Ο Τιμ Κράουτς είναι ένας ακομπλεξάριστος συγγραφέας, σκηνοθέτης και ηθοποιός που έρχεται για δεύτερη φορά στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στις σκηνή του Bios, παρουσιάζοντάς τον μονόλογό του «I, Malvolio» στις 27 και 28 Απριλίου. Το αγαπημένο παιδί του φεστιβάλ Εδιμβούργου αποδείχθηκε φέτος και αγαπημένο παιδί των ελλήνων σκηνοθετών, αφού έργα του προτιμήθηκαν και ανέβηκαν στις εγχώριες σκηνές, όχι πάντα με την αναμενόμενη ευστοχία και ευρηματικότητα.
Ο ίδιος πάντως, μοιάζει να συγχωρεί και όσους ανεβάζουν έργα του χωρίς να ξέρουν τί ακριβώς θέλουν να πουν, αλλά και εκείνους που στάζουν το δηλητήριό τους πάνω στις δικές του παραστάσεις: «”Πρόκειται για μια πομπώδη, ναρκισσιστική, ψευτοδιαννοούμενη παράσταση. Κάποιοι άνθρωποι θα κάνουν τα πάντα προκειμένου να αποφύγουν να γράψουν ένα πραγματικό έργο, πιθανότατα επειδή δεν είναι σίγουροι ότι μπορούν”: αυτό είχε γράψει ένας σεβάσμιος κριτικός των Times για την παράστασή μου, An Oak Tree. Ενθουσιάστηκα τόσο με αυτήν την κριτική, που ζήτησα να την αναρτήσουν έξω απ’ το θέατρο για να τη διαβάζει ο κόσμος. Η τέχνη είναι καθαρά υποκειμενική και προκαλεί υποκειμενικές αντιδράσεις. Δεν υπάρχει πιο βαρετό πράγμα από το να κάνεις θέατρο για όλους».
Με το «I, Malvolio» δίνει στον παρεξηγημένο ήρωα του Σαίξπηρ από τη Δωδέκατη Νύχτα, τον ρόλο πρωταγωνιστή που του ανήκει. Ο καταπιεσμένος υπηρέτης, ένας άνδρας κατάφορα αδικημένος, διεκδικεί τη χαμένη του αξιοπρέπεια μέσα από ένα σύμπαν χονδροειδών αστείων και ατέλειωτου πειράγματος. Όσοι επίδοξοι θεατές φοβούνται ότι ο παιχνιδιάρης Τιμ μπορεί ανά πάσα στιγμή να τους σηκώσει στη σκηνή μετατρέποντας τον μονόλογο σε διάλογο, μπορούν να χαλαρώσουν: «τα τελευταία χρόνια ο όρος interactive κρέμεται σα βαρύ φορτίο από το λαιμό του θεάτρου. Έχει καταντήσει να σημαίνει πολλά πράγματα: μία παράσταση που αναγκάζει τον θεατή να ξεφτιλίζεται επί σκηνής, ή επιτρέπει στους ηθοποιούς να κάνουν το κοινό να νιώθει τρομερά άβολα με ερωτήσεις του τύπου “θα πήγαινες με την αδερφή σου;”. Για μένα, διαδραστικό είναι το θέατρο που επιτρέπει στο θεατή να νιώσει ελεύθερος και άνετος μέσα σ’ αυτό. Σα να βλέπεις τηλεόραση στο σπίτι σου, χωρίς να σκέφτεσαι ούτε δευτερόλεπτο ότι θέλεις να αλλάξεις κανάλι».
Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις των απροσάρμοστων θεατών: «σε μία παράστασή μου, κάποιος άρχισε να διαβάζει δυνατά ένα βιβλίο, χαζογελώντας σε διάφορα σημεία. Όταν βαρέθηκε, έφτιαχνε καραβάκια και σαϊτες με σελίδες του προγράμματος. Λίγο πριν από το τέλος, σηκώθηκε και κατευθύνθηκε προς την έξοδο μουρμουρίζοντας ένα τραγούδι. Και για φινάλε, μας κοίταξε, είπε κάτι απαξιωτικό κι έφυγε. Αυτή ήταν ίσως η πιο αλλαζονική αντιμετώπιση που έχω βιώσει ποτέ, από κάποιον που επειδή αρνήθηκε να ανοιχτεί στο έργο θεώρησε σωστό να μην αφήσει κανέναν να το παρακολουθήσει. Είναι σαν αυτούς τους εκνευριστικούς τύπους που μασάνε με εκκωφαντικό τρόπο πατατάκια στο σινεμά και για κάποιον ανεξήγητο λόγο κανένας δεν τους λέει να σκάσουν».
Εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου, κι ενώ πολλοί συνάδελφοί του έχουν δηλώσει ότι πρόκειται για ένα ανώφελο πάρτυ εκατομμυρίων, να τί θα πρότεινε ο ίδιος, ως ιδανική τελετή έναρξης: «να καθίσουμε στην απόλυτη σιωπή επί μία ώρα, αναπνέοντας αργά και σκεπτόμενοι τα άτομα που αγαπάμε. Αμέσως μετά, σε απευθείας σύνδεση μέσα από γιγαντοοθόνες, θα παρακολουθούσαμε όλα τα ξένα στρατεύματα να αποσύρονται από το Ιράκ και το Αφγανιστάν και θα στέλναμε τα χρήματα που ξοδέψαμε σε αυτούς τους πολέμους στους κατοίκους αυτών των χωρών. Μόνο τότε η γιορτή θα είχε νόημα».
Η παράσταση του Τιμ Κράουτς «I, Malvolio» φιλοξενείται στο Bios στις 27 και 28 Απριλίου σε συνεργασία με το Βρετανικό Συμβούλιο. Πειραιώς 84, τηλ: 210.3425.335
