Αν η τραγωδία στους Δίδυμους Πύργους ήταν η είδηση της περασμένης δεκαετίας, ο θάνατος του Μπιν Λάντεν θα μπορούσε να θεωρηθεί η είδηση της χρονιάς. Θα ήταν, αν δεν υπήρχε πρόσφατα μια ακόμη τραγωδία, εκείνη της Ιαπωνίας, με χιλιάδες (επίσης) νεκρούς και αγνοούμενους. Μια καταστροφή που μόλις ξεκίνησε και θα πλήττει γενιές ανθρώπων στο μέλλον.

Οχι ότι ο Μπιν Λάντεν κράτησε λίγο. Κοντά 20 χρόνια έφτασε η δράση του. Τα μισά από αυτά ζούμε διαφορετικά: με άλλους κανονισμούς ασφαλείας στις διεθνείς μετακινήσεις μας, με το αξίωμα «ύποπτος μέχρι αποδείξεως του εναντίου» να συνοδεύει υγρά στις αποσκευές, μελαχρινούς με γενειάδα, εκατομμύρια πιστούς μιας θρησκείας. Πολλοί ταλαιπωρήθηκαν, κάποιοι έχασαν την αξιοπρέπεια, ακόμη και τη ζωή τους, λίγοι πλούτισαν…

Με τον καιρό, η τρομο-υστερία κόπασε, ίσως σήμερα να μας φαίνεται υπερβολική, πιο ύποπτη και πιο συζητήσιμη από ποτέ. Είναι σαφώς πιο εύκολο να αναρωτιέσαι και να φιλοσοφείς εφόσον, για οποιονδήποτε λόγο, νιώθεις ότι εσύ και η οικογένειά σου δεν απειλούνται. Αν όμως είχες ανθρώπους δικούς σου θύματα (ή παραλίγο θύματα) στη Νέα Υόρκη το 2001 ή στη Μαδρίτη το 2004, αν τα παιδιά σου ήταν εν δυνάμει στόχος ενόπλων, τότε θα είχες ανακουφιστεί, ενδεχομένως θα είχες βγει στους δρόμους να πανηγυρίζεις, όπως έκαναν χιλιάδες Αμερικανοί.

Από την άλλη, είναι τουλάχιστον «αμερικανιά» να πούμε ότι ο κόσμος από σήμερα έγινε πιο ασφαλής. Ο θάνατος του Μπιν Λάντεν δεν είναι απλό πράγμα, δεν έχει μόνο «συμβολική» σημασία, όπως κάποιοι έσπευσαν να κρίνουν. Εχει το βάρος του και είναι πολύ μεγάλο – ανάλογο της δράσης και της επιρροής του.

Ωστόσο, η τρομοκρατία ζει και, σε ορισμένες περιοχές του πλανήτη, βασιλεύει. Όπως και οι νοοτροπίες και οι πολιτικές που την εξέθρεψαν.

Το καθήκον των ΗΠΑ και της Δύσης δεν τελείωσε τα ξημερώματα στο Πακιστάν. Το αντίθετο. Αν θέλουν να κερδίσουν κάτι από τη χαμένη (για πολλούς λόγους) δεκαετία, οφείλουν να ξαναδούν αλλιώς το έργο. Και να κάνουν τον θάνατο του υπ’ αριθμόν 1 καταζητούμενου στον πλανήτη, σύμβολο για μια άλλη προσέγγιση με τον αναπτυσσόμενο κόσμο.

Το επόμενο διάγγελμα του Ομπάμα θα πρέπει να ανακοινώνει την οριστική αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων από το Αφγανιστάν. Καλύτερη συγκυρία από αυτή δύσκολα θα βρει. Αρκετά ως εδώ. Ο καθένας σπίτι του τώρα, να μετρηθούμε, να δούμε τι αφήσαμε πίσω, κυρίως τι είναι μπροστά.

Οτιδήποτε άλλο θα ήταν ένα τεράστιο λάθος. Που θα έδινε στην Αλ Κάιντα αυτό που οριακά κράτησε (αν κράτησε…) η Δύση: το πολιτικό, στρατιωτικό μα κυρίως ηθικό άλλοθι για να επεκτείνει την επιρροή της και να συνεχίσει τη δράση της.