Αντόνιο Μπαντέρας

Ο ανδαλουσιανός λύκος

«Ζορό, φίλε μου, δείχνεις καλύτερα από ποτέ!». Ο μαύρος ιππότης του τέλους της χιλιετίας γεννήθηκε στη Μάλαγα της Ανδαλουσίας και όταν αντικρίζει το είδωλό του στον καθρέφτη ξέρει να αυτοσαρκάζεται. Ενας chulo (= ο μάτσο μάγκας στην ισπανική γλώσσα) με τα όλα του, ο Αντόνιο Μπαντέρας στέφεται 36ος Ζορό (σύμφωνα τουλάχιστον με τους υπολογισμούς του ιδίου) της Εβδομης Τέχνης. Στριμωξίδι στα γυρίσματα της ταινίας στο Μεξικό·όλες έτρεξαν να θαυμάσουν τις ιβηρικές χάρες του. Ο Σπίλμπεργκ στον ρόλο του δαιμόνιου παραγωγού τρίβει τα χέρια του. Μπορεί το προηγούμενο πείραμα (το 1993, με τον Αντι Γκαρσία πρωταγωνιστή) να έφερε στο box office λιγοστά εκατομμύρια δολάρια, το φετινό όμως έχει ήδη σταματήσει την κυκλοφορία στους δρόμους του Λος Αντζελες. Γιατί ο Τόνιο με τα «σπαστά» αγγλικά ­ ό,τι και αν κάνει είναι δύνατον να αποβάλει το βαρύ και ασήκωτο acento της πατρίδας του ­ είναι ο πρώτος Ισπανός μεγα-στάρ! Το εξομολογείται ο ίδιος στο γαλλικό «Premiere» χωρίς καν ένα αμήχανο σήκωμα των ώμων: «Είμαι ο μοναδικός ισπανός ηθοποιός που κατάφερε να επιτύχει στο Χόλιγουντ». Υ tiene razon! (= και έχει δίκιο!) θα συμφωνήσουν οι συμπατριώτες του. Χρόνια με δεντρολίβανο

Αλλά, ας πάρουμε το παραμύθι από την αρχή. Ο Χοσέ Αντόνιο Ντομίνγκες Βαντέρας γεννήθηκε στις 10 Αυγούστου 1960 σε ένα λουλουδιστό δρόμο της Μάλαγα. Από αυτούς που μοσχομυρίζουν romero (=δεντρολίβανο), το αγαπημένο «ματζούνι» κάθε ανδαλουσιανής νοικοκυράς, που μέσα στην κατσαρόλα δεν μαγειρεύει φαγητό, αλλά φαντασία. Ο πατέρας του, αστυνομικός, η μητέρα του δασκάλα, το σπίτι απέχει λίγη μόνο ώρα από την αμμουδιά της Costa del Sol. Ο μικρός Τόνιο με τα μεγάλα αμυγδαλωτά μάτια είχε από πολύ νωρίς μανία με το θέατρο. Στα 14 χρόνια του, είχε ήδη αρχίσει να δίνει τις πρώτες υπάιθριες παραστάσεις. Κυρίαρχο όμως εφηβικό όνειρό του είναι να γίνει άσος του (ισπανικού κατ’ αρχήν) ποδοσφαίρου. Ενας μάλλον σοβαρός τραυματισμός στο αριστερό πόδι θα καταποντήσει τα όνειρα με τις ντρίμπλες και τα «τακουνάκια».

Στα γενέθλια των 15 χρόνων του, φθάνει στο σπίτι η είδηση ότι πεθαίνει ο Φράνκο, και η απελευθερωμένη Ιβηρική ζει μια πρωτόγνωρη έκρηξη ενέργειας και ταλέντου. Το ζεύγος Μπαντέρας βρίσκεται στα πρόθυρα νευρικής κρίσης όταν μαθαίινει αιφνιδίως ότι ο γιος τους το είχε πάρει τελικά απόφαση να γίνει… θεατρίνος. Σε λίγο, μπαίνει με το έτσι θέλω στη δραματική σχολή και δεν δέχεται καμία αντίρρηση από κανέναν! Το 1979, παίρνει το τρένο για τη Μαδρίτη. Είναι η χρονιά που θα δει στο σινεμά το «Hair» του Μίλος Φόρμαν (βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό), και το… μικρόβιο θα φωλιάσει για τα καλά μέσα του. Ο πρώτος καιρός είναι δύσκολος. Συνήθως, δεν υπάρχει δεκάρα στην τσέπη· δεν θα ξεχάσει ποτέ μια ημέρα που αναγκάσθηκε να περπατήσει έξι μίλια για να πάει σε μια οντισιόν, κοιτάζοντας κάθε τόσο κάτω από παρκαρισμένα αυτοκίνητα, μήπως και βρει καμιά πεσέτα για το εισιτήριο του λεωφορείου.

Η μεγάλη ευκαιρία θα έρθει στο πρόσωπο ενός θεοπάλαβου ισπανού σκηνοθέτη, με ελαφρώς κιτς εμμονές. Και το όνομα αυτού Πέδρο Αλμοδόβαρ. Εντοπίζει τον Μπαντέρας (βρισκόμαστε ήδη στο 1981) σε μια θεατρική παράσταση και αποφασίζει να χτυπήσει. «Τον είδα, τού έκανα ένα δοκιμαστικό και κατάλαβα αμέσως ότι θα γινόταν σταρ» θα πει αρκετά χρόνια αργότερα (όταν πλέον θα έχει αποκλεισθεί εντελώς το ενδεχόμενο λάθους). Το 1982, τον έχει ήδη παρασύρει μαζί του στο «Laberinto de Pasiones» («Λαβύρινθο του πάθους»), την έκτη κατά σειρά αλλοπρόσαλλη ταινία του, όπου παρελαύνουν ένα σωρό πανκ ρόκερς, τραβεστί και νυμφομανείς. Ακολουθεί to 1986 το αιμοσταγές «Ματαδόρ», και εν συνεχεία (1987) το «La ley del deseo» («Ο νόμος του πόθου») με τον Μπαντέρας να αυνανίζεται επί της οθόνης. Ο ώριμος πλέον Τόνιο δεν διστάζει να υποκύψει στις ομοφιλοφυλικές (μόνον τις κινηματογραφικές, εννοείται) φαντασιώσεις του σκηνοθέτη-μέντορά του. Το Χόλιγουντ οσμίζεται δολάρια

«Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα μια ομοφυλοφιλική σεξουαλική εμπειρία» θα διευκρινίσει για τυχόν παραξηγήσεις γύρω από τις ιδιαίτερες προτιμήσεις του. «Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι δεν θα έχω ποτέ καμία τέτοια στο μέλλον, γιατί δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να προβλέψω τι θα συμβεί αργότερα μέσα στο κεφάλι μου» (σσ.: η Μέλανι Γκρίφιθ, σενιόρα Μπαντέρας σήμερα, κάνει απλώς ότι δεν άκουσε!). Το 1988, ο Αλμοδόβαρ θα κόψει εισιτήρια ανά τον κόσμο πλέον με τις «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» και με τον Μπαντέρας πανταχού παρόντα, ενώ δύο χρόνια αργότερα το «! Atame!» («Δέσε με!) προκαλεί σάλο στις σκοτεινές αίθουσες. Ο πρωταγωνιστικός ρόλος, μια ακόμη φορά… εξωφρενικός. Αυτή τη φορά, ο 28χρονος Μπαντέρας υποδύεται ένα ψυχικά διαταραγμένο άτομο που απάγει μια πορνό σταρ. Ο ισπανικός κινηματογράφος έχει επιτέλους πάρει πίσω την εκδίκησή του και ο χαρισματικός αυτός chulo έχει εκτοξευθεί σε σταρ σχεδόν πρώτου μεγέθους.

«Ο Αντόνιο Μπαντέρας είναι ο ηθοποιός που κατάφερε να εκφράσει καλύτερα το όραμά μου για τους ανδρικούς ρόλους» ερμηνεύει την επιτυχία της «χημείας» τους ο ίδιος ο Αλμοδόβαρ. Οι χολιγουντιανοί παραγωγοί έχουν ήδη αρχίσει να οσμίζονται δολάρια! Αυτός ο Ισπανός με την περισσή τεστοστερόνη πρέπει να αλλάξει επειγόντως χερσόνησο· όπως και αν το κάνουμε, η Ιβηρική τού πέφτει πλέον πολύ λίγη. Η ίδια η Μαρία-Λουίζα Τσικόνε δηλώνει «Στο κρεβάτι με τη Μαντόνα» (ένα αυτοβιογραφικό ντοκυμαντέρ γεμάτο με ερωτικά της παραληρήματα) διατεθειμένη να «δοκιμάσει» αυτό το τόσο γήινο αρσενικό (δυστυχώς, το μόνο που θα καταφέρει είναι να τον έχει δίπλα της ως Τσε Γκεβάρα στην κινηματογραφική «Εβίτα» το 1996). Η Σάρον Στόουν, μια άλλη «ειδήμων», αποφαίνεται ότι πρόκειται για τον πιο σέξι άνδρα του πλανήτη.

Βέβαια, ο διεθνής Τύπος δεν είναι και τόσο καλοπροαίρετος με τον νεοαφιχθέντα Βαλεντίνο. Και δεν είναι λίγες οι φορές που σκιαγραφείται από τις σκανδαλοθηρικές στήλες σαν ένας λανθάνων… ζιγκολό. Οταν μάλστα θα εγκαταλείψει την επί οκτώ χρόνια σύζυγό του, επίσης ηθοποιό Ανα Λέσα για τις χάρες μιας διαζευγμένης, αλκοολικής σταρ με παιδιά (Μέλανι Γκρίφιθ), οι σκαναλοθηρικές στήλες θα σπεύσουν να τον καταβροχθίσουν. Ο ίδιος επιμένει ότι ο πρώτος γάμος ήταν ούτως ή άλλως υπό κατάρρευση, ουδείς όμως δηλώνει διατεθειμένος να τον πιστέψει. Ο χορός του Ησαΐα με την Γκρίφιθ (γνωρίσθηκαν στα γυρίσματα του «Two much») θα αιφνιδιάσει, όπως ήταν αναμενόμενο, όλους εκείνους που περίμεναν εναγωνίως τον χωρισμό του τόσο παράταιρου ζεύγους. Η κόρη τους, Στέλα δελ Κάρμεν θα είναι η επισημοποίηση ενός έρωτα που δεν έχει απαραιτήτως ημερομηνία λήξης.

Πάντως, τα στούντιο έχουν ήδη στρωμένο το κόκκινο χαλί για τον ανδαλουσιανό λύκο. «Mambo Kings» (1992), «Φιλαδέλφεια» (1993), όπου θα υποδυθεί μια ακόμη φορά τον ομοφυλόφιλο (ακόμη και ο μάλλον συντηρητικός συμπρωταγωνιστής του Τομ Χανκς δηλώνει καταγοητευμένος μαζί του), «Το σπίτι των πνευμάτων» (1994), «Συνέντευξη με έναν βρικόλακα» την ίδια χρονιά (ο Στόουκερ θα πάθαινε αποπληξία αν έβλεπε εκείνο το αρρενωπό μακρυμάλλικο βαμπίρ), «Desperado» (1995) και δυο τρεις μικρές αποτυχίες. Μετά τα εντατικά μαθήματα αγγλικών, δεν αντιμετωπίζει κανένα πρόβλημα. Και όσο και αν του είχε λείψει η περίοδος Αλμοδόβαρ είναι αποφασισμένος να απολαύσει την κατάκτηση της Αμερικής. Εξ ου και η φετινή «Μάσκα του Ζορό». Τελευταίο του χτύπημα, αυτή τη φορά, πίσω από την κάμερα, το «Crazy in Alabama», με πρωταγωνίστρια την αγαπημένη του Μέλανι. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι για τον ρόλο του Ζορό πήρε μαθήματα… πολεμικών τεχνών στην Ισπανία. Προφανώς, για να πείσει τους ατζέντηδες του Χόλιγουντ ότι εφεξής δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του.

Για το κόστος της ηλιθιότητας

“Δεν θέλω τίποτε που να μη μου αξίζει. Αν μου δώσουν όμως περισσότερα λεφτά, δεν είμαι και ηλίθιος”

Για τον σέξι αδελφό του

“Ο αδελφός μου είναι πολύ πιο σέξι από μένα και κανένας στον κόσμο δεν τον γνωρίζει”

Για την ταινία «Στο κρεβάτι με τη Μαντόνα»

(Σ.σ.: η Μαντόνα αποπειράται να τον… προσεγγίσει σε ένα πάρτι όπου εκείνος παρευρίσκεται με την πρώτη του γυναίκα Αννα Λέσα. Λίγο αργότερα του στέλνει ένα αντίγραφο της ταινίας «Στο κρεβάτι με τη Μαντόνα» με τις επίμαχες σκηνές από… την αποτυχία της προσέγγισης).

“Αφού και η γυναίκα μου ήταν μπλεγμένη στην υπόθεση, καθήσαμε και είδαμε μαζί την κασέτα και γελάσαμε με την καρδιά μας γιατί η Μαντόνα έχασε στην πραγματικότητα τη μάχη. Η γυναίκα μου κέρδισε και εγώ βρισκόμουν κατά κάποιον τρόπο στη μέση. Το βρήκα πολύ αστείο. Ημουν σίγουρος ότι πολύς κόσμος όταν θα έβλεπε την ταινία θα έλεγε: “Ποιος στο διάολο είναι αυτός ο Αντόνιο Μπαντέρας;””

Για τις αμερικανικές τρέλες

“Ανέκαθεν τρελαινόμουν για τις αμερικανικές ταινίες. Λατρεύω τους Τζορτζ Κιούκορ, Ορσον Γουέλς, Ραούλ Γουόλς και Μπίλι Γουάιλντερ “

Για τη φαλάκρα των λατίνων εραστών

“Ολα αυτά που λέγονται για μένα (ο “μεγάλος λατίνος εραστής” και τα συναφή) είναι, νομίζω, ζήτημα χρόνου. Το πιο πιθανό είναι ότι μεγαλώνοντας θα πάρω κιλά, τα μαλλιά μου θα αρχίσουν να πέφτουν και αυτό που θα απομείνει είναι ότι είμαι ηθοποιός. Αυτό θα είναι και το ιδεώδες τεστ για το πόσο καλός ηθοποιός είμαι ­ αν βεβαίως στην ηλικία των 50 ετών θα είμαι ακόμη σε θέση να βρω δουλειά“

Για την απογοήτευσή του από την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Ισπανίας

“Τα γυρίσματα του «Crazy in Alabama» συνέπεσαν το καλοκαίρι με το Μουντιάλ. Είχα απαγορεύσει στους πάντες μέσα στο σετ να μου μιλούν για ποδόσφαιρο, για ομάδες και κυρίως για σκορ. Το ίδιο έκανα και στους φίλους μου που τηλεφωνούσαν να με ενημερώσουν… Εγραφα στο βίντεο όλα τα ματς και τα έβλεπα στο σπίτι το Σαββατοκύριακο. Κρίμα που η Ισπανία δεν έπαιξε και τόσο καλά… ”