Είναι της μόδας να κυκλοφορεί κανείς με ένα πακέτο μακαρόνια. Που ξέρεις, όλο και κάποια οργάνωση θα πεταχτεί από τη γωνία ζητώντας τη συμβολή των «απλών ανθρώπων» στη συγκέντρωση τροφίμων. Αναρίθμητες ομάδες συγκεντρώνουν ξηρά τροφή και φάρμακα για τους άπορους. Πρόσκοποι πάνε σε γέροντες, τοπικοί άρχοντες γεμίζουν καλάθια, μη κυβερνητικές οργανώσεις στήνουν τέντες για να προστατεύσουν τόνους φαγώσιμα. Φέτος ένας λόγος παραπάνω: αυξήθηκαν οι άστεγοι, πολλαπλασιάστηκαν οι φτωχοί, οπότε ακούγονται πανταχόθεν γλαφυρά μηνύματα όπως «η κρίση δεν αγγίζει την ψυχή», «ήρθε η στιγμή για αληθινή αλληλεγγύη». Από όλη αυτήν την κινητοποίηση δεν μας απασχολεί το αίσθημα ικανοποίησης του δωρητή. Δεν μας απασχολεί το φούσκωμα της καρδιάς από την ιδέα της ευεργεσίας. Αν κάποιος κάνει καλές πράξεις έχει κάθε δικαίωμα να γίνεται ευτυχής από τη γενναιοδωρία του. Το ερώτημα είναι αν τέτοιες κινήσεις έχουν μακρινό χρονικό ορίζοντα.

Η πιο χαρακτηριστική πρωτοβουλία φέτος αφορά την ανύψωση ενός δέντρου από κουτάκια γάλακτος. Η ιδέα προέκυψε όταν ένα παιδάκι μεταναστών είπε σε γιατρούς ότι θέλει από τον Αη Βασίλη ένα ποτήρι γάλα. Είναι μια ευχή που πονάει ακόμη και τον πιο άκαρδο, είναι η επιθυμία που περιγράφει άψογα την αποτυχία του δυτικού κόσμου στη μοιρασιά των αγαθών. Οι γιατροί αποφάσισαν λοιπόν να μαζέψουν γάλα για παιδάκια που ζουν σε τέτοια απόλυτη φτώχια. Επέλεξαν δηλαδή τη φιλανθρωπία, η οποία παρηγορεί, ανακουφίζει αλλά δεν λύνει το πρόβλημα. Θα τελειώσουν οι γιορτές και το προαναφερθέν παιδάκι θα προσπαθεί να επαναφέρει στη μνήμη του τη γεύση που απήλαυσε. Οταν θα έχουν τελειώσει τα δώρα ή θα έχουν βαρεθεί οι εθελοντές, οι άποροι γονείς δεν θα μπορούν να αγοράζουν συστηματικά τα αναγκαία τρόφιμα. Ενα λίτρο φρέσκο γάλα κοστίζει από 1 ευρώ ως 1,80. Στο καθεστώς του ντεμέκ φιλελευθερισμού στον οποίο καλούμαστε να επιβιώσουμε το γάλα υπόκειται σε ανελέητες φορολογήσεις μέχρι να φτάσει στο ράφι. Κατόπιν υπάρχει ένα πλέγμα συμφερόντων που δεν επιτρέπουν να πέσει η τιμή: η παστερίωση ολίγων ημερών κωλύει την εισαγωγή από ξένους παραγωγούς, οι ντόπιοι υπογραμμίζουν ότι αν ανοίξει η αγορά θα αυξηθεί η ανεργία στον κλάδο των γαλακτοκομικών. Εν ολίγοις μια σειρά από πολιτικές επιλογές στερούν από τη βασική διατροφή από το παιδάκι.

Αφού πιαστήκαμε από το γάλα, θα συνεχίσουμε με το ίδιο παράδειγμα για να υπογραμμίσουμε την ανάγκη οργανωμένων πράξεων. Το υπουργείο Παιδείας διερευνά τη δυνατότητα να δίνει συσσίτιο στα παιδιά που πάνε πεινασμένα στο σχολείο. Η λύση θα είναι συστηματική και μακροπρόθεσμη. Επιπλέον θα έλθει από τους αρμόδιους της πρόνοιας, δηλαδή από το κράτος. Η φιλευσπλαχνία δεν μπορεί και δεν πρέπει να υποκαταστήσει τις δομές μιας οργανωμένης κοινωνίας. Οι ανάγκες των κατοίκων αυτής της χώρας αλλάζουν και αυτές οι νέες ανάγκες πρέπει να ικανοποιηθούν με προγράμματα, όχι ανάλογα με τα κέφια των περαστικών.