Ελπίζω σε τεχνολογικές εξελίξεις σαν αυτή που έφερε το Spotify. Ακόμη και ως αυτόνομος παραγωγός, χαίρομαι που υπάρχει μια πλατφόρμα για να υπάρχει έστω ένα μικρό έσοδο. Εννοείται πως θα στηρίξω αυτά τα μέσα. Tι θα στηρίξω; Tο Pirate Bay; Οσον αφορά τη διαφημιστική χρήση της «Λόλας», ήταν ένα τραγούδι που είχε βγει καιρό πριν. Αν επρόκειτο για ένα καινούργιο τραγούδι, θα δίσταζα, δεν θα ήθελα να φτάσει έτσι στα αφτιά αυτών που με στηρίζουν χρόνια.

Το ρίσκο που κρύβεται σε αυτό που λέμε «σουξέ» είναι να σε ταυτίσει κάποιος με ένα τραγούδι, ένα ρεφρέν και να μείνει το συνολικό σου έργο στην αφάνεια. Και είναι η εποχή μας λίγο της ευκολίας, δύσκολα μπαίνει κάποιος στον κόπο να ψάξει λίγο παραπάνω. Πάντως, πρόσφατα, εκεί που περίμενα έναν φίλο κάπου στο Παγκράτι, πέρασε δίπλα μου μια κυρία με δύο κοριτσάκια τραγουδώντας τους τη «Λόλα». Πολύ τρυφερό στιγμιότυπο! Σκέφτηκα ότι δεν ξέρουμε ποτέ ποια είναι η τύχη των τραγουδιών μας ούτε μπορούμε να προβλέψουμε πώς μπορεί να ταξιδέψει μια μελωδία.

Προσπαθώ να αποβάλλω τις εμμονές και τα πάθη μου και να δημιουργώ πλουραλισμό στη σκέψη μου. Βοηθάει επίσης ένα είδος εκλεκτισμού, όχι με την έννοια του σνομπισμού, αλλά με τη λογική μιας στοχευμένης δραστηριότητας. Του να ακούσω, δηλαδή, δυο γνώμες που σέβομαι, να δω μια καλή ταινία, να μαγειρέψω ένα ωραίο φαγητό, να ντυθώ με γούστο. Αυτό είναι τέχνη, η λίγη αγάπη παραπάνω προς κάθε έκφανση της ζωής.

Η μοναξιά δεν μου αρέσει, με φοβίζει. Είμαι οπαδός της άποψης «καλύτερα με τον λάθος άνθρωπο, παρά μόνος». Πολλοί με βρίζουν για αυτό, μου λένε ότι είναι άνανδρο, ότι δεν δείχνει σεβασμό προς τον εαυτό μου. Τι να κάνω; Πιστεύω στη δύναμη του «μαζί», στα ζευγάρια, στην οικογένεια, στις παρέες.

Το θέατρο τα τελευταία χρόνια το αγαπώ πάρα πολύ, βλέπω πολλές παραστάσεις κάθε σεζόν. Ο θεατρικός χώρος με εμπνέει: ο θίασος, η εργατικότητα των ηθοποιών. Η συνεργασία μου με τον Γιάννη Μπέζο στον «Φιλάργυρο» του Εθνικού μού έχει δώσει πολλή ενέργεια και όρεξη να δουλέψω σκληρά. Οταν γράφεις μουσική για μια παράσταση, πρέπει να προσαρμοστείς στο κείμενο, στην πλοκή του έργου, στο όραμα του σκηνοθέτη – δεν μπορείς να κάνεις ό,τι σου κατεβαίνει στο κεφάλι. Το είχα ανάγκη αυτή την εποχή στη ζωή μου κάποιος να μου δώσει, τρόπον τινά, καθοδήγηση. Καμιά φορά οι περιορισμοί δημιουργούν στη δουλειά μας έναν ξεκάθαρο στυλιστικό χαρακτήρα (με την καλή έννοια) που μπορεί να την κάνει και πιο ιδιαίτερη.

*Δημοσιεύθηκε στο τεύχος Ιανουαρίου 2014