«Ητσόντα είναι σαν τον αθλητισμό. Μέχρι 35, άντε 40. Μετά μόνον προπονητής!». Η ατάκα της Πηνελόπης Πιτσούλη δηλώνει αμέσως
το πνεύμα της τελευταίας ταινίας των Ρέππα- Παπαθανασίου , όπου κεντρικά πρόσωπα είναι το… alter ego τους: δύο σεναριογράφοι-σκηνοθέτες ( Πυγμαλίων Δαδακαρίδης,Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος ), οι οποίοι αναζητούν χρηματοδότες για την ταινία τους. Θέμα της μια «διαδρομή» στους μεγάλους έρωτες λογοτεχνίας, από τον «Ιππόλυτο» του Ευριπίδη, ως τη «Μαντάμ Μποβαρί» του Φλομπέρ και την «Αννα Καρένινα» του Τολστόι. Απελπισμένοι που κανένας δεν τους χρηματοδοτεί στην Ελλάδα οι δύο φίλοι στρέφονται σε έναν πρώην «βασιλιά της τσόντας» ( Δημήτρης Τζουμάκης ) ο οποίος σχεδιάζει να χρησιμοποιήσει τα ίδια σκηνικά, τα ίδια κοστούμια αλλά και το ίδιο σενάριο για να γυρίσει μια «σούπερ τσόντα» παράλληλα με την κανονική. Πρωταγωνίστρια και στις δύο το ίδιο όμορφο «φυτό» ( Δήμητρα Στογιάννη ) που τυγχάνει γκόμενα του τσοντά.
Μπορεί όλο αυτό το… πράγμα να βγάλει γέλιο; Ενίοτε, ναι. Οταν οι Ρέππας- Παπαθανασίου παρωδούν την «πιάτσα» τους, ξέρουν τι κάνουν, γιατί μόνον αυτό ξέρουν να κάνουν καλά. Ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος υποδύεται με άνεση το κοκορόμυαλο ψώνιο, έναν καταξιωμένο ηθοποιό του θεάτρου ο οποίος έχει να το λέει που έπαιξε «Τζον Γαβριήλ Μπόρκμαν» δίπλα στον Αλέξη Μινωτή (και όλοι σκέφτονται «στα παλιά μας τα παπούτσια!»). Ο Οθων Μεταξάς δείχνει εντός κλίματος ως καβαλημένο καλάμι και η σκηνή όπου η Στογιάννη ως Αννα Καρένινα μπερδεύει ονόματα και ξεχνά τα λόγια της είναι αναμφισβήτητα η πιο αστεία της ταινίας.
Ολα αυτά όμως είναι στιγμές, ψίχουλα χαμένα στον φούρνο. Κατά τα άλλα, ο Τζουμάκης επαναλαμβάνει τη γνωστή, ανυπόφορη παραλλαγή τού λαχανέμπορα, οι Δαδακαρίδης- Παπασπηλιόπουλος είναι αόρατοι και η Πιτσούλη σε ρόλο πρώην ντίβας του ελληνικού πορνό νιώθεις ότι μιμείται τη Σπεράντζα Βρανά χωρίς λόγο. Τελικά την παράσταση «κλέβει» η κοπελίτσα που παίζει τη σκριπτ, η Χριστίνα Μητροπούλου. Επειδή δεν μιλάει. Οσο για το κλείσιμο ματιού προς τις πρωτόγονες συνθήκες που επικρατούν ακόμη στον ελληνικό κινηματογράφο, συγγνώμη, αλλά ο Νίκος Περάκης το είχε κάνει πολύ καλύτερα πριν από 25 χρόνια στο «Αρπα κόλα».
Εννέα χρόνια μετά το «Safe sex» η εξέλιξη στην κινηματογραφική κωμωδία των Ρέππα- Παπαθανασίου είναι το πουθενά. Υπήρχε όμως λόγος για εξέλιξη; Μετά το εισπρακτικό «χαστούκι» του «Οξυγόνου» το ντουέτο είχε ανάγκη από μια εύκολη «λεία», για να πάρει το αίμα του πίσω. Και ο μόνος τρόπος για να τα καταφέρει ήταν αναπαράγοντας την τηλεσυνταγή του ευτελούς, χρυσού αχταρμά: σέξι αστειάκια, φτηνός χαβαλές, «κανιβάλισμα», «ξεκατίνιασμα» και μια λανθάνουσα αγάπη προς το ρετρό.
