Παρ΄ όλες τις προτροπές των μεγαλυτέρων και παρά τις εκστασιαστικές περιγραφές των μέσων ενημέρωσης, η περίφημη «κοινωνική εξέγερση των νέων» μάλλον δεν ήλθε στο ραντεβού. Οι διαδηλώσεις ουδέποτε ξεπέρασαν τις 7.000 ή 8.000 διαδηλωτές, συνήθως κινούνται μεταξύ 2.000 και 3.000… Από άποψη μαζικότητας, τουλάχιστον, η «κοινωνική εξέγερση» θυμίζει περισσότερο Λεβαδειακός- Εργοτέλης.
Υπάρχουν πολλά σχολεία που ουσιαστικά δεν λειτουργούν, σωστό. Να υπενθυμίσω απλώς ότι οι καταλήψεις αποτελούν σχεδόν ενδημικό φαινόμενο και δεν περιμένουν καμία δολοφονία 16χρονου για να εκδηλωθούν: εκατό σχολεία σε ολόκληρη τη χώρα τελούσαν υπό κατάληψη σχεδόν από την αρχή της σχολικής χρονιάς.
Υπάρχουν επίσης αναρίθμητες καταστροφές, σωστό και αυτό. Καταστροφές πολύ μεγαλύτερες από τις διαδηλώσεις που τις προκάλεσαν. Πεντακόσια, εξακόσια, χίλια άτομα έχουν καταφέρει κυριολεκτικά να διαλύσουν το κέντρο και τη ζωή της Αθήνας. Η χώρα συνολικά ζει εδώ και δεκαπέντε ημέρες ένα έλλειμμα αστυνόμευσης, το οποίο αποτελεί την καλύτερη πιστοποίηση του ελλείμματος διακυβέρνησης.
Υπάρχουν, τέλος, μερικές χιλιάδες παιδιά που, ακόμη κι αν δεν εξεγείρονται, αισθάνονται οργή και θυμό για τη δολοφονία ενός συνομηλίκου τους. Δεν είναι αμελητέα συναισθήματα. Ούτε δικαιούται κανείς να τα προσπεράσει. Είναι όμως ευθύνη των γονιών και των δασκάλων να λειτουργήσουν κατευναστικά, να συζητήσουν, να ακούσουν, να ερμηνεύσουν, να μην αφήσουν τα παιδιά να παρασυρθούν από τη βία της απελπισίας και από τους εμποράκους της «εξέγερσης». Ενα πράγμα είναι βέβαιο: η παράταση της έντασης δεν εξυπηρετεί κανέναν, κυρίως δεν εξυπηρετεί τη χώρα. Το κοινωνικό και οικονομικό κόστος που καταβάλλει η ελληνική κοινωνία δεν μετριέται με καμία προσωπική φιλοδοξία, με καμία κομματική σκοπιμότητα και με καμία πολιτική ιδιοτέλεια. Κανένας Καραμανλής και κανένας Αλαβάνος δεν μπορούν να το σηκώσουν. Ευτυχώς, έρχονται Χριστούγεννα. Θέλω να ελπίζω ότι τίποτε δεν αντιστέκεται στα Χριστούγεννα, ούτε καν η βλακεία. Σε ημέρες εορταστικές και σε στιγμές οικογενειακές, ο κατευνασμός προκύπτει σχεδόν εκ των πραγμάτων. Αλλά το πρόβλημα δεν λύνεται.
Γι΄ αυτό ίσως είναι η μεγάλη ευκαιρία να βρεθούν γονείς και παιδιά, να βάλουν κάτω τις απορίες τους και τις ψυχές τους. Και είναι σίγουρα η ευκαιρία να εξηγήσουν οι γονείς στα παιδιά ότι η κοινωνία μας χρειάζεται ασφαλώς να γίνει καλύτερη και πως είναι στο χέρι τους να το πετύχουν, αλλά ότι αν τη διαλύσουμε θα το πληρώσουμε όλοι. Διότι έξω από αυτή τη δημοκρατική κοινωνία, με τα λάθη και τις ατέλειές της, υπάρχει μόνο η Κόλαση.
