είναι ότι δεν μπορεί κανείς να παίζει με την υγεία, με τις ανάγκες των πολιτών, άλλο τόσο αυτονόητο θα έπρεπε να είναι ότι στις σημερινές δύσκολες οικονομικές συνθήκες πρέπει να εξευρεθούν οι πόροι που χρειάζονται για να μπορούν τα νοσοκομεία να ανταποκρίνονται στο ρόλο τους.

Οι αχαλίνωτες δαπάνες των χρόνων της ευμάρειας, το πάρτι με τα φάρμακα και τις προμήθειες είναι προφανές ότι δεν μπορούσε να συνεχιστεί. Ούτε βέβαια θα μπορούσε να είναι αποδεκτή μια υποβάθμιση των υπηρεσιών υγείας,εν ονόματι της οικονομικής δυσπραγίας του κράτους.Η λύση που τελικά επιλέχθηκε, με την μικρή επιβάρυνση στα τσιγάρα, ήταν και σωστή, αφού επιβαρύνει ελάχιστα τους πολίτες και ελπίζουμε αποδοτική.

Αποδεικνύει ακόμα ότι όταν υπάρχει πολιτική βούληση και διάθεση συνεργασίας ,ακόμα και τα πιο δύσκολα προβλήματα μπορεί να βρουν ικανοποιητικές λύσεις. Κι αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα της κυβέρνησης καταρχήν αλλά και του κρατικού μηχανισμού γενικότερα.

Απουσιάζει η απλή λογική,δεν υπάρχει διάθεση συνεννόησης και συνεργασίας. Ο κάθε υπουργός, ο κάθε αρμόδιος, θεωρεί φέουδο την υπηρεσία της οποίας προΐσταται και αδιαφορεί για τις επιπτώσεις των ενεργειών και αποφάσεων του στο κοινωνικό σύνολο.

Ο πολίτης αντιμετωπίζεται περίπου ως υποζύγιο που μπορεί να υπομένει αδιαμαρτύρητα τα πάντα, επειδή αρμόδιοι και αναρμόδιοι καταφεύγουν σε εύκολες και πρόχειρες λύσεις, χωρίς δεύτερη σκέψη.

Αν δεν απαλλαγούμε όμως από αυτή τη λογική, από αυτές τις νοοτροπίες, όσες θυσίες και να κάνουμε, ακόμα κι αν ξεπεράσουμε την κρίση, δεν θα καταφέρουμε ποτέ να γίνουμε ευνομούμενο κράτος που σέβεται τους πολίτες τους και τα χρήματα τους.

ΤΟ ΒΗΜΑ